Het pure in het verdorven

• Hoofdstuk 48 •

HOOFDSTUK 48; HET WELKOMS ONTBIJT

perspectief ghizlane

Mijn beste vriendin destijds nada el aymani. We kende elkaar Inmiddels 10 jaar dus. Dat wilde ik in mijn onwetendheid vieren. Ik had een cake gemaakt. En een kaartje. In dat kaartje had ik alles wat in mijn hart speelde geschreven. Nada was ouder en ging door een moeilijke periode. Ze zeiden dat ze gek was en daarom in een speciale inrichting moest. Dat klopte niet, ze was er ingeluisd. Door wie en waarom weet ik tot de dag van vandaag niet. De dag van onze 10 jarige vriendschap was ook de dag dat ze eindelijk weg mocht daar. Ze had me een dag eerder gebeld dat de testen aangeven dat ze inderdaad geen psyhische klachten heeft. We waren beide zo blij. Ik had zo een zin om haar weer te zien buiten de instelling om. Niet meer in die witte enge kleding maar gewoon in haar eigen mooie outfits. Ik stapte uit de bus met de de cake, de brief en een roos. Ik zou haar ophalen en we zouden daarna samen naar de film gaan.

Zoals ik zei we zouden...we hebben de film uiteindelijk nooit bekeken. Waarom? Ik kwam in de instelling en liep richting haar kamer...wat ik daar aantrof. Mijn handen begonnen weer te trillen. Ik maakte het moment weer mee.

*FLASHBACK*

''ik ben hier voor Nada al Aymani'' de vrouw achter de balie checkte de naam ''in kamer 140'' ik knikte dankbaar en rende zowat naar boven. Ik had mijn lieve vriendin nu al weken niet gezien. ik was in de gang aangekomen. 136...137...138...139....aan het eind van de gang...ha! 140. Ik ging met de breedste glimlach voor de deur staan en klopte. De eerste keer geen reactie...ik klopte harder. Ik zou de derde kloppen en anders open doen. Weer geen reactie. Ik deed de deur langzaam open ''nada ben je doof ofzo meid'' ik keek op naar het bed en mijn glimlach verdween. ze lag bewusteloos op het bed. ''nada?'' ze was heel bleek. Er lach een potje pillen naast haar. ik liet de cake vallen en pakte het potje op. Het was leeg. ''nada?!'' ik pakte haar vast en voelde aan haar pols. ''nada..nada word wakker...nada? geen spelletjes met me spelen...nada!'' ik kon haar niet meer zien door mijn ogen die zich hadden gevuld met tranen. ''NADAAA'' iemand trok me terug. Ik wist niet wie ''NADAAA! LAAT ME LOSS MIJN VRIENDIN. MIJNE DE MIJNE...NEEE NADA'''' ik werd naar buiten getrokken door dat gedaante. ''nada....nada..nee'' ik werd duizelig. Het gedaante ving me op. Ik keek nu eindelijk op. zaid? ''laat me los. mijn vriendin ze'' hij trok me terug en liet me op de stoel zitten. ''rustig aan'' ik keek hem doordringend aan. ''rustig aan...rustig....''mijn ademhaling versnelde ''rustig aan...RUSTIG AAN?! HOE BEDOEL JE? MIJN VRIENDIN...MIJN NADA...'' De dokter of iets kwam naar buiten...met een gebogen hoofd. ''wat?! waarom?!WAT IS ER'' Zaid trok me terug. ''we waren te laat mevrouw.'' achter hem kwamen twee ambulance medewerkers met nada naar buiten. Ze hadden het witte laken tot over haar hoofd getrokken. ''neeee..nee....neeee...NEEEEE....NADAA NEEEE'' Ik rende op haar af. ''JULLIE HEBBEN MIJN VRIENDIN VAN ME AF GENOMEN...NADAAAAA'' ze trokken me allemaal terug. Ik probeerde te grijpen naar het laken maar het lukte me niet. ze waren sterker. ''GHIZLANE STOP KLAAR'' Zaid had het lef. Hij had het lef maar hij zou het nu zien. ''WAT KLAAR?! WAT?! IS JOU VRIENDIN DOOD? NEE....nee jij hebt alles wat je wil. Alles gaat hoe jij het wilt. Dus hou je bek. Ik wil je niet horen. Ik wil je niet horen'' ik deed mijn handen op me oren. ''IK WIL JE NIET HOREN NEEE'' ik huilde op de grond. het werd donker voor mijn ogen. Het laatste wat ik zag was Zaid die zijn hand naar me uitstak.''

*EINDE FLASHBACK*

Het kussen was inmiddels nat van de tranen. Ik veegde me tranen weg en ademde diep in. Mijn gehuil de laatste tijd is niet meer te stoppen. Alles komt tegelijk bij elkaar. Ik word herinnerd aan alles waarvan ik dacht dat ik het een plekje had gegeven. Nu word me duidelijk van niet. Mijn lieve oude vriendin. Mijn lieve nada. Ik kreeg de rillingen van de herinneren aan zaid. Die wilde ik niet. De angst overnam me dat hij hier ooit zou komen...dat ik hem onder ogen zou moeten zien. Ik weet dat jullie hebben gehoord dat ik wat met hem had...maar geloof me daar is niks van waar. Je zou het eerder gedwongen uit angst noemen. Zijn wil was wet. Hij kreeg alles voor elkaar wat hij wilde. En wist mijn broer op gekke wijze over te halen. Maar dat verhaal is voor een andere keer.