Het pure in het verdorven

• Hoofdstuk 46 •

Perspectief Amine

                                                         HOOFDSTUK 46; NIEUWE STRIJD

''bint mohamed'' Nu werd het officieel. Mijn hart klopte, mijn hart wachtte aan de ene kant ongeduldig tot ze ja zou zeggen om haar de mijne te kunnen noemen....maar aan de andere kant hoopte ik voor haar eigen bestwil dat ze nee zou zeggen. Om zichzelf zo te redden van het helse leven waar ze onderweg naar was. Terwijl ik nog verdompelt zat in m'n gedachtes hoorde ik haar ''ja qabila''

Een steek ging door mijn maag. De man vertelde hoe een man met zijn vrouw moet omgaan...het enige waar ik me op kon focussen was haar blik. Haar blik zei voor haar wat ze niet uitsprak. Ze wilde niet...ze leek depressief. Ze staarde alleen maar voor zich uit met opgezwollen ogen.  De man stond op nadat hij klaar was. Ik stond ook op en schudde zijn hand. ''allahi kmel blgair wldi'' ik glimlachtte nep naar hem. ''ameen chokran''

De man verliet de kamer en ik zakte rustig terug in mijn stoel niet wetend wat het volgende was dat er zou gebeuren. De stilte was groot. Ik durfde zowel Ghizlane's vader als Ghizlane niet in de ogen aan te kijken. Mijn gezin is verpest al lang, maar waarom moest ik deze ook verpesten? Ghizlane's vader legde een grote tas voor Ghizlane en zei in het arabisch moge allah je vergeven en met je zijn en verliet de kamer.  Het gehuil dat van ghizlane kwam op het moment dat haar vader de kamer verliet zorgde voor een slecht gevoel bij me. Het voelde alsof ik een stomp tegen me borst kreeg die steeds harder werd.

Ze stond op en pakte de tas. Ze wankelde, nog even en ze belandde op de grond. Ik pakte de tas van haar en liep de kamer uit. Pas buiten kon ik normaal ademhalen. Ik leunde tegen de auto. Ik voelde een druk die maar niet wegging. Is dit hoe ik me vanaf nu ga voelen voor het verpesten van een gezin? Alles kwam bij elkaar. Het schuldgevoel dat ik haar verleden betrekte in mijn mening, het feit dat ik haar weg heb gekregen bij haar ouders. Ik zal dit mezelf en suleyman nooit vergeven.

De autorit was stil. Hoe dichterbij we bij het huis kwamen hoe meer mijn borst vernauwde. Ik was niet trots op de persoon die ik was en wat ze mogelijk te zien kan krijgen daar. Ik kon haar niet 100% beschermen van het kwade van de wereld, van de verdorvenheid van onze kant. En dat frustreerde me. Daarnaast khalto voor wie ik een toneelspel moest spelen.

Ik stopte de auto voor de deur. Hier waren we dan. Ik seinde naar Salah dat hij moest uitstappen. Ik durfde het bijna niet tegen haar te zeggen, ik keek haar niet aan...ik kon het niet aan om de gebrokenheid te zien in haar ogen, de vermoeidheid en de pijn die ik heb veroorzaakt. ''die vrouw daarbinnen is mijn tante. Ze behandelt me als haar zoon...ik respecteer haar heel erg. Ze was blij voor me dus ik wil niet dat dat beeld word verpest.'' Ze begreep mijn verhaal...ze zuchtte ''Ik weet me daar wel naar te gedragen daar binnen'' Het gevoel werd nu ondragelijk. Wat moest ik doen? Ze pakte de tas en wilde uitstappen, ik trok haar terug. Voor de eerste keer terug ze zichzelf niet terug. Ze keek me vragend doordringend aan in mijn ogen. Voor de eerste keer was er iemand met wie ik geen oogcontact kon volhouden. Ik kon het niet aan haar zo te zien. ik fluisterde maar snel ''sorry voor dit alles'' ze zuchtte ''Het is niet erg. Het is gebeurd. Vergeet het nu gewoon en laat je tante niet wachten.'' Haar antwoord baarde me zorgen. Had ze haar gevoel uitgezet? Dat is de eerste stap naar koud worden. Als ze koud zal worden, dat ga ik mezelf nooit vergeven. Nooit. Ze stapte uit zonder nog te wachten. Ik zuchtte en sloot even me ogen voor dat ik uitstapte en achter haar aan ging. Ze stopte voor de deur.

Ik merkte aan haar blik dat ze wat gespannen was. Ik keek haar aan voor toestemming om naar binnen te gaan. Ze knikte en ik deed de deur open. Dit was het dan....we konden niet meer terug.