Het pure in het verdorven

• Hoofdstuk 36 •

HOOFDSTUK 36; HET TELEFOONTJE

""Lina gaat het? Wat heb jij?"
Perspectief Ghizlane

"Helemaal niks Ghizlane. Maar ik denk aan jou leven aangezien jij dat niet doet."
"Lina overdrijf nou niet zo! Ik heb haar toch niks geks gegeven?" Ik zag dat Lina wat wilde zeggen maar ze hield uiteindelijk toch haar mond.
"In ieder geval. Uitleg graag waar gaat ze nu heen dan?"
"Die jongen heeft een viering van iets en ze is uitgenodigd." Ze zuchtte.
"Oke in ieder geval. Aangezien we niet konden wandelen kom eten bij mij als je wil. Benjamin gaat bij zijn vriend eten vandaag." Ik knikte en we reden naar haar huis.

Bij haar thuis aangekomen gingen we koken. Ik merkte dat ze gestresst was maar ik begreep oprecht niet waar haar zorgen vandaan kwamen. Ik wilde ook geen ruzie maken dus begon ik er maar niet over.

We waren inmiddels klaar met koken en legde alles op tafel. Inmiddels was Amirah er ook.
"Nou eindelijk gaan we eten!"
"Yallah bismillah meiden" We waren net begonnen met eten en me telefoon ging af.
Ik pakte me telefoon "INAYA"
Ik keek op naar Lina.
"Zij belt je he. Neem op en doe luidspreker."
"Lina dat kan ik niet doen. Dat is niet eerlijk." Ik nam de telefoon op. Ik hoorde gehuil.
"Inaya gaat het?" Ik stond op van tafel. Er is toch niks gebeurd hoop ik? Wat als iemand daar wat heeft gedaan? Me gedachtes gingen naar de gekste scenario's.
"Ja denk ik." Ze huilde weer.
"Wat is er gebeurd Inaya?"
"Hij...hij"
Lina dwong me op luidspreker te zetten
"Inaya Lina is hier ook mag ze je horen"
"Ja"
"Ik had...ik had de boeken in zijn kantoor gelegd. Omdat ik wist dat hij ze niet zou aannemen als ik ze gaf. Op een geven moment waren we allemaal beneden en toen...toen kwam hij naar beneden. Hij was boos..heel boos. Hij schreeuwde en vroeg wie die boeken daar heeft neergezet en wie het lef had dat te doen....hij was zo boos dat ik niet durfde te zeggen dat ik het was. Hij dreigde erachter te komen wie het was en liep weg...ik was bang geworden dus toen ben ik weggegaan....en net....net toen ik de auto uitstapte werd ik gebeld." Wat een harteloze jongen. Wat is zijn probleem? Hoe erg kunnen een paar boeken zijn?
"Oh god. Oke neem niet op. Morgen ochtend vroeg spreken we af en dan kijken we wat we doen oke?"
"Dankjewel Ghizlane."
"Geen probleem rust goed uit Inaya."
"HOE BEDOEL JE MORGEN OCHTEND AFSPREKEN? Om te kijken wat WE doen?"
"Lina."
"Nee niks Lina. Je bent aan het door draaien. Hoor je niet wat ze zegt? De jongen werd boos om boeken. Dat laat toch al zien."
"Welke boeken heb je gegeven?" Vroeg Amira. Ik was bang dat ze het verkeerd zouden opvatten.
"Welke boeken Ghizlane?" Vroeg Lina na.
"Het pure hart en de moslim man."
"Ghizlane jij bent gek geworden. Oprecht gek geworden." Lina werkte nu echt op me zenuwen.
"LINA KLAAR"
"Beide stoppen. Jullie hebben me genoeg geadviseerd. Als jullie gelijk hebben en dit een slecht idee is kom ik daar vanzelf wel achter. En op dat moment mogen jullie roepen ik zei het toch. Oke? Maar nu moeten jullie gewoon kappen!"
Ik pakte me jas en ging naar beneden.
Ik wil hier eens meer blijven. Ze snappen het niet. Ik voel gewoon medelijden met het meisje. Hun gaan dat niet begrijpen omdat ze mijn gevoel niet begrijpen. Ghizlane stop. Ik dacht veels te verkeerd over mijn eigen vriendinnen. Ik schreeuwde tegen ze voor een random meisje dat ik pas 3 dagen ken?

*wederkerig perspectief Lina en Amirah*

"KOM TERUG GHIZLANE."
"Amira laat haar gaan." Amira ging weer zitten.
"Nou wij hebben gegeten zeg." Amira zuchtte.
"Nu weet ik al helemaal zeker dat het Amine is Amira. Hij is boos geworden om de boeken omdat het dezelfde boeken zijn die ghizlane hem gaf. Waarom denk je anders dat ie tekeer zou gaan tegen een hele groep."
"Wat een drama weer. Wat een drama. Wanneer stopt deze Amine met in haar leven komen?
"Amira ik weet het niet. Het enige waar ik me nu zorgen om maak is dat dat meisje opneemt. En dat hij erachter komt dat het Ghizlane is die haar helpt."
"Allahi hfad lina. Dat is wel ver gezocht."
"Hoe is dat ver gezocht Amira? Als hij haar confronteert? En haar vraagt hoe ze eraan komt? Wat als Ghizlane peacemaker wil spelen en zich bemoeit met het gesprek. Dan weet hij gelijk wie ze is."
"Dan moeten we ervoor zorgen dat ze dat niet doet Lina. En de enige manier daarvoor is haar vertellen dat het Amine is."
"Amira nee. Dat is het laatste wat we gaan doen."
"Wat dan?"
"Ik weet het niet Amira. Maar voor nu. Ze gaat mij sowieso niet vertellen waar ze afspreken maar jij moet het wel weten. Kom erachter en dan kunnen we hun gesprek stoppen." Amira knikte.
"Laten we nu gewoon proberen iets door onze keel te krijgen Lina"

*einde wederkerig perspectief Lina en Amira*

De volgende ochtend werd ik wakker. Ik ging rechtop zitten en pakte me telefoon. Ik had al een gemiste oproep van Inaya.
"Inaya gaat het al beter?"
"Ja wel eenbeetje. Alleen..."
"Alleen wat?"
"Ik heb een appje van hem dat ik hem moet bellen, maar ik wil dat met jou erbij doen asjeblieft. Ik ben bang dat ik niet uit me woorden ga komen." Ik zuchtte maar niet hard genoeg dat ze het kon horen.
"Isgoed Inaya. Ik ga me omkleden en dan zie ik je zo."
"Isgoed Ghizlane dankjewel nogmaals"
"Geen probleem meid." Ik hing op en ging even met mijn handen door me haar. Wat heb ik nou gedaan eigenlijk? Lina had gelijk. Dit was gestoordheid.
"Ghiz kan ik binnen komen?"
" kom maar" het was suleyman.
"Hey zusjee jij bent vroeg wakker."
"Ja ik heb afgesproken met een meisje."
"Oh oke. Hoe is het trouwens afgelopen met die jongen. Ik heb geen appje van je gekregen." Hij zou eens moeten weten.
"Ja uhm het is haar volgens mij nog niet gelukt."
"Gair in shaa Allah. Komt wel goed. Nou als je snel omkleed kan ik je brengen."
"Oh nee suleyman is niet nodig ik ga lopend. Het is prima weer."
"Wat jij wil. Yallah ik ga werken tot straks ja doei."
"Doegg" hij liep de kamer uit en ik stond op.
Ik ging naar de wc, douche en kleedde me om.

Ik had een taupe jilbaab aangedaan met een jasje.
Bismillah. Daar gaan we dan.
Nadat ik  Inaya belde dat ik onderweg was, wilde ik net me telefoon weer wegleggen maar Amira belde me.
"Ghizlane"
"Jaa Amira"
"Gaat het beter?" Lekker optijd
"Ja Alhamdullilah Amira. Het gaat prima"
"Ghizlane loop je buiten?"
"Ja waarom?"
"Nee niks het klonk gewoon zo. Neem het Lina niet kwalijk ze bedoelt het goed."
"Ja dat weet ik Amira. Ik ben ook niet boos."
"Gelukkig. Ben je nu onderweg naar dat meisje?"
"Ja"
"Oke pas goed op jezelf en stuur me je locatie dan haal ik je op. We gaan samen naar die lezing."
"Isgoed Amira. Doeii" ik hing op en stuurde haar me locatie. Zolang Lina die niet weet is het goed. Had ik eigenlijk moeten zeggen tegen Amira, maar ze kan zelf ook bedenken dat het geen goed idee is.

Zo een 10 minuten later kwam ik aan op de afgesproken plek.
"Ghizlane salam aleikom"
"Aleikom salam Inaya" ze knuffelde me. Mskiena ik vond het echt zielig.
"Kom zitten Inaya." We zaten en haar handen trilde terwijl ze greep naar haar telefoon.
"Ik ben echt bang Ghizlane. Wat moet ik zeggen? Hoe moet ik het uitleggen als hij boos word?"
"Het komt wel goed Inaya. Ik zit hiernaast. Ik typ wel wat je moet zeggen als je vastloopt."
"Dankjewel Ghizlane. Ik waardeer het echt." Iets in me had geen goed gevoel hierover. Ik moest weg dacht ik maar ik deed het niet. A3udu billahi mina shaytani rajim Ghizlane focus.
Ze belde hem en hij nam niet op.
We wachtte ongeduldig tot hij terug belde.
Ik begon nu zelf ook te stressen. Ik had een slecht onderbuik gevoel. We schrokken beide op van de telefoon die iets later afging.
"Neem op" ze nam met trillende handen op
"Hallo.....Amine"