Het pure in het verdorven

• Hoofdstuk 42 •

HOOFDSTUK 42; DE GROTE DAG

Perspectief Amine

"Ghizlane hij is onderweg om je te halen. Wat moet ik anders doen? Wat wil je dat ik doe? Als hij weet bij wie je hier bent?"

"Amine ik zei dat je mij moest straffen. Asjeblieft ik weet dat hij het misschien verdiende maar mijn broer is veranderd." Ze huilde. "Hij is niet meer die Suleyman asjeblieft." Ik zou haar willen geloven. Oprecht willen geloven. Als hij niet Linaya's neef was geweest was dit makkelijker geweest dan het nu is.
We hoorde een schreeuw van buiten. Ik herkende die stem uit duizende....Suleyman. Ik kon mezelf bijna niet beheersen. Ik liep al naar de deur maar Ghizlane trok me terug.
"nee..nee niet gaan asjeblieft. Niet gaan." Ik probeerde langs haar heen maar ze blokkeerde de weg.
"Nee Amine blijf hier asjeblieft. Ik breng hem weg. Zonder problemen gaan we. Asjeblieft." Ik zou niet naar haar kunnen luisteren. Al zou ik willen. Mijn mannen staan op hem gericht
"Ghizlane stop. Ik moet." Ik probeerde door te lopen.
"Amine hoeveel moet ik je smeken?'! HOEVEEL MOET IK JE SMEKEN TOT JE LUISTERT" ze verhief voor de eerste keer haar stem naar me en huilde.
"Ik weet dat je me nu haat. Ik weet dat je van me walgt je hoeft het niet te verbergen. Maar asjeblieft. Eenbeetje menselijk medelijden asjeblieft." Begrijpt ze dan niet dat als het niet voor mijn zwakte voor haar was dat ik Suleyman hier ter plekke had gedood? Ik wilde doorlopen maar ze was me voor. Ze rende weg.
"GHIZLANE STOP." Ze is zichzelf niet. Gelukkig stopte mijn mannen haar.
"Amine zeg dat ze opzij moeten."
"Amine. Kom op. Dit helpt niet zo" ze huilde weer. De tranen die ze had gelaten sinds ik haar weer heb gezien waren teveel.
"Ga opzij" zei ik maar gewoon. Ze draaide niet eens meer om en liep naar buiten. Ik liep er snel met Salah achteraan. Buiten stond hetgeen waar ik al bang voor was. Suleyman el ourroussie in het midden en al mijn mannen op hem gericht.
"GHIZLANE" Suleyman wilde haar kant op lopen.
"STOP DAAR EL OURROUSSIE STOP DAAR"  mourad riep van boven. Ik zag Suleyman steeds beter. Mijn vuisten rolde op. Mijn ogen prikte van de woede. Hij heeft me het meest in de rug gestoken van allemaal.
"Amine zeg dat ze moeten stoppen. AMINE"
"PISTOLEN NEER EN ALLEMAAL ACHTERUIT." Dit was iets tussen mij en Suleyman alleen. Een op een.
"Amine ben je gek?" Bemoeide Salah zich. Ik sloeg zijn arm van me weg en ging dichterbij suleyman staan.
"Amine ben salah." Suleyman had zo een witte jurk aan en een baard. Was hij nu praktiserend?
"Je bent heel wat veranderd zo te zien."
"En jij bent erger dan te voren. Al deze mannen achter je...met moordgeld, drugsgeld. Tegen over jou ben ik trots op hoe ik eruit zie" hij ging weer van dingen uit. Net zoals toen. Ik werd nog bozer. Ik weerhield mezelf om hem een stoot te geven.
"Oke stop." Ghizlane kwam tussen ons staan. Suleyman spuugde op haar. Ik wilde naar haar arm grijpen om haar weg te trekken van hem maar ik hield mezelf tegen.
"Jammer dat ik zo een zusje heb als jij! Ik dacht dat je was veranderd maar sommige mensen veranderen nooit."
Ze reageerde gebroken op hem "Sule...yman?"
"Zielig kijken gaat niet helpen. Je hebt me teleurgesteld. IK KIJK MET WALGING NAAR JE. MIJN HART" hij deed haar hand op zijn hart. "Het verscheurt met elke seconde dat ik jullie beide aankijk." De tranen rolde over haar wangen. Mijn vuisten rolde op. Deed zijn hart pijn? Die van hem? "Suleyman asjeblieft stop je-"
"NIKS SULEYMAN. JE BENT ME ZUSJE NIET." Hij duwde haar weg. En bij die zet kon ik mezelf niet stopte. Ik pakte zijn arm vast en hield mezelf tegen hem niet pijn te doen. Suleyman lachtte en trok zijn arm uit mijn greep.
"Wat? Probeer je mij te stoppen? Naar MIJN zusje" hij pakte Mijn kraag. Een van de jongens pakte een pistool en richtte hem op Suleyman. Ik zag de angst in Ghizlane's blik. Ik heb het beloofd. Ze zal haar broer voorop zetten, al zit hij fout.
"Doe dat pistool weg."
"Ik geef je 5 minuten om deze plek te verlaten. 5." Ik keek nog een laatste keer naar Ghizlane. Dat was het dan. Ik moet haar nu vergeten. Ze moet dood zijn voor me. Ik liep al weg maar Suleyman riep
"STOP"
"Wat doet ze hier bij jou? Je hebt een kans om mijn liefde voor haar niet te verpesten." Ik draaide zich rustig om. Dus nadat hij spuugt op haar vraagt hij dit?
"Moet je haar zelf vragen." Ik liep al weer weg maar die man had het lef me weer terug te trekken. Ik wilde hem nu echt stoten.
"Suleyman laat hem los KLAAR" Suleyman pakte boos haar arm "VERHEF JE STEM NIET NAAR ME." Ze keek verslagen naar de grond. Ghizlane reageer terug niet je mond houden. Hoe graag ik dat tegen haar wilde zeggen
"Je hoeft me niks uit te leggen. Ik snap het al. Je bent nooit veranderd. Dit zijn altijd al je types geweest. NOU DOE DAT DING MAAR AF. JE BENT EEN VIEZE VUILE ****. Nooit veranderd." Waar haalde hij het lef vandaan? Waarom sprak hij zo over zijn eigen zusje?
"Sullley-y-man stop. Je doet me onrecht aan met je woorden....stop." Mijn borst vernauwde van haar woorden. Ik voelde me aangesproken. Omdat ik stiekem ook niet meer hetzelfde denk van haar als eerst. En ja ik voel me daar al schuldig genoeg over..dit was een klap naar de waarheid.
"IK? JOU ONRECHT? IK?! HEB JE JEZELF GEZIEN." Hij duwde haar en ik wilde haar kant op maar Salah trok me terug. "Amine laat ze. Bemoei je er niet mee."
"JE BENT HIER IN EEN HUIS MET EEN MAN EN NIET ZOMAAR EENTJE EN IK DOE JE ONRECHT AAN?"
"SULEYMAN" ze schreeuwde terug. Hij pakte haar nek vast. Salah en Naoufal trokken me nu samen terug."Durf niet tegen me te schreeuwen." Ze trok zich uit zijn greep
"Wat denk je dat ik hier doe Suleyman? HE?! ZEG HET. IS HET WEER MIJN FOUT?!" Ze duwde hem weg.. "BEN IK WEER DE SLECHTERIK. BEN IK DE PERSOON DIE DE FOUT MAAKT. HE" ze sloeg op zijn borst. Het deed pijn haar in deze staat re zien. Ik herinnerde me de eerste keer dat ik haar zag op het schoolplein. Zo puur en rustig. Ze had schaamte en haar leven leek goed te gaan. Ze hield zichzelf en al haar emoties onder controle. Ik heb het pure in het verdorven gehaald. Ik heb haar verpest. Ik heb haar herinnert aan het verleden dat ze wilt vergeten.
"WAT DENK JE DAT IK HIER DOE. WAT BEN IK IN JOU OGEN." Hij greep beide haar armen. "HEEE KLAAR. JE BENT EEN **** IN MIJN OGEN. ALTIJD AL GEWEEST. Ik ben teleurgesteld in je Ghizlane." Noemde hij haar dat serieus? Woede begon in me op te borrelen van deze man.
"Ig tfoe 3lik. Je bent nooit veranderd. Maar je zult je eigen daden voelen. Je wilt hier met deze drugsdealer zitten?! Je kiest hem boven Je geloof? Je kiest hem boven je vader?! boven MIJ. Je hebt aan niemand gedachte toen je hier een **** kwam uithangen....ISGOED DAN GA IK OOK NIET AAN JOU DENKEN....Je trouwt maar met hem. Verzuur je eigen leven maar. Je wilt stoer doen en demken dat ke daden geen consequenties hebben?! Ik ga niet de fouten van jaren geleden maken. Hij komt je hand vragen en je verdwijnt uit ons leven." Mijn hart en hoofd bonkte. Zei hij nou trouwen? Ik trouwen met Ghizlane? Angst overnam me. Nee dat zou dezelfde situatie als mijn ouders betekenen. Dat zou de eerste stap van het einde zijn.
"Niks Suleyman. Hij komt je hand vragen of ie nou wilt of niet." Hij draaide zich naar me om
"Je wilt me zusje gebruiken?! Gebruik dr maar goed. Kom dr hand vragen. Morgen nog. Als je probeert niet te komen moet je de consequenties verwachten. En weet dan dat je haar leven verpest." Hij begon weg te lopen.
"Jullie mogen haar bij me thuis afzetten. Ze is mijn verantwoordelijkheid niet meer." Hij liep weg en ik keek toe hoe ghizlane rende naar het hek en zag hoe hij boos de auto in stapte en wegreed. Ik voelde mijn ogen groot worden in een staar maar ik kon het niet stoppen. Ik kon niet met haar trouwen. Het kon niet. Het was onveilig...
"SULEYMANNN" ze huilde en schreeuwde. Salah probeerde haar te helpen. Ik zag dat ze hem weg sloeg dus liep ik er ook heen.
"MAMAAA. YA ALLAH SORRYYY" ze huilde en huilde.
"Salah breng me naar huis. ASJEBLIEFT BRENG ME NAAR HUIS." Waarom vroeg ze om Salah? Ik trok haar omhoog.
"Amine asjeblieft breng me naar huis. Mm-mijn broer is niet serieus. Hij...hij is gewoon eenbeetje boos hij...hij gaat me hier niet laten. Hij is niet serieus."ze leek door te draaien. Ik kon haar niet zo aanzien. Het schuldgevoel knaagde steeds meer aan me als ze zo deed.
"GHIZLANE STOP" ze keek me even aan en zakte in de grond. In haar ogen zag ik nu alleen maar een gebroken blik. Een blik die probeerde te ontcijferen wat ik van haar vond. Wat ik dacht en waarom alles gebeurde.
"Amine je hoeft niet te doen alsof." Ze veegde haar tranen weg. "Je hoeft niet met me te trouwen. Ik ga wel gewoon weg...ik vind wel een manier. Ik wil niemand van jullie van last zijn." Ze lachtte "soms laat het verleden mensen niet achter.Je hoeft niet je best te doen het te verbergen. Ik zie er doorheen. Ik weet dat je ook van me walgt net zoals mijn broer. Hij sprak voor je uit wat jij niet zou uitspreken." Ik wil niet dat ze dat denkt. Ik probeer dat idee te stoppen in me hoofd maar het feit dat ze dat denkt breekt me.
"Ghizlane stop." Ze liep door. Ik trok haar terug
"Ghizlane.Je gaat nergens alleen heen. Salah brengt je naar huis." Ik kon haar niet brengen. Ik moest nadenken. Ze zuchtte
"Dat is niet nodig. Ik ga zelf." Ik trok haar weer terug.
"Niet zo koppig doen. Salah brengt je."
"Ik loop liever." Ze liep weg. "Naoufal stap in we gaan achter haar aan." Ze kon vanaf hier niet thuis komen. Na een paar meter zag ik haar wankelend voor ons lopen. "Stop de auto. Breng haar naar huis." Hij knikte. Ik stapte uit en pakte haar arm vast. "Stap in je word gebracht naar huis." Ze trok zichzelf weer terug. "Amine wat wil je nou dat ik doe? Wat moet ik thuis doen? Heb je mijn broer niet gehoord." Haar stem brak weer. Dit plaatste me in een dilemma. Ik kon haar inderdaad niet bij haar broer laten. Maar ik kon ook niet met haar trouwen? "hij gaat me niet accepteren...en jij hoeft dat ook niet te doen." Ik zuchtte en dwong haar de auto in en deed hem dicht. Ze reden weg en ik leunde tegen het hek. Wat moest ik nu doen? Wat stond me te wachten? Ik ga haar leven zuur maken of ik haar nou niet of wel trouw. Ik had wijs advies nodig, als mijn moeder er was had ze me hier makkelijk door geholpen.
Ik probeerde mezelf te dwingen haar advies aan te nemen....want diep van binnen wist ik wat ze me zou vertellen. Ze zou me vertellen dat iemands verleden in het verleden moet blijven als je ziet dat iemand oprecht veranderd. Dat je hart vergevingsgezind moet zijn en dat je niet bang moet zijn voor de liefde.
Alle 3 wilde ik graag maar het lukte me niet. Of ik liet mezelf het niet toe.
Ik begon richting het huis te lopen. Ik trapte tegen het hek. Als ik nooit naar die school was gegaan was dit niet gebeurd.
"Amine wat ga je doen? Ga je haar hand vragen?" Ik zuchtte "Salah ik weet het niet." Mourad kwam erbij staan. "We moeten een teambespreking houden....over de afgelopen situaties." Ik kon dit gesprek niet vermijden al zou ik willen.
Ik knikte en liep voorop naar het bijkantoor. De jongens zaten allemaal al.
"Ben salah." Ik deed mijn hand omhoog. Ik wilde geen rare uitspraken horen
"Wat ga je doen amine?" Ik wist het zelf ook niet.
"Wat vinden jullie? Salah jij eerst"
"Ik weet niet man. Aan de ene kant denk ik je hebt geen keuze anders word alles erger. Maar andere kant...als Zaid erachter komt wie je vrouw is is het klaar man." Ik werd boos. Ik voelde een rare vorm van jaloezie maar ook walging als het daarover ging.
"Mourad"
"Ik vind dat je het niet moet doen man. Laat het haar maar uitzoeken met haar broer. Je hebt niks gedaan dus jij hoeft dit niet op je te nemen" ik heb niks gedaan? Hij zou eens moeten weten hoe erg ik dit mijn schuld vind. Als ik mijn gevoelens gewoon in bedwang had gehouden en geen domme zetten had gezet was dit niet gebeurd. Ik zuchtte
"Moussa" moussa zuchtte.
"Ik weet het niet man. Ik weet het niet." Ik wilde de rest niet eens meer horen.
"Jullie kunnen gaan." Ze verlieten allemaal het kantoor. Ik zuchtte en sloeg tegen de tafel. Wat moest ik nu doen? Hoe graag ik ook met haar wilde zijn hoe ga ik dat doen? Ik ben voor de eerste keer na jaren bang. Bang dat dit haar einde word. Bang dat ze net als mijn moeder zal eindigen. Al ben ik niet dezelfde persoon als mijn vader ik was bang. Er werd geklopt op de deur.
"Binnen."
"Meneer ben Salah. Mevrouw elmoumienie heeft laten weten dat ze morgen komt...ze zal even voor een periode blijven tot de bouw van haar huis klaar is." Ik stond uit reflex op. Dit kon ik er niet bij hebben. Niet nu. Ik sloeg de stoel weg. Denk Amine denk hoe ga je dit aanpakken?
Salah kwam terug het kantoor in
"Amine khalto elmoumienie komt morgen. Hoe gaan we dat doen?" Khalto elmoumienie was de vrouw die mij en Salah bijna opvoedde als haar eigen kinderen. Ze zorgde na de dood van mijn moeder voor mij, dat deed ze tot dat ik verhuisde en me eigen ding deed. Wat een timing voor haar om nu te komen, ik respecteerde haar ook teveel om af te wijzen.
"Salah ik weet het niet." Salah zuchtte en kwam aarzelend aan de bureaustoel zitten. Dat was mijn teken dat ik ook moest zitten omdat hij wat te zeggen had.
"Ik heb bericht ontvangen van de vriendin van Ghizlane. Er staat in wat Suleyman zijn ouders gaat vertellen en welk verhaal jij en Ghizlane dus ook moeten aanhouden. Hij heeft gezegd morgen om 4 uur. Als je dan niet komt is het klaar.......hij is serieus hierover man."
Ik was de draad kwijt. Wat moest ik doen? De keuze was te moeilijk om nu al te kiezen.
"Amine.....ik hoop dat ik geen spijt krijg van me woorden maar je moet dit doen." Die woorden van Salah horen zou ik niet zo snel verwachten.
"Je moet het doen maar niemand moet erachter komen dat je bent getrouwd....en al helemaal niet wie ze is. Geef haar een andere naam terwijl ze hier is..iets." Al probeerde ik te twijfelen diep van binnen wist ik ook dat ik haar daar niet kon laten.
Salahs telefoon ging af. "Neem op"
"Hallo?"
"Morgen kom je om 4 uur haar hand vragen. Ik ga me vader alles uitleggen en de reden geven dat het zo snel gaat. ik zet haar sowieso het huis uit, Dus als je beetje menselijkheid hebt kom je haar halen.kom geloofwaardig" Hij hing op. Ik sloeg op de tafel. "****** zooi" het bleef even stil. Ik moest dit doen. Ik zuchtte "maak alles klaar.......we gaan morgen haar hand vragen." Salah liep zonder geluid weg, maar goed ook.
Toen de deur dichtging plofte ik op de bank.
Alles wat ik zei, hoe ik droomde om met haar te zijn. Het word werkelijkheid maar toch maakt het me bang? Toch wil ik ver weg blijven.
Ik was bang voor de liefde, dat zei me moeder altijd en ze heeft gelijk. Mijn lieve moeder....ik glimlachte bij het idee van hoe blij ze zou zijn met Ghizlane als schoondochter. Ze zou van haar houden en trots op me zijn....ze zou..als ze hier zou zijn. Iets wat zo had kunnen zijn als Suleyman niet aan de kant van zijn nichtje stond. Mijn vuist rolde weer op. Hij maakte me boos. Hoe ga ik dit weg houden? Hoe ga ik deze gedachte weghouden?  Hoe ga ik met Ghizlane leven en dit vergeten? Vergeten wie haar broer is...wie haar familie is.