Het pure in het verdorven

• Hoofdstuk 44 •

Asalamu aleykoum allemaal.
Dit verhaal representeert niet de juiste islam in elk hoofdstuk.
Contact met het andere geslacht voor onzin is verboden en niet toegestaan en proberen wij op geen enkele manier te supporten. En een huwelijk moet door beide partijen gewild gebeuren! Wij proberen met de verhaallijn juist een moraal mee te geven.
Die zullen jullie begrijpen aan het eind.
Stay tuned!

HOOFDSTUK 44: HET NIEUWE HUIS

Perspectief Ghizlane

"Bint Mohamed?" De vraag werd me gesteld. Ik zag me dagen voorbij flitsen. Alles. Mijn vriendinnen, familie. Mijn gesprekken over het huwelijk en wat ik dacht dat het zou zijn. En wat de realiteit nu was.
"Ja qabila" Na het geven van het ja woord en het tekenen voelde ik niks. De man begon te praten over hoe ons huwelijk zou moeten zijn. Over onze rechten en plichten. Met elk woord dat hij zei brak ik meer. Mijn vader was gekomen voor het tekenen. De man verliet de kamer en liet ons achter.
Mijn vader legde een grote tas voor me. "Liyaghfira allaha laki wa yakon ma3aki" ( moge allah je vergeven en met je zijn) hij liep daarna weg zonder op te kijken. Hoe graag ik ook achter hem aan wilde, hoe graag ik ook met hem wilde praten. Hem wilde knuffelen. Ik kon het niet.
Ik zakte in de stoel. Ik veegde de tranen weg. En stond op. Amine en Salah daardoor ook.
Ik was bang. Heel bang om met hun mee te gaan. Ik weet niet wat voor leven en tijd me te wachten stond bij hun.
Ik had geen mensen om dit mee te vieren. Ik had niemand om me heen...geen vriendinnen waar ik nu positief gespannen mee zat te wachten. Niet een man waar ik met een glimlach naar kon kijken waar ik me veilig bij voelde.
Ik was bang maar ik zou niks laten merken. Geen gevoel...geen van hen zal weten hoe ik me voel.
Ik heb Allah en voor de rest sta ik er alleen voor.
Ik pakte de tas. Amine zuchtte en pakte hem uit me hand en liep voor me uit.
"Kom ghizlane we gaan naar de auto." Zei Salah. Terwijl we naar beneden liepen begon hijz "heb je wat nodig?" Salah...Amine zou degene zijn die met me zou moeten praten. Die me zou moeten kalmeren. Ik zuchtte. Wat zou dit wel niet worden?
Bij de auto aangekomen stond Amine voor de passagiers deur. Hij deed open en keek me nog steeds niet aan. Ik wilde er wat van zeggen maar ik had de energie daar nu niet voor.
Ik stapte in en hij knalde de deur dicht.
Salah stapte achterin en Amine naast me.
De rit was stil.
Ik zat met mijn hoofd tegen het glas en keek naar buiten. Hoe ga ik met hem leven? Leeft hij wel alleen? Ik was bang voor wat ik zou aantreffen in dat huis.
We reden een plek binnen. Het was een lange weg door bos en weiland heen.
Het was hetzelfde huis als de vorige keer...hier wonen ze dus.
De auto stopte en Amine seinde naar Salah dat hij moest uitstappen.
Hij stapte zonder een woord uit en nu zat ik alleen in de auto met Amine.
Ik probeerde te doen alsof ik niet bang was maar mijn handen verraadde me al snel. Ze trilde en ik probeerde ze nog te verstoppen. Hij keek naar het huis. Hij praatte op een zachte toon.
"Die vrouw daarbinnen is mijn tante. Ze behandelt me als haar zoon....ik respecteer haar heel erg. Ze was blij voor me dus ik wil niet dat dat beeld in haar hoofd word verpest." Hij draaide zijn hoofd langzaam naar me om. Ik zag dat hij waarschijnlijk moeite had met de vraag stellen. Dus gaf ik maar antwoord.
"Ik weet me daar wel naar de gedragen daar binnen." Ik wilde de tas bij mijn voeten pakken, maar hij pakte me arm vast. Het reflex in mijn hoofd dat het niet mag en ik me arm moet weg trekken wilde in me opkomen maar het besef kwam al snel binnen. Dat is niet meer zo. Ik ben nu getrouwd met hem. Ik draaide me vragend naar hem om. Het oogcontact bleef niet langer dan zo een 5 seconde hangen en hij keek weer van me weg.
"Sorry voor dit alles." Ik zuchtte.
"Het is niet erg. Het is gebeurd. Vergeet het nu gewoon en laat je tante niet wachten." Ik pakte de tas en stapte uit zonder nog te wachten op antwoord van hem. Ik weet dat ik me nu veels te fel en sterk voor doe...terwijl ik dat helemaal niet ben. Het voelt niet eens goed om me zo te gedragen maar het leek alsof ik geen controle had over wat ik zei.
Hij pakte me tas en we liepen samen richting het huis.
Hij keek in afwachting naar me toen we voor de deur stonden. Ik knikte naar hem en hij deed de deur open en liep voor me uit.
Daar ga ik dan. Mijn hart klopte.
Het huis was groot. We liepen een kleine trap af naar de woonkamer voor ons. Er stonden 3 vrouwen. Ik keek hem vragend aan. Dienstmeisjes? Wat doet hij daarmee?
De oude vrouw van vanochtend zat op de bank.
Ze stond op en kwam onze kant op.
Ze knuffelde Amine opgelucht en keek vanuit haar ooghoek naar me. Nu moet het acteren beginnen.
"Salam aleykoum khalto" ik kustte haar hand en ze knuffelde me.
"Aa bnti. Ik heb gehoord van Salah dat je familie niet accepteerde dat je met mijn lieve zoon trouwt." Salah? wat een smoes heeft hij hier uit gemaakt. Nu klinken mijn ouders harteloos...dat zijn ze niet. Ik weet dat het zo lijkt maar dat zijn ze echt niet.
Zijn tante trok me naar de bank om naast haar te zitten en ik seinde naar Amine om te vragen wat ik in godsnaam moest reageren maar hij had ook geen idee neem ik aan? Ze legde haar hand op de mijne.
"Amine een van de jongens vroeg je naar de garage ga je even kijken?" Ze stuurde hem weg en nu klopte mijn hart nog erger. Ik was met een onbekende vrouw op een onbekende plek. Amine was ook onbekend voor me maar het was anders met hem en Salah erbij. Ik ben ook met hun bang maar ik zou me niet kunnen voorstellen dat ze me wat aan zouden doen sinds ze me hebben gered van Khalid.
"Mijn lieve dochter. Neem het je ouders niet kwalijk. Ik begrijp ze helemaal. Ze zijn bang. Als ik me verplaats in hun zijn ze terecht bang. Een onbekende jongen die als gevaarlijk word gelabeld in de ogen van mensen. Al kan ik je natuurlijk vertellen dat hij een zachtaardig hart heeft. En je goed zit met hem, en dat je iets heel heftigs moet doen om zijn boosheid op te wekken." Mijn hart klopte....Suleyman heten is genoeg daarvoor. "Maar jij zal doe boosheid nooit opwekken mijn dochter. Ik zie aan je dat je een puur meisje bent. Je straalt het uit allahuma bareek laki." Ik glimlachtte met moeite naar haar "baraka allahu feeki"
"Oh mijn dochter. Je hebt zoveel gehuild dat je ogen dik zijn." Ze trok me naar zich toe met mijn hoofd op haar schouder en haar hand over me heen. "Maak wat thee voor haar" een van de meisjes liep weg maar de keuken neem ik aan.
"Het is goed lieverd. Als je wil zal ik met je ouders praten." Ik stond snel op van haar schouder. "Nee nee asjeblieft niet." Ik veegde over mijn gezicht. "Het is geweest. Ik heb me keuze gemaakt en hun hebben hun keuze gemaakt. We moeten nu allemaal leven met de keuzes die we hebben gemaakt" inderdaad. Die realiteit moest ik accepteren. Ik zuchtte en stond op. "Waar ga je heen mijn dochter? De thee word voor je gemaakt."
"Ik ga even bidden en me tas neerzetten."
"Oh mijn dochter isgoed. Kom wel terug he! Amina laat haar haar kamer zien en help haar met haar spullen."
"Oh nee het is goed khalto ik draag ze zelf"
"Doe niet zo flauw mijn dochter ze zijn er om je te helpen." Ik voelde me niet comfortabel bij de gedachte dat alles voor me werd gedaan.
Het meisje wilde beide de koffer en de tas pakken maar ik pakte de koffer van haar "deze draag ik voor je." Ze glimlachte dankbaar en liep naar boven. Ik liep erachter aan.
Ze liep door de gang en stopte voor een deur. Ze opende de deur "hier is de kamer mevrouw" ze liep voor me naar binnen "bismillah" fluisterde ik voor dat ik naar binnen ging. Mijn adem stokte. Dit was een hele grote kamer. De kamer leek niet op een gasten kamer. Het zou toch niet?
"Meneer ben salah is deze kast. Ik zal u kleren voor u zetten in de kast daarnaast." Mijn gedachte klopte toch. Dit is zijn kamer? Natuurlijk domkop je bent getrouwd...ze verwachten dat je in 1 kamer slaapt...
"Nee dat is niet nodig ik doe het zelf. Doe geen moeite."
"Maar mevrouw ik ben gevraagd dit voor u te doen. Het is een van mijn taken."
"Het is niet erg. Niemand hoeft te weten dat je het niet hebt gedaan. Ik doe het later op de dag zelf dankjewel." Ze glimlachte weer danbkaar "dank u wel" ik knikte glimlachend en ze verliet daarna de kamer.
Ik pakte de sajada uit mijn tas en zocht de qibla op.
Tijd om te bidden.
"Asalamu aleykoum wa rahmatullah, asalamu aleykoum wa rahmatullah."
Na het bidden was ik al weer wat rustiger

Ik stond op en greep naar de grote tas die mijn vader had neergelegd.
Ik opende de tas en mijn ogen begonnen te wateren bij het besef wat er is in de tas zat.
Ik haalde ze een voor een eruit.
Het waren khimaars en abaya's en jilbaabs in zoveel kleuren. Hij is het niet vergeten.
*flashback*
"Ze heeft een bruiloft gegeven van 10k? En verwachtte daarna nog een huis mfersha ( gedecoreerd) helemaal. Bescherm ons daarvan yarab!"
"Nou papa vior mij hoef je nirt bang te zijn. Enige wat ik van je wil zijn alle khimaar en abaya sets die er zijn!"
"Ben je zo makkelijk mijn dochter?"
"Ik heb nog nooit zo iemand gezien papa ze liegt."
"Suleyman ik lieg niet! Ik heb genoeg daaraan papa. Niet vergeten he! Als je me dat geeft ben ik tevreden. Afgesproken?"
"Isgoed mijn dochter afgesproken in shaa allah" hij gaf me een kus op mijn hoofd en ik knuffelde mijn lieve vader."
*einde flashback*
Hij was het niet vergeten. De deur ging open en ik schrok op. Amine kwam de kamer in. Ik veegde snel mijn tranen weg.
"Je thee is koud ze zijn nieuwe gaan maken. Kom je naar beneden?"
"Ik kom eraan." Ik deed snel de tas dicht en legde hem naast de kast.
Ik wilde langs hem door maar hij ging voor me staan. Ik was niet van plan op te kijken.
Ik wilde langs hem door maar hij pakte mijn arm vast.
Nu keek ik wel naar hem. Ik hoopte dat hij niet zou zien dat ik net weer heb gehuild.
Ik keek hem aan met een blik die zei "zeg dan" maar hij zei niks en liet me arm los en liep de deur uit. Ja want zijn rare gedrag kan ik er ook wel bij hebben hier! Ik heb hem hier juist nodig. Maar wat dacht ik? Dat hij me zou helpen? Dat hij me hier comfortabel zal laten voelen? Ik kan wedde dat hij met moeite in een huis zit als ik na alles wat hij nu weet.

Ik liep de trap af naar de woonkamer.
"Sorry khalto dat ik zo laat ben" ik keek op en tot mijn schrik zat Amine bij de vrouw.
"Oh mijn dochter hier ben je! Kom zitten." Ze wees naar de ruimte tussen hem en haar.