Daisy ; Blooms in 1960

5

ကင့်လက်ထဲမှာကိုင်ထားတာ David Stevenson ရဲ့ 1914-1918 the story of the first world war စာအုပ်။ လီဆာမျက်လုံးတို့ကိုအသားကုန်ကျုံ့ရင်းသေချာလှမ်းကြည့်မှ ဘာသာပြန်စာအုပ်မဟုတ်ပဲ မူရင်းစာအုပ်ဖြစ်နေတာတွေ့ရတယ်။

ကင်ကဘယ်လိုမိန်းမလဲ။ ပညာတတ်ရှားပါးတဲ့မြို့သေးသေးလေးမှာနေရင်း အဂ်လိပ်စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ကျကျနနထိုင်ဖတ်နေတဲ့ကင်က ဘယ်လိုမိန်းမလဲနော်။

ဒေစိီညိုတစ်ပွင့်ပန်ထားတဲ့ လေးနက်ဟန်အပြည့်နဲ့အမျိုးသမီးဟာ ဒေစီပန်းတွေလိုပဲအရောင်စုံပြီး အဓိပ္ပါယ်ပေါင်းစုံနေမှန်း လီဆာနားလည်ပါရဲ့။ သို့ပေမယ့်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ လီဆာကကင့်အကြောင်းတွေဒီ့ထပ်ပိုသိချင်လာရပြီ။

" လာလေ အဲ့ဒီ့နားကနေထိုးနေတယ်မဟုတ်ဘူးလား .. ဒီနားလာထိုင်လှည့် "

စာအုပ်ဆီကမျက်လုံးတွေမခွာပါပဲ ကင်ကလှမ်းပြောတယ်။ လီဆာသစ်ရွက်ခြောက်တို့ပေါ် ခြေဖွဖွနင်းရင်း ကင့်ဘေးမှာထိုင်ချပစ်လိုက်တယ်။

အဲ့ဒီ့နောက်ကင်က စကားတစ်ခွန်းမှဆက်မပြောတော့ဘဲ စာအုပ်ကိုသာတိတ်တဆိတ်ဖတ်လို့နေပါတယ်။ ထူးထူးဆန်းဆန်းတိတ်ဆိတ်နေတဲ့အခြေအနေမှာ လီဆာနေရမခက်။

ကင့်ဆီကရတဲ့အမွှေးနံ့သင်းသင်းဟာ ဘာအနံ့လည်းဆုံးဖြတ်ရခက်လိုက်တာ။ လန်းဆန်းသွားတာတော့အမှန်ရယ်။ မိန်းမပျိုတိုင်းအမွှေးအိတ်ဆောင်ထားတတ်တာသိပေမယ့် ကင့်ဆီကရတဲ့ကိုယ်သင်းနံ့ကျ အီနေတာမျိုးမဟုတ်ပဲ ခပ်သင်းသင်းနဲ့။ လီဆာတော့သိပ်သဘောကျတယ်။

" ကောလိပ်ဘယ်တော့တက်ရမှာတဲ့လဲ.. "

အတန်ကြာတိတ်ဆိတ်နေတဲ့အခြေအနေကို ကင်ကဖြိုခွဲတယ်။ သို့ပေမယ့်လီဆာ ကင်နဲ့ပြောချင်တာ ဒီအကြောင်းအရာတွေမဟုတ်။ နိုင်ငံရေးတွေ၊ ပညာရေးတွေကို ကင့်ဆီကရတဲ့အမွှေးနံ့လောက်တောင် လီဆာကစိတ်ဝင်စားတာမဟုတ်ဘူး။ ဒီအကြောင်းအရာတွေပြောဆိုရင်း လီဆာဟာ ဆိုးလ်မြို့တော်ဝန်သမီးမှန်းသိသွားတဲ့အခါ ကင်ငြိုငြင်သွားမှာကြောက်လို့လေ။

"မသိရသေးပါဘူး ဒါနဲ့လေ ဟို ကင်တို့ဆိုင်ရဲ့ နာမည်ကလေ LoV ဆိုတာဘာအဓိပ္ပါယ်လဲဟင် LOVE လဲမဟုတ်ဘူးနော် .. "