Het pure in het verdorven

• Hoofdstuk 43 •

HOOFDSTUK 43: ALLEEN

Perspectief Ghizlane

Ik hoorde het geklop op mijn deur... mijn hartslag ging sneller. Ik kon de hele avond niet in slaap vallen door de gedachtes. Ik wilde niet tegen mijn ouders liegen.
Ik moest dus doen alsof ik Amine niet ken en hij me blijkbaar bij de moskee heeft gezien en Suleyman om mijn vaders nummer vroeg. Niks meer dan dat. Was het maar zo gegaan. Waren Amine en mijn broer maar geen vijanden.
Ik was bang wat de uitkomst ook zou zijn.
Zou Amine wel komen dan moest ik met hem mee en dat durfde ik niet.
Zou Amine niet komen dan zou Suleyman alles zeggen tegen mijn ouders...weer een verkeerd leugenachtig verhaal en dan was ik er geweest. Het zal gek klinken maar ik weet niet welke ik liever heb. Want of ik nou uit huis word gezet of met Amine mee gestuurd word ik zal alleen zijn. Ik zal alleen blijven. Ik kan niet vergeten hoe hij me gelijk losliet toen hij wist wie ik was. De verandering in zijn blik. Hij walgde. Ze kunnen allemaal het verleden niet vergeten. Ze konden me niet vergeven voor iets waar ik mezelf niet eens voor kon vergeven....
"Bnti ik heb al 5 keer geklopt." Mijn moeder kwam tegen over me zitten. Vanaf nu moest ik me best doen. Ik moest doen alsof er niks aan de hand was.
"Oh sorry mama." Ze glimlachte.
"Het is niet erg lieverd. Je bent aan het nadenken over straks zeker? Het is niet erg." Ze pakte mijn hand. "Spreek hem en als je het niks vind hoef je geen ja te zeggen....laat er geen druk op je gezet worden door andere hun levens" ze zou eens moeten weten wat voor druk er op zit in deze situatie.
"Je hebt gelijk mama. Chokran." Ze stond met een glimlach op.
"Nou kom je me helpen eten klaarmaken en het huis opruimen daarna kan je je omkleden." Ik knikte en stond op. 
Ik probeerde zo min mogelijk na te denken hierover.

Om 15:50
Ik had me inmiddels omgekleed naar een marine blauwe abaya en witte khimaar. Mijn moeder wilde zo nodig dat ik die aantrok, zo kon ik haar tenminste voor de laatste keer haar zin geven.
"Ghizlanee kom je naar beneden lieverd" ik keek nog een keer naar mezelf in de spiegel. Dit was het dan. Vandaag zou alles veranderen.
"IK KOMM"
Ik liep de trap af en bij elke stap klopte mijn hart sneller. Wat als Amine komt? Of wat als hij niet komt?
Beneden zaten mijn moeder vader en Suleyman.
Mijn vader stond op "mijn mooie dochter. Wat gaat de tijd snel." Hij knuffelde me en ik kustte hem op zijn hoofd. Ik hield de tranen zo hard als ik kon in.
Suleyman keek niet eens naar me op. Met hem had ik de hoop verloren.
Het was inmiddels 4 uur.
Suleymans telefoon ging af "Suleyman iemand belt je" Suleyman pakten zijn telefoon en zonder te kijken zetten hij hem uit.
We zaten en wachtte. De stress in mij begon. Amine was nergens te bekennen en Suleyman was al met zijn been aan het tikken. "Het is al kwart over waar blijft hij?" Suleyman sprak tegen mij maar keek over me heen.
"Heb geduld zoon. Ze komen van ver zei je toch?" Suleyman zuchtte "hij krijgt nog 5 minuten." Ik begon me niet goed te voelen. 5 minuten? Het was inmiddels 16:15 waar is Amine mee bezig? Hij komt dus niet. Ik sloot mijn ogen en zuchtte bij het besef. Hij heeft me nu achtergelaten. Hij heeft me gelaten ook al wist hij dat dat betekende dat Suleyman me het huis uit zou zetten. Hij dacht alleen aan zichzelf..iets wat ik niet zag aankomen.
"Doe niet zo ongeduldig Suleyman. Ze komen zo." Zei mijn vader.
"Niet zo gespannen bnti het komt goed." Mijn moeder legde haar hand op die van mij. Ik pakte haar hand stevig vast wetend dat dit de laatste keer is dat ze me zal laten haar hand vast te houden. Suleyman stond op. En zo uit reflex ook mijn vader en moeder
"En nu is het klaar." Ik kneep mijn handen wit van de stress. Mijn maag en hoofd bonkte. Hij gaat nu mijn leven verpesten.
"Wat is er Suleyman."
"Jullie dochter." Ze draaide allemaal naar me om.
"Ik vond jullie dochter bij die jongen thuis en daarom komt hij haar hand vragen, maar zelfs hij komt niet op dagen voor deze *******" de eerste traan rolde over mijn wang. Ik kon het niet meer inhouden. Hij verdraaide het verhaal nu gewoon bewust.
Mijn moeder plofte op de bank en mijn vader pakte Suleyman bij zijn kraag.
"Suleyman weet je wel wat je zegt?! HE A SULEYMAN WEET JE WAT ER UIT JE MOND KOMT?...JE WEET DAT JE MIJN DOCHTER NU ****** NOEMT?"
"Papa het klopt ze was daar. Ze kan je zelf vertellen dat ze daar was en hij kan het je ook zeggen. Ze was bij hem thuis." Mijn vader draaide rustig naar me om. Ik durfde niet op te kijken.
"Ghizlane waarom ben jij stil?" Ik kon alleen maar huilen. Ik probeerde te stoppen maar het lukte niet.
"WAAROM BEN JE STIL HEE?" Hij trok me bij me arm omhoog. Mijn vader heeft nooit tegen me geschreeuwd sinds die periode. Alles kwam weer in me op. De herinneringen. Ik hoorde de zinnen weer en het bezorgde me nog meer stress. Mijn adem stokte.
"Klopt het wat hij zegt?! KOM VOOR JEZELF OP DAN GHIZLANE. OF KLOPT HET WAT HIJ ZEGT?! KLOPT HET WAT HII-" hij greep naar zijn hart "PAPA" Suleyman hield hem zitten. Ik wilde zijn kant op maar hij deed zijn hand omhoog.
"Blijf weg van mij. Blijf weg. Pak je spullen en ga. GA WEG. Ik dacht dat je was veranderd. We dachten het allemaal maar je hebt ons voor de gek gehouden."
"Papa nee dat-"
"Noem me dat niet. Mijn dochter doet dit soort dingen niet. Ga maar. Ga. GAAA." Ik huilde. Hij begreep het verkeerd net zoals Suleyman.
"Papa je hebt het-"
"HEEE KLAAR HIJ ZEI GA WEG TOCH? DUS GA WEG." Suleyman duwde mij. Ik stond op en keek hem aan.
"KIJK IN ME OGEN. KIJK DE LAATSTE KEER NAAR HET ZUSJE WIE JE ONRECHT HEB AANGEDAAN. Wiens leven je hebt verpest voor niks." Hij keek niet. Ik trok zijn gezicht zodat hij me kon zien "KIJK GOED NAAR ME. KIJK NAAR DEZE OGEN EN ONTHOUD ZE" hij keek me aan. "Jij moet goed kijken naar het gezin dat je hebt verpest." Hij pakte mijn wangen. Het deed pijn want hij hield ze echt hard vast. Hij wist dat hij me pijn deed. Hij trok me gezicht zo dat ik naar mama en papa kon kijken. Beide op de bank, verslagen en huilend.
"KIJK GOEDD NAAR HOE JE SCHANDE HEBT GEBRACHT NAAR DE GERESPECTEERDE OURROUSSIE FAMILIE." Dat was de grens. Hij sprak zo? Met zijn daden?
Ik duwde hem weg. "Jij hebt het recht niet zoiets te zeggen." Hij had geluk dat ik mijn ouders niet meer wilde breken anders had ik nu alles in zijn gezicht geroepen. Hij liep langs me heen naar boven.
Hij begon mijn kleding, lader en al naar beneden te gooien samen met een koffer. Hij rende naar beneden en gooide alles erin.
"Ga weg. Yallah nu." Hij duwde me.
"STOP ASJEBLIEFT PAPA STOP HEM." Ik rende op mijn vader af en wilde zijn hand pakken maar hij trok zijn hand weg van me en keerde me de rug.
Mijn vader keerde me de rug door de woorden van mijn zogenaamde broer. Mijn leugenachtige broer die sprak zonder te weten.
Ik probeerde mijn moeder "mama asjeblieft. Asjeblieft je weet dat ik dat niet zou doen mama." Ze huilde maar ook zij keerde me de rug toe.
De realisatie kwam binnen toen ik de koffer voor de deur zag en mijn ouders die me beide de rug hadden gekeerd. Ik begon het uit te schreeuwen.
Suleyman trok me en ik stond op.
Ik begon hem te slaan op zijn borstkas "IK HAAT JE HOOR JE ME?! IK HAAT JE. JE HEBT ME LEVEN VERPEST. IK HAAT JEE!"
"GA WEG" hij duwde me naar de deur.
"DUS NIEMAND GAAT WAT ZEGGEN TEGEN HEM? HELP MIJ MAMA. HELP ME ASJEBLIEFT PAPA" ze bleven stil. Ik veegde de tranen weg.
"Oke. Jullie geloven hem. Veel succes in jullie leven. Jullie hoeven mijn gezicht nooit meer te zien. Geniet daar maar van." Ik trok de koffer en knalde de deur dicht. Terwijl ik door liep draaide ik me om en keek naar het huis.
Het huis waar ik nu al mijn hele leven leefde verlaat ik door een ongeval dat niet eens is gebeurd?
Ik huilde op de grond.
Ik voelde een hand op de mijn schouder "Ghizlane" het was Amine. Die had het lef nu pas te komen opdagen?
"LAAT ME LOS" ik stond op en liep een paar meter achteruit. Hij moest niet bij me in de buurt komen. Niet nu pas...niet na dit allemaal.
"Ghizlane sorry ik" hij kwam dichterbij en ik stapte weer achteruit. Door hem weten mijn ouders dit nu. Ik ben ze officieel kwijt. Mijn vader wilt niet eens meer dat ik hem papa noem. Mijn geliefde vader, mijn oude beste vriend.
"AMINE STOP. IK WIL JE NIET HOREN JA?! HET IS KLAAR MIJN OUDERS WILLEN ME NIET MEER. Jij en Suleyman hebben jullie zin. Nu blij? Jullie hebben jullie walging overgeplaatst op mijn ouders. Vier het nu maar! Vier het" ik huilde en huilde. Ik kon het niet meer laten. Het idee dat mijn leven in een klap zo snel is veranderd.
"Ghizlane sorry" hij keam weer dichterbij "ik was echt onderweg, maar ik was te laat." Ik wilde hem niet horen. Niet meer.
"laat me met rust. Jullie hebben me leven verziekt Oke? Ik ben de belangrijkste mensen in me leven kwijt nu. Jullie hebben genoeg gedaan." Hij probeerde me te troosten maar hoe vaak moest ik hem laten weten dat hij me met rust moest laten?
Ik hield het niet meer en ontplofte "je hebt genoeg gedaan! Laat me asjeblieft. Je kon het verleden niet vergeten? Suleyman kon het verleden niet vergeten? Oke! Vergeet me dan helemaal. Ik besta niet voor niemand van jullie. Ik ben niks meer voor niemand hier. Niks..." ik begon weg te lopen. Hij trok mijn arm "ghizlane ik was onderweg. Ik wilde je hand komen vragen. Ik wilde dit juist voorkomen...ik wilde niet dat dit zou gebeuren." Ik keek hem niet aan. Ik wilde hem niet in de ogen aan kijken. Ik wilde deze woede niet doven. Ik wilde niet om ze geven. Om niemand van hun want zij geven ook niet om mij.
"Ghizlane ik wil je veilig houden. Ik-" oh stop de onzin.
"En wat? Dacht meneer dat ik hem ga geloven?"
"Ik weet dat je me niet gelooft, maar ik meen het" hij pakte mijn handen.
"3ndek, niet aanraken! Hoor je dat? Raak me niet meer aan!" Ik trok mijn handen weg.
"Wat moet ik doen zodat je me gelooft?"
" ik.Wil.Je.Niet.Geloven.Ik.Wil.Het.Niet.? Waarom begrijp je dat niet?" Hij keek me emotieloos aan en veegde zijn gelogen traan weg.
"Sinds wanneer ben je zo harteloos geworden?" Zei hij dat echt? Hij? Hij zei dat? Ik lachtte nep
"Nou de rollen zijn omgedraaid blijkbaar. Sorry hè meneer! " Hij keek weg.
"Ja hè daar kan je niet tegen op."
We keken elkaar voor een tijdje aan. Niemand die wat zei, hier heb ik geen tijd voor ik heb genoeg aan me hoofd.
"Misschien is het wel beter dat je dit hebt gedaan...het had toch nooit kunnen werken." Ik begon weg te lopen toen hij mijn arm terug trok. Hij negeerde wat ik zei.
"Heb ik gezegd dat je weg kan?"
"Oe shkon nta bsalama? ( en wie ben jij in godsnaam) waarom zou ik jou toestemming moeten vragen amine? Waarom?. Je bent mijn vader niet, mijn broer niet, mijn oom niet, mijn man niet. NIKS. Dus ik hoef.niet.naar.jou.te.luisteren als ik dat niet wil." Toen ik klaar was met mijn ontploffing naar hem toe liep hij zonder wat te zeggen weg. Hij stapte in zijn auto en reed weg.