Het pure in het verdorven

• Hoofdstuk 12 •

HOOFDSTUK 12; OORLOG

Perspectief amine:

Ik zat op de koude grond. Achter de tralies in een stille ruimte.
Stil en vies was het.
De plek waarvan ik me nu het meest rustig in voel.
De stilte.
De stilte hier doet me goed.
Het geeft me de mogelijkheid om te denken.
En ik heb gedacht. Veel gedacht.
Ghizlane ontwijken, of proberen uit mijn hoofd te krijgen helpt niet.
Het maakt de situatie alleen maar erger.
Maar ik zal mezelf nooit over geven aan de liefde, nooit.

Na een tijdje voelde ik iemands aanwezigheid, ik deed mijn ogen dicht bij het besef wie het was.
Ghizlane
"Um" hoorde ik haar zeggen .
Ik draaide me om, en kon het niet laten te glimlachen. Het is raar wat ze met me doet.
"Je bent toch gekomen." Zei ik waarna ik later pas besefte dat het te enthousiast was. Sukkel.
"Ik uh..ik maakte me zorgen."
Zonder erover na te denken stond ik op en ging ik bij de tralie staan terwijl zij een paar meter verder weg stond van de tralie.
"Dat is niet nodig. Het komt goed." Ze bleef naar de grond kijken.
Het frustreerde me dat ze me niet aankeek.
Ik wist niet dat ik dit ooit zou kunnen zeggen, maar haar in de ogen aan kijken brengt me een soort rust die niemand anders me zou kunnen brengen.
"Waarom kijk je niet naar me?" Haar wangen werden rood. Ze bleef stil. Het besef kwam hard binnen, dit is een praktiserende moslima wat vraag ik haar nou?!
Amine: sorry, had ik niet moeten vragen. Was een domme vraag. Het verbaasde me dat ze begon te lachen? Maar ik kon het niet laten om te lachen omdat zij aan het lachen was
Amine: waarom lach je? Ze deed haar armen over elkaar
Ghizlane: Eerlijk gezegd, verwachtte ik niet deze amine ben salah. Zei ze op een speelse manier, deze kant vond ik leuk.
Amine: Niet iedereen krijgt die te zien. Ik zag de schrik op haar gezicht en besefte me de brede glimlach die zich had gevormd op mijn gezicht.
Ik had mezelf weer overgegeven.

"Mevrouw el Ourrousie. Bezoek tijd is voorbij."
Ghizlane: u heeft me langer hier gelaten.
"dat is het minste wat ik kon doen voor u en meneer ben salah." Hoorde ik de agent zeggen. Ghizlane keek me vragend aan.
Ik ging weer zitten met mijn rug naar haar toe.
Ghizlane: ik ga pas als jullie me vertellen wat er gaat gebeuren met hem. Waarom maakte ze zich zorgen? Wist ze niet dat wij nooit samen kunnen zijn? En dat ik harteloos ben?
"Dat vertel ik u buiten."

Na een tijdje kwam een andere agent binnen.
Ik draaide me om en zag de agent die mijn broertje heeft neergeschoten.
Amine: je bent niet ontslagen? Zei ik lacherig. Grappig dat hij hier nog durft te komen.
" meneer ben salah ik-"
"U heeft geluk dat er een tralie tussen ons zit."
Hij zuchtte en ging zitten.
"Vanaf die dag ben ik jou woorden nooit vergeten. "Heb het op jullie geweten. Als jullie me ooit voorbij zien komen op het politie bureau. Weet dat het jullie schuld is. Dat een jonge man die deel kon uitmaken van een succesvolle samenleving net de prullenbak in is gegooid door jullie."
Ik hoopte dat het nooit zou gebeuren, maar nu het toch is gebeurd heb ik weer hetzelfde schuldgevoel als ik had op het begin." Verwachtte hij nu dat ik medelijden zou hebben?
Amine: goed dat je je  zo voelt. Maar het veranderd de situatie niet, we kunnen mijn broertje niet terug halen. Dus je zou me een plezier doen door weg te gaan en dit onderwerp achterwegen te laten.
"Ik zou willen dat dat kon. Maar de doden zijn niet terug te halen." Deze man maakte me boos.
Amine: dat weet ik! En daarom moet je je bek houden erover. Zei ik terwijl ik tegen de tralie sloeg.
Ga weg man. Breng een andere agent ofzo.
"Dat kan nu niet...iedereen is met pauze. En alleen ik stond er voor open om deze dienst te vullen."
Oh wat aardig van hem.
Ik ging weer op de grond zitten en probeerde eenbeetje te slapen.
Ik stond niet te wachten op een gesprek met deze man.

Ik begon beetje bij beetje wakker te worden uit mijn slaap, ik besefte me dat er een gesprek gaande was.  Ik bleef liggen en probeerde me te focussen om waar de stemmen het over hadden en wie het waren.