Het pure in het verdorven

• Hoofdstuk 16 •

HOOFDSTUK 16; DOOR GEGAAN

Perspectief ghizlane

"Dat moeten we amine eerst vinden salah"

_________________

1 dagen later....

Na iets wat als eeuwige duisternis voelde begon ik stemmen te horen praten. Ik probeerde te horen en begrijpen wie het waren en wat ze zeiden.

"We moeten wat bedenken hierop." Het was een bekende jongensstem die ik hoorde
"Hoe bedoel je wat bedenken?! Mag ze eerst wakker worden asjeblieft! Denk nou niet alleen aan jezelf nu Salah." Dat klonk heel erg als....Lina? En de jongensstem moet dan wel Salah zijn.
"Hoe kom je erop dat ik aan mezelf denk Lina?! Ik denk aan amine die- hij maakte zijn zin niet af, waarom weet ik niet.
Ik probeerde mijn ogen te openen en na een paar seconden ermee te struggle lukte het me. Eerst moest ik nog wennen aan het licht, na het wennen zag ik 2 paar ogen naar me staren. Die van Lina en Salah.
"Alhamdullilah je bent eindelijk wakker geworden!" Huilde Lina terwijl ze me in een grote knuffel trok.
"Alhamdullilah" mompelde Salah van achter haar. Ik merkte het gelijk op, iets hield hem ongerust.

ik keek om me heen maar ik herkende de kamer niet. De muren waren wit, het bed was ook wit. Zo een ziekenhuis bed leek het wel. En het dekbedovertrek en mijn "deken" waren blauw. De gordijnen waren doorzichtig. Ik kon niet zien waar we waren, in een gebouw of op de begane grond? Het enige wat ik zag was felle zonlicht.
Ik had zoveel vragen. Salah had een pleister aan de zijkant van zijn voorhoofd en verband om zijn hand. Lina daarnaast had hele grote wallen en zag eruit alsof ze dagen niet heeft geslapen.

Er was 1 iemand die miste...Amine.
Een angst als nooit te voren had me overgenomen. Mijn hart begon harder te bonken en mijn gedachtes gingen uit naar het ergste. Om mezelf te kalmeren keek ik naar Salah en Lina maar die vermeden oogcontact met mij.
"Waar is Amine?" Ik kreeg geen antwoord van beide.
"Doe niet zo. Ik vroeg jullie wat, waar is hij?"
Nog steeds geen antwoord. Ik stond hier niet op te wachten.
Ik herinnerde me het moment weer....

Die enge jongen, die rare jongen. Wie hij is? Geen idee. Hij kwam op me af met een grijns. Mijn lichaam begon te trillen van angst, hij boog net voor over en ik begon het al te accepteren.
En toen kwam hij binnen.

"Beantwoord mijn vraag asjeblieft. Waar is hij"
Het bleef nog steeds stil.
"Hij is niet hier."
"Maar hij is veilig. Maak je daar maar geen zorgen over" gooide Lina er gestresst achteraan. Ik vertrouwde ze niet. Ik besefte me iets; mijn ouders.
"Wacht even. Hoelang zijn we verder?"
"Een dag" reageerde salah afgedwaald.
"Ik ga water voor je halen wacht." Zei Lina waarna ze wegliep. Dit was mijn kans.
"Salah waar is Amine? Nu serieus." Hij keek met grote ogen voor zich uit.
"Ik zei al dat hij veilig is." Reageerde hij afgedwaald. Ik had geen zin in hun.
Ik probeerde uit het bed op te staan, maar Salah kwam al voor me staan.
"Niks daarvan. Je moet nog blijven liggen." Net toen hij dat zei kwam Lina terug. Die reageerde ook weer heftig "ghiz ga liggen. Wat doe je staand?"
Ik raakte geïrriteerd.
"Willen jullie niet doen alsof ik een ongeluk heb gehad! Ik vraag jullie waar Amine is. Niemand wil me zeggen waar? Dan ga ik zelf zoeken!"
Salah sloeg tegen de muur en wreef met zijn hand over zijn voorhoofd.
"Jullie moeten daarmee ophouden! Jullie denken alleen aan elkaar en beseffen niet wat wij hebben meegemaakt toen jullie allebei rustig sliepen. ****** ZOOI" hij schreeuwde dat laatste en sloeg de deur hard dicht. Salah had ik nog nooit zo boos gezien.
Lina keek me medelevend aan en rende boos achter Salah aan. Ik hoorde haar nog naar hem schreeuwen dat hij normaal moest doen.
Ik plofte zuchtend op het bed. Hij heeft deels gelijk, maar wat moet ik anders? Amine redde me van die plek en ik heb hem daarna niet meer gezien. Ik weet niet waar hij is en in welke staat.
Ik wreef met mijn handen over mijn hoofd tot ik rood was geworden.
Wat is dit opeens? Mijn leven is altijd rustig geweest. En nu is het opeens zo veranderd? Ik lees dit soort verhalen altijd alleen op wattpad, ik vond ze cliche maar toch genoot ik ervan! Nou nu mag ik lekker gaan genieten van het Wattpad verhaal dat "mijn leven" heet.
Salah kwam na een tijdje weer terug
"Sorry van net. Ik was...ik heb gewoon eenbeetje slaap te kort." Hij zat heel ongeduldig rond te lopen. Na diep adem te halen ging hij zitten. Tikkend met zijn been op de grond. Wist hij niet dat ik dat zag?
"Oke ghizlane luister. Ik ga gewoon heel eerlijk en duidelijk met je zijn." Ik keek zonder emotie naar hem. Mijn gevoel zei me dat het niet iets goeds was. "..Het gaat goed met Amine. Hij is veilig en wel. Hij was licht gewond geraakt in het donker in het bos maar het gaat nu goed met hem." Mijn gevoel zat toch fout Alhamdullilah! Ik kon nu weer adem halen...maar toch keek hij nog steeds gestresst.
"Dat is goed nieuws salah..waarom kijk je nog steeds zo?"
"Omdat dat niet alles is" vanaf dit moment keek hij weg. "Nou vertel op wat is er?" Je hoorde dat mijn stem trilde.
"Het gaat goed met hem. En het gaat ook goed met jou nu.. dus ik kan het je nu vertellen....ghizlane ik weet niet of je gevoelens hebt voor Amine...maar als je die wel hebt dan." Hij stopte zo vaak dat ik het niet meer aan kon. Wat ging hij zeggen?
"Dan wat salah?..."
"Dan moet je die weg stoppen." Ik begreep het niet. Wat wilde hij zeggen?
"Amine is namelijk...hij gaat trouwen en leeft zijn leven ergens anders. Ver weg van hier. Gelukkig met zijn toekomstige vrouw." Ik begon per ongeluk te lachen. Uit shock en angst tegelijk. Ik weet niet of ik het aan zou kunnen als dit echt blijkt te kloppen.
"Salah er is geen tijd voor geintjes. Dus nu even serieus waar is Amine?" Nu kijkt hij wel op. Met een angstige blik die me liet beseffen dat hij me gek vond lijken, zijn blik zei het al. Hij loog niet.
"Ik maak geen grappen ghizlane. Hij is verder met zijn leven gegaan en dan moet jij ook doen. Hij heeft je gered. Wees hem dankbaar daarvoor en ga door met je leven. Jullie passen niet bij elkaar." Hij wilde net opstaan toen de deur hard open werd geslagen. Het waren Lina en de jongen genaamd Moussa.
"Waarom is zij bleek?!" Riep Lina boos naar Salah.
"Ik heb haar de waarheid vertelt." Zei hij zacht waarna hij wegliep.
"Dat was niet het plan Salah" schreeuwde Lina naar hem
Het kwartje viel daarom zeiden ze "dat ze wat moesten bedenken"
"Lina ik wil even slapen. Ik ben bleek omdat ik moe ben." Loog ik maar snel.
"Ghiz niet liegen tegen me, zeg nou eerlijk j-"
"Lina nee! Ik ben moe en wil asjeblieft even slapen." Ik was boos op haar geworden en dat was niet de bedoeling. Ze wilde alleen het beste voor me.
"Sorry Lina ik wilde niet-"
"Het is oke lieverd. Ik weet het. Ga maar slapen" ze knuffelde me en liep de kamer uit. En toen ik haar voetstappen niet meer hoorde brak ik los.
Ik deed een stuk van mijn deken in mijn mond om geen geluid te maken.
Het voelde alsof ik geen lucht meer kon krijgen. Hij was weg! De enige die me nu uitmaakte. De enige die zoiets waanzinnigs heeft en zou doen voor me is weg.
Ik sloeg mezelf op mijn voorhoofd. Ik verweet het mezelf. Dit is mijn eigen schuld!!
Wat dacht ik nou? Dat hij om MIJ gaf.
Hij gaat trouwen! En leeft een gelukkig leven ergens anders.
En kijk mij. Zielig hier, op een bed ergens midden in niks.
Huilend om iemand die nu waarschijnlijk aan het lachen en eten is met zijn vrouw!

____________________________
Voorafgaand ( Salah, Moussa)
Salah zat op zijn bureau stoel in zijn helemaal zwarte kantoor. Moussa kwam binnen met wat papieren en stopte ze in een grote doos.
Salah: Nieuwe informatie over Amine?
Moussa: hij is nog steeds niet wakker geworden. Maar de dokter zegt dat het beter met hem gaat, al zou een echt ziekenhuis beter zijn.
Salah: Een echt ziekenhuis kunnen we niet veroorloven. Als de mannen van Khalid of Zaid er achter komen dat hij nog leeft zal dat niet lang meer zo zijn.
Moussa zuchtte.
Moussa: Wat doen we met ghizlane el ourroussie. Die is wakker
Salah: We moeten iets bedenken om ze uit elkaar te houden. Ze mag niet weten over de situatie van Amine. Ze moet verder met haar leven alsof hij niet bestaat. En wat we met hem doen regelen we daarna wel.
Moussa: Er is een manier...
Salah: En dat is?
Moussa: liegen.
Salah legde zijn pen neer op het bureau en boog voorover. Hij wist heel goed wat Moussa van plan was....