Het pure in het verdorven

• Hoofdstuk 41 •

HOOFDSTUK 41: VERANDERING

Perspectief ghizlane.

Ik zag de walging in zijn gezicht naar mij gericht. Hij liet me gelijk los en deed een paar stappen achteruit. Het is voorbij. Hij weet vast alles over mijn verleden. Hij vind me vast walgelijk. Ik begon te huilen bij de gedachte dat het geen wat ik wilde vergeten naar boven word gehaald. Salah probeerde me omhoog te krijgen na een tijdje
"Amine help me. Ze komt niet omhoog." Hij deed niks. Hij haat me vast. Hij walgt van me.
"Jou broer..." hij deed zijn ogen dicht terwijl jij zuchtte"Jou broer heeft me de mes in de rug gestoken. Hij..." ik kon het niet. Het schuldgevoel was al te groot. Ik kon het niet aanhoren.
"Amine asjeblieft. Asjeblieft niet. Stop." Hij ging door
"Ik was bijna dood door hem wist je dat?" Ik keek naar hem maar hij keek me niet eens meer aan. Ze tranen vielen over mijn wangen. Het is officieel voorbij.
"Hij hield zich niet aan zijn woord.Hij geloofde Zaid voor dat hij mij geloofde....Natuurlijk omdat Zaid zijn zwager zou worden." Hij wist het. Hij wist van Zaid. Maar hij had het mis. Alles wat hij daarover dacht was niet juist. Ik liep naar hem toe . "Amine asjeblieft stop." Hij stapte achteruit.
"Terwijl ik altijd goede intenties met hem had. Ik was de enige oprechte met hem wist je dat? Al die andere waaronder Zaid hadden anderen bedoelingen. Ze deden het voor zichzelf. Maar ik niet. IK NIET GHIZLANE. IK WAS OPRECHT MET HEM, NET ZOALS IK OPRECHT WAS MET JOU." Ik kon het niet aan om nog van hem te horen. Het schuldgevoel was erg genoeg.
"Amine"
"Amine was oprecht met jou Ghizlane. Je wist al die tijd wie ik was. Waarom zei je niks?" Ik hoorde hem, en wilde hem beantwoorden maar er kwam maar niks uit.
"Amine ze wist het ook niet. Ik heb het haar pas verteld na je ongeluk." Hij lachtte
"Toen we verhuisde. Daarom verhuisde we" hij draaide zich van ons om. Ik voelde een donker gevoel in me hart en maag. Hij leed. Hij leed al genoeg en nu gaat hij nog meer lijden. Ik wilde mezelf zo hard slaan.
"ZE HEEFT BLOED AAN HAAR HANDEN. JOU BLOED AMINE. JOU FAMILIES BLOED" hij draaide zich om nadat Inaya dat zei. Mijn hart klopte sneller..nee...neee dat kon ze hem niet vertellen.
"Amine nee. Stop haar asjeblieft stop." Ik schreeuwde nu inmiddels. Dat zou de grens over gaan. "STOP HAAR"
"Haal haar terug." Amine? Ik wilde hem smeken maar er kwam niks meer uit. Me keel deed pijn.
Ze jongens kwamen terug met Inaya. Hij trok me omhoog
"Ghizlane stop. Of jij verteld me wat ze bedoelt of zij zegt." Ik begon te huilen dat kon ik niet uitspreken. Ik schudde smekend met me hoofd.
"Inaya praat maar." Ik deed me ogen dicht. Daar ga ik dan.
"STOPPPP" ik draaide me om en zag de vrienden van Amine met pistolen. Waaronder naoufal en salah.
"Amine. Jij gaat ons nu Inaya geven." Riep Eentje.
"Zijn jullie gek geworden?" Salah trok me achter zich en Amine trok nu ook een pistool.
"Zie je Amine. Al je dichtbije vrienden en zelfs je geliefde houden dingen voor je geheim." Ze discussieerde.
"Oh kom op. Jij besluit pas nu je gescheiden bent zijn kant op te komen en roept nu bullshit" riep Salah naar haar.
"Ghizlane leg het uit. Ik wil het van jou horen." Ik schudde met mijn hoofd. Ik kwam zijn kant op en smeekte weer.
"Amine asjeblieft niet." Ik trilde en volgensmij zag hij dat.
"Ghizlane ik doe je niks aan. Ik wil gewoon duidelijkheid." Ik huilde, ik huilde omdat ik wist dat dit duidelijk het einde zou zijn.
"Je begrijpt het niet Amine. Ik zeg dit voor jou, voor jullie allemaal. Asjeblieft. Ik heb je al genoeg aan gedaan. Laat het hier stoppen asjeblieft" ik werd zwak. "Ghizlane" hij pakte me vast.
"Ghizlane gaat het hallo."
"Asjeblieft niet luisteren." Is het enige wat ik eruit kreeg
"Geef water snel iemand!"
"Genoeg met dit acteur werk. Ze probeert me te stoppen. Maar ik ben niet te stoppen." Hij keek naar me en ik kon alleen schudden met me hoofd dat hij het niet moest doen.
"Kom Ghizlane" hij hielp me opstaan.
"Nou nu het weer leeft. Luister Amine. Ghizlane" ik had het al geaccepteerd. Ik liep van ze weg. Ik hoorde ze op de achtergrond maar ik kon me niet focussen op wat ze zeiden. Ik keek naar hem. Ik keek naar de jongen met een goed hart wiens omstandigheden en omgeving hem koud hebben gemaakt.
Ik zag naoufal gericht op Inaya en Amine die boos werd op hem. Meer verderf tussen hen was niet nodig. Het zou niks beter maken
"Salah, Moussa stop.Laat haar maar praten."
"Ghizlane ben je gek-" hoorde ik Salah nog roepen.
"Maar een ding Amine. Een ding moet je me beloven.....Als je iemand wil straffen, laat het mij zijn asjeblieft. Laat mijn broer met rust. Laat iedereen met rust. Straf mij maar hoe je wilt." Alleen dan mocht ze het zeggen. Zolang ze mijn broer laten en Amine veilig blijft.
"Beloof het me en dan mag ze het zeggen."
"GHIZLANE dit gaat oorlog veroorzaken. Niemand gaat praten." Salahs woorden deden niks meer
"Amine beloof het asjeblieft. Alleen ik mag gestraft worden."
"Ghizlane ik kan je niet straffen voor dingen waar je niks mee te maken hebt." Ik schudde mijn hoofd, ook omdat dat niet helemaal klopt.
"Beloof het asjeblieft."
"Oke ik beloof het"
"LINAYA IS DE NICHT VAN GHIZLANE." Ik wilde zijn reactie niet onder ogen zien ik liep weg. Terwijl ik weg liep hoorde ik hem Suleyman schreeuwen. "Hij heeft het beloofd Ghizlane...hij heeft het beloofd. Hij gaat hem niks aan doen." Sprak ik mezelf aan. Hij zou geen belofte verbreken dat kan niet.
Ik besefte me wat hij allemaal wist...en wat hij fout wist.
Ik moest het begrijpen..ik moest begrijpen hoe mijn broer en hij elkaar kende. Mijn broer wist dat Ilyas het broertje was van Amine? Hoe deed hij zoiets?