Het pure in het verdorven

• Hoofdstuk 45 •

Perspectief amine

                                                                     HOOFDSTUK 45: SPIJT

Ik kwam aan bij het huis en stapte snel uit de auto.
Ik versnelde mijn pas met elke stap naar het huis.
Ik voelde mijn maag in elkaar krampen.
Ghizlane zat op de grond voor de deur. Huilend.
Ik was te laat. Ik had het niet gered. Ik had haar leven officieel verpest. Ik liep haar richting op en met elke stap had ik het gevoel dat ik het recht niet had om nog bij haar in de buurt te komen.
Als ik nooit mijn ogen op haar had gelegd dan was dit niet gebeurd. Dan was niks hiervan gebeurd.
*flashback*
"AMINE BEN SALAH ALLES WAT JIJ AANRAAKT. ALLES EN IEDEREEN WAAR JIJ NAAR KIJKT OF WILT JE VERBRAND HET MET JE MEE IN HET PROCES VAN HET KRIJGEN. Je verbrand iedereen! JE TREKT IEDEREEN MEE IN HET VUUR. Je moet weg blijven van ons allemaal!"
*einde flashback*
Mijn vuisten rolde op. Moest ik stoppen? Ik stond achter haar en ik hoorde haar hyperventileren. Ik had geen controle over mezelf. Ik legde mijn hand op haar schouder "Ghizlane" ze schreeuwde
"LAAT ME LOS" ze liep een paar meter achter uit. De hoop die ik nog had dat ze me niet haatte was nu weg.
"Ghizlane sorry ik"
"AMINE STOP. IK WIL JE NIET HOREN JA?! HET IS KLAAR MIJN OUDERS WILLEN ME NIET MEER. Jij en Suleyman hebben jullie zin. Nu blij? Jullie hebben jullie walging overgeplaatst op mijn ouders. Vier het nu maar! Vier het" ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik was boos op mezelf en op Suleyman. Door mij is ze weg bij de enige 2 personen die ik nu zelf ook graag in me leven zou hebben. Ik heb haar meegetrokken in het vuur.
"Ghizlane sorry. ik was echt onderweg, maar ik was te laat."
"laat me met rust. Jullie hebben me leven verziekt Oke? Ik ben de belangrijkste mensen in me leven kwijt nu. Jullie hebben genoeg gedaan. je hebt genoeg gedaan! Laat me asjeblieft. Je kon het verleden niet vergeten? Suleyman kon het verleden niet vergeten? Oke! Vergeet me dan helemaal. Ik besta niet voor niemand van jullie. Ik ben niks meer voor niemand hier. Niks..." ik wilde niet dat ze dat dacht. Haar woorden maakte iets in me los. Een schuldgevoel van nooit te voren kwam bij me naar boven. Ik trok haar terug "ghizlane ik was onderweg. Ik wilde je hand komen vragen. Ik wilde dit juist voorkomen...ik wilde niet dat dit zou gebeuren." Ze keek niet naar me. Ze zou dat nooit meer doen ik wist het zeker.
"Ghizlane ik wil je veilig houden. Ik-"
"En wat? Dacht meneer dat ik hem ga geloven?"
"Ik weet dat je me niet gelooft, maar ik meen het"ik pakte uit reflex haar handen. Het besef kwam binnen dat ik haar kwijt was. Nu kon ik het niet accepteren. Ze had haar ouders niet meer. Wie zou haar beschermen?
"3ndek, niet aanraken! Hoor je dat? Raak me niet meer aan!"
"Wat moet ik doen zodat je me gelooft?" Ik raakte haar kwijtz
" ik.Wil.Je.Niet.Geloven.Ik.Wil.Het.Niet.? Waarom begrijp je dat niet?" Ik sprak mijn gedachtes uit. W
"Sinds wanneer ben je zo harteloos geworden?" Ik kreeg gelijk spijt van die woorden. Ik wilde dat niet zeggen? Ze lachtte
"Nou de rollen zijn omgedraaid blijkbaar. Sorry hè meneer! " zei Ghizlane zo iets? Ik zou nooit denken dat ze dat zou zeggen. Ze was degene die zelfs als ze iets dacht het niet zou uitspreken voor het welzijn van de ander. Ik heb haar dus echt pijn gedaan.
"Ja hè daar kan je niet tegen op."
We keken elkaar voor een tijdje aan. Niemand die wat zei.
"Misschien is het wel beter dat je dit hebt gedaan...het had toch nooit kunnen werken." Ik trok haar arm terug en zei iets doms
"Heb ik gezegd dat je weg kan?"
"Oe shkon nta bsalama? ( en wie ben jij in godsnaam) waarom zou ik jou toestemming moeten vragen amine? Waarom?. Je bent mijn vader niet, mijn broer niet, mijn oom niet, mijn man niet. NIKS. Dus ik hoef.niet.naar.jou.te.luisteren als ik dat niet wil." Ze had gelijk ik was niks van haar. En dat zou ik nooit worden...ze had me goed herinnerd aan die realiteit. Ik liep weg naar de auto.

Vanuit de auto keek ik waar ze heen ging. Ze huilde en liep weg. Ik achtervolgde haar in de auto rustig zo dat ze het niet doorhad.
Ze ging naar de moskee.
Het knaagde aan me. Het knaagde aan me dat zij het is wiens leven ik verziek.