Aden ile arabada hiç konuşmadan bakışmamıza son verip sonunda eve girmiştik ve ilk defa bir şey yaptığım için rahatsız hissetmiyordum.
Sadece Araz'ı düşünmeye başladığım zaman boğuluyormuş gibi oluyordum ve fare gibi kapana sıkışmış gibi hissediyordum.
Daha sabah birlikte uyanmıştık ve sözde gün boyunca beraber olacaktık ama şu an ben evliydim ve başka bir adamın yanındaydım...
Araz'ı bir kere bile aramamıştım ve onun hiçbir şeyden haberi yoktu.
Bütün bu olanları ben bile kendime açıklayamazken ona asla açıklayamazdım ve onun anlamasını bekleyemezdim.
Aden koltuklardan birine hiçbir şey olmamış gibi gidip oturması ile ağzım açık kalmıştı. Bu kadar rahat olmasını bekleyemezdim ve ne bileyim evi bile incelememişti.
Evin içi cidden gözlerimi acıtıyordu ve babam her zamanki gibi zenginliğini sonuna kadar konuşturmak için elinden geleni yapmıştı ve ben bu evde net olarak kaybolurdum.
Pardon, buraya ev demek bile pek iyi olmazdı çünkü ev demek hakaret olurdu, iki kişi için oldukça fazla geliyordu ve cidden bağırmak istiyordum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aden, etrafa göz atmadan bana bakmaya başladığı zaman gergince ellerimi ovuşturup karşısındaki tekli sandalye biçimindeki koltuğa oturmuştum.
Konuya nasıl başlayacağımı pek bilmiyordum ve onun da benimle konuşmak istediğini pek sanmıyordum ama ikimizin hayat çizgisi artık birdi ve ben hâlâ Araz ile sevgiliydim...
Biliyordum, bu iğrenç bir durumdu ama durumların buraya kadar geleceğini tahmin edemezdim ve böyle bir olayın içinde bulunmak...
Nasıl desem, en son isteyeceğim bir durum dahilinde bile olamazdı...
Aden bütün dikkatini bana verdiği zaman sanki çıplak ayak üzerinde dikenlerin ya da camların üzerinde yürüyormuşum gibi hissetmiştim çünkü ortamda ölüm sessizliği vardı ve bu sessizlik bana acı veriyordu.
Şüphesiz, Aden'e de acı verdiği apaçık bir gerçekti çünkü sessiz kaldığımız her dakika, düşüncelerimize teslim olmamızı sağlıyordu.
-Aden bak, benim bir sevgilim var ve ben onu seviyorum.-Aden'i ikna etmeye çalışıyordum ama sanırım başarısız olacaktım.- Daha bugün sabaha kadar ben onunla ciddi düşünüyordum ve babam asla bu düşüncemi onaylamamıştı. Araz'ı yani, sevgilimi neden istemediği hakkında en ufak bir fikrim yok ama her zaman babamın istediği gibi yaşayamam. Biliyorum bu dediklerim sana çok saçma geliyor ve içinden 'Bu benimle neden evlendi?' tarzı bir soru geçiyordur. Üzgünüm ama bunu sana açıklayamam ve eminim sen de bana açıklayamazsın en iyisi bu konuda sessiz kalmalıyız. Benim asıl konuşmak istediğim şey şu, ben bunu Araz'a nasıl açıklayacağım?
Konuşmayı bitirip derin bir nefes aldığım zaman Aden kaşlarını çatarak arkasına yaslandığı zaman daha çok gerildiğimi hissediyordum.
-Bunu sevgiline / sevdiğin adama açıklayamayız çünkü bu açıklanacak bir durum değil ve evet ikimizin de bu evliliği neden yaptığımızı birbirimize anlatamayız ve kendimize açıklayamayacağımız bir şeyi kalkıp da sevdiğin adama anlatamazsın. Anlatsan bile, anlamak istemez çünkü bu, kimse tarafından kabul edilebilen bir durum değil ki böyle bir şeyi sevdiğin bile kabul etmez. Bizim yapabileceğimiz tek şey sesimizi kesip oturmak, yaptığımız şey gerçek bir evlilik değil ve baban bu olayı elimizde patlatana kadar bunu saklamalıyız. Senin durumuna gelirsek de sevdiğin adamın yanına gidebilirsin.
Dediği şeyler kafamı karıştırmıştı ve yüzümün aldığı şekli hayal bile edemiyordum.
-Ne demek istiyorsun? Bu durumu saklayıp Araz ile hâlâ beraber olmamı mı istiyorsun?
-Barbaros salak mısın a*ına koyayım. Sabahtan bu yana susayım diyorum da insanı zorluyorsun. Araz'a kalkıp da bizim evlendiğimizi nasıl anlatacaksın? Ya arkadaşım cidden kafayı yiyeceğim, aptal aptal işler yapıyorsun.
Aden bağırarak oturduğu yerden kalktığı zaman sinirle kaşlarımı çattım.
