Daisy ; Blooms in 1960

20

လမ်းမပေါ်တွင် ဖိနပ်ပင်မပါဘဲ လီဆာက ပြေးနေသည် ။ ကောင်းကင်တစ်ခုလုံး အနီရောင်သန်းနေပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းတိုက်ခတ်နေသော လေထုကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကို သဲကွဲစွာ မမြင်ရတော့။

ဂွမ်ကျုံးမြို့၏လမ်းမပေါ်တွင် လီဆာတစ်ယောက်ထဲသာ ရှိနေပြီး အခြားသက်ရှိမတွေ့ရ။

ကင် မရှိ ။
အစ်မချယ်ယောင်းမရှိ ။
ဂျီဆူးမရှိ ။
လူတွေမရှိ ။
တလောကလုံးမှာ လီဆာတစ်ယောက်ထဲ အသက်ရှင်နေရသလိုမျိုး ။

ရင်ဘတ်သည် မောဟိုက်လာသည် ။
ခန္ဓာကိုယ်သည် လေးပင်လာသည် ။

"ကင် ! ဘယ်မှာလဲ! "

လမ်းတစ်လျှောက်လုံး လီဆာ့အသံသာ ဟိန်းထွက်လာသည် ။ တုန့်ပြန်သူ တစ်ဦးမှမရှိ ။
လူအားလုံး ဘယ်ကိုရောက်နေကြသလဲ ။

လမ်းမကြီးအတိုင်း ဦးတည်ပြေးနေတုန်း လေပွေတစ်ခုက ခန္ဓာကိုယ်ကို တိုးဝေ့သည် ။ ထိုလေထုထဲတွင် သစ်ရွက်ခြောက်များနှင့်အတူ ပြာမှုန့်များပါ ပါလာသည် ။

လီဆာ လေတိုက်လာရာအရပ်ဆီ စောင်းငဲ့ကြည့်တော့ ခပ်ကျဥ်းကျဥ်း လမ်းသွယ်တစ်ခုကို တွေ့ရသည် ။ ထိုလမ်းတစ်လျှောက်လုံး ပြာမှုန့်များ လေထဲ ဝဲနေဟန် ။ ထူးထူးဆန်းဆန်းခံစားချက်ဖြစ်၍ လီဆာ ထိုလမ်းကို ဦးတည်လိုက်သည်။

"အဟွတ် အဟွတ် "

ခပ်စူးစူးအနံ့များနှင့်အတူ လျှောက်လမ်းဆုံးသည့်အခါ အံ့အားသင့်စရာ မြင်ကွင်းရှိနေရဲ့ ။

နေကြာခင်းသည် မီးလောင်လျက်ရှိသည်။
နေကြာခင်း၏ အလည်တွင် လီဆာမြင်ဖူးနေသော မျက်နှာများ ။

လူများအားလုံး သေဆုံးလို့နေပြီ ။

ထိုရုပ်အလောင်းများသည် နေကြာခင်းအလည်တွင် မီးပုံရှို့ထားခြင်းခံရသည် ။

"နာအွန်းလေး "

လီဆာ့ဆံပင်များကို ဆော့ကစားရင်း ဘုရားကျောင်းလွင်ပြင်မှာ ပြေးလွှားဖူးတဲ့ကလေးတွေ ၊ ဒီမြို့ကိုရောက်ကတည်းက လီဆာရင်းနှီးနေခဲ့တဲ့ လူတွေ ၊ နေကြာခင်းဆီသွားတိုင်း မြင်ဖူးနေကျ မိန်းမပျိုတွေ ၊ ကင်တို့အိမ်ရှေ့က အမြဲဖြတ်သွားလေ့ရှိတဲ့ စျေးသည်တွေ ၊ အားလုံး .. အားလုံးက
အသက်မရှိကြတော့ ။ နာအွန်းလေး၏ခန္ဓာကိုယ်ကို လောင်နေသောမီးသည် လီဆာစီးကရက်ဝယ်ခဲ့ဖူးသော ဆိုင်ရှင်အမျိုးသမီး၏ ရုပ်အလောင်းဆီကူးသည်။