Het pure in het verdorven

• Hoofdstuk 22 •

HOOFDSTUK 22; SUPRISE!

Perspectief Amine

De volgende dag.

Vandaag is de dag. Ik ga eindelijk weg uit dit huis.
Gister heb ik Zaid het plan laten zien. Ik wachtte nog op Naoufal maar die is niet meer langs gekomen. Maakt niet uit, ik ga zelf wel.
We hadden nog 20 minuten voor we zouden vertrekken.
"Anouar wat is de locatie van de jongens?"
"Ze zijn nu in een kamer, in Rotterdam. Het is 30 km vanaf hier."
"Oke dat word dus geen lange rit. Haal alle jongens hierheen."
De jongens kwamen een voor een. Adil, anouar, yassine.
"Oke jongens. Jullie hebben me geholpen deze maand. Als jullie hierna iets nodig hebben kom naar me toe. En niet stressen niemand kan jullie wat aan doen. Ze zijn vergeten wie de baas is maar dat zullen ze zich snel weer herinneren."
We liepen het huis uit. Het voelde raar om weer buiten te zijn.
"Ik ga alleen in de auto. Jullie kunnen naar huis."
De jongens knikte en ik stapte in de auto.

Ik reed naar de locatie die ik van ze had gekregen.
Daar zaten de jongens nu met z'n alle.
Salah, ilyas, mourad en amir. Moussa had zich nu ook bij de groep toegevoegd.

Aangekomen bij de locatie stapte ik uit. Ik had me zonnebril inmiddels afgedaan.
De jongens bij de deur keken shockerend naar me. Juist ja, ze waren me allemaal een voor een vergeten.
Maar ik zal ze herinneren aan wie Amine ben Salah is.
"Meneer ben salah" ik negeerde ze en liep door naar binnen.
"Waar zijn ze" vroeg ik aan een van de jongens zonder naar hem te kijken.
"Helemaal beneden meneer."
Ik liep door via de trap naar beneden.
"Niemand van jullie verteld ze dat ik er ben begrepen?" De jongen knikte.

Beneden aangekomen zag ik de deur staan. Daar achter zaten ze allemaal.
De jongen bij de deur wilde praten "stil".
"Doe de deur open" hij knikte en opende de deur.
Ik liep naar binnen en schraapte mijn keel.
De jongens keken allemaal op. En leken niet al de blij me te zien.
Ik liep door en ging op mijn plek zitten. Beter voor ze dat ze die leeg hebben gehouden, als dat niet zo was geweest had ik ze allemaal ontslagen.

"Amine wat doe-"
"Wat kijken jullie blij voor mensen die hun broeder na een maand terug zien" onderbrak ik hem sarcastisch.
Ik pakte het flesje water dat op tafel lag.
"Niet om me gevraagd niks. Hebben jullie me vervangen door Salah?" Ik proestte het uit bij dat laatste. Ze bleven allemaal stil.
Ik pakte de map die voor ilyas lag en bladerde erin.
"Mhmm de zaken lopen goed. Schouderklopje hoor Salah. En jullie ook. Allemaal bezig geweest."
"Amine hou op. We hielden je al die tijd in de gaten."
"Oh ja tuurlijk deden jullie dat."
"Amine wat doe je hier?" Moussa had het lef me die vraag te stellen.
"Wat ik hier doe moussa?" Ik sloeg op de tafel "ik ben de baas hier. Hoe bedoel je wat doe ik hier?!"
"Ik denk dat hij bedoelt wat doe je hier als in je bent nog niet helemaal de oude" ilyas probeerde hem te helpen maar Moussa keek geïrriteerd naar de tafel.
"Aha. Ik dacht dat jullie me in de gaten hielden? Dan hadden jullie gezien dat het nu goed gaat." Ze bleven allemaal stil en werkte op mijn zenuwen. Het heeft maar een maand gekost voor ze om me helemaal te vergeten. Ik stond op en iedereen stond met me mee op. Behalve Salah en Moussa. De flikkers van de groep.
De andere keken geshockeerd naar de 2. Ik lachtte hardop. Ze hebben het lef zich zo te gedragen.
"Morgen om 3 uur vergaderen in amsterdam. Ik wil alles weten wat er is gebeurd. Alles." De jongens knikte en ik liep de kamer uit.

Salah had me pijn gedaan met z'n gedrag, maar het is goed hij zal het zien.
Nu was het tijd om naar de enige persoon te gaan die me nu nog goed kan doen..ghizlane.