Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aden
Barbaros'un masum ve meraklı sesini işittiğim zaman sorduğu soru ile birden bire sinirlenmiştim çünkü hassas noktamdı ve sinirlerime bu konuda da asla hakim olamıyordum ve dolayısıyla da herkesi kırıyordum.
Evet bu yaptığım çok büyük bir yanlıştı ama bu huyum sürekli vardı değiştiremiyordum...
Barbaros'a birden bire bağırdığım zaman da kendime yine hakim olamamıştım, ağzımdan kaçırdığım şey yanlıştı, onun bir suçu yoktu ve o tanıdığım/ araştırdığım kadarıyla çok fazla masumdu...
Anlık bir öfke ile de bunu görememiştim.
Sinirimi Barbaros'dan çıkarmam yanlıştı bunun ben de farkındaydım ama bunun önüme yıllardır geçemediğim için şu an ne yapılır bilmiyordum.
"Şey özür dilerim." Ayağa yavaş yavaş kalkıp onun yanına dolanmak için hamle yapacaktım ki Barbaros benden önce davranıp ayağa kalkıp kendini geri çekmişti.
-Afiyet olsun, Aden. Başına tam olarak ne geldi bilmiyorum ama çok üzgünüm her şey için.
Kırılmış sesi ile konuşup mutfaktan çıktığı zaman pişmanlık ile omuzlarımı düşürdüm, tanımadığım birini normalde kırsam bunun üzerine pek önemsemezdim ama Barbaros benim için oldukça farklıydı.
Aslında o da diğerleri gibi sıradan biri olmasına rağmen, bana çok farklı ve korunmaya ihtiyacı olan küçük bir çocuk gibi geliyordu ve farklı hissediyordum.
Peşinden zaman geçmeden mutfaktan çıktığım zaman televizyonun karşısına geçip oturduğunu fark etmiştim, oldukça hızlıydı ve bunu şimdiden sevmiştim.
"Konuşmalıyız." Arkasına geçip elimi omzuna kalkmaması için bastırdığım zaman beklediğim gibi direnmişti.
Koltuktan kalkmaya hamle yaptıkça omzundaki elimi daha çok bastırıp buna engel olmuştum. Sözümü ve söylediklerimi ikilettirenlerden hiç hoşlanmazdım ve Barbaros şu an bu yaptığı şey ile sinirlerimi bozuyordu...
-Konuşacak bir şeyimiz yok, yemeğini yediysen masayı kaldıracağım. Ayrıca biraz daha bastırmaya devam edersen omzum içine göçecek, Aden.
Barbaros elimin altında sinirle konuştuğu zaman ters psikoloji olarak daha çok bastırıp geri çekilmiştim.
Asker olduğum için soğuk kanlıydım ve insanların düşünceleri beni pek alakadar etmiyordu, kendi bildiğimi okurdum ve her zaman da başarılı olmuştum, yenilgiyi asla kabul etmez daha çok hırs yapardım. Hayat mottom buydu ve hayatımda da bu düşünce ile çok şey başarmıştım.
-Çocukça hareketlerin beni çok sıkıyor ve babana karşı bu kadar aptal olmanı anlayamıyorum. Sadece babana karşı değil, birçok şeye karşı aptalsın ve bu beni sinir ediyor. Hayal dünyasından bir an önce çıkmanı tavsiye ediyorum. Şimdi kalk siktir git kahvaltını düzgünce yap, şu yaşımdan sonra bir de seni büyütemem.
Sözlerimi bitirdikten sonra Barbaros bir şey demeden kumandayı alıp televizyonu kapatarak ayağa kalktığı zaman onu baştan aşağı süzmüştüm.
Çok resmi giyiniyordu ve ben ona bakarken boğulacakmış gibi hissediyordum. Her gün takım elbise giymek de büyük bir başarıydı...
Ben askeri üniformaya alışmıştım ve şu an onlarsız çok eksik hissediyordum...
-Ben senin kölen değilim, laflarına da çok dikkat et. En azından saf olabilirim ama senin kadar gaddar biri olamam, olmayacağım da. Beni babam ile bir tuttuğunu da unutmayacağım bunun için pişman olacaksın.
Barbaros mutfağa giderken söylediği sözler beni pek irite etmemişti ve bunu pek sallayacağımı söyleyemezdim.
