Daisy ; Blooms in 1960

25

နေ့ပေါင်းများစွာ ခက်ခက်ခဲခဲဖြတ်သန်းပြီးတဲ့နောက်မှာ ကင်ခန့်မှန်းထားတဲ့ အဖြစ်အပျက်တို့က ခပ်မြန်မြန်ဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်။ အမေရိကန်နဲ့စစ်ဖြစ်မယ့်အရိပ်အယောင်ထင်ရှားလာတာနဲ့အမျှ နိပွန်တပ်တစ်ချို့က ဂျပန်ကိုပြန်ကြတယ်။ သို့ပေမယ့် ဆိုးလ်ကိုတော့ကောင်းစွာ ထိန်းထားနိုင်ဆဲ။ တော်လှန်ရေးတပ်တွေနဲ့ တိုက်ပွဲတွေဖြစ်နေဆဲပါ။

တိုက်ပွဲအခြေအနေတွေကိုတော့ လီဆာကောင်းကောင်းမသိရ။ မြို့ဝန်ရုံးကနေ အဖေ ဒေါသတကြီးပြန်ရောက်လာတဲ့နေ့မျိုးတွေမှာတော်လှန်ရေးတပ်ဘက်ကအခြေအနေကောင်းတယ်လို့ ယူဆရပါတယ်။

လီဆာကိုယ်တိုင်ကတော့ ပုံမှန်လိုအသက်ရှင်နိုင်ဖို့ ခက်ခက်ခဲခဲကြိုးစားရတယ်။ အဖေနဲ့တတ်နိုင်သလောက် မျက်နှာချင်းမဆိုင်မိအောင်နေရင်း၊ ဖူမီဟီတိုကိုပါ ရှောင်ဖြစ်တယ်။

ဓာတ်ပြားဆိုင်တွေ၊ စာအုပ်တန်းတွေဆီ မရောက်ဖြစ်သလို ခြံထဲမှာလည်း ဒေစီတွေမပျိုးဖြစ်။ ပျိုးပြီးမှ တစ်သက်လုံးစောင့်ရှောက်မပေးနိုင်မှာစိုးတယ်။ အရာအားလုံးက တစ်နေ့ပျက်စီးမှာဆိုပေမယ့် ဒေစီတွေထက် လီဆာကအရင်ပျက်စီးသွားရင် အဲ့ဒီ့ဒေစီတွေကို ဘယ်သူစောင့်ရှောက်မလဲနော်။

" မမလေး "

အခန်းထဲဝင်လာတဲ့ဆိုဟေးက လီဆာ့ကိုပြုံးပြရင်း ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာထိုင်တယ်။ အဲ့ဒီ့တော့မှ လီဆာဆိုဟေးကိုစာဖတ်သင်ပေးဖို့ခေါ်ထားတာ သတိရရဲ့။ စာမဖတ်တတ်တဲ့ဆိုဟေးက လီဆာပြောပြတဲ့ ဝတ္ထုတွေ၊ အော်ပရာတွေကိုစိတ်ဝင်တစားရှိတာမို့ စာသင်ပေးဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တာပါ။

ဆိုဟေးကို စာသင်ပေးတဲ့အချိန်ကလွဲ ကျန်တဲ့အချိန်တွေမှာတော့ ပန်းချီဆွဲရင်း ဒါမှမဟုတ် ကင်သဘောတကျဖွင့်ဖူးတဲ့ သီချင်းတွေနားထောင်ရင်း အခန်းထဲမှာပဲ လီဆာနေဖြစ်တယ်။ ကင်ကမငိုခိုင်းတော့ လီဆာ့မှာ မငိုနိုင်ဘူး။

စကားနားထောင်တာမို့လို့ ပြန်တွေ့တဲ့အခါ ကင့်ဆီကချီးကျူးစကားကြားချင်ပြီး ဖက်ထားပေးတာခံချင်တယ်။ မိုးရွာတဲ့နေ့တိုင်း လမ်းထိပ်သတင်းစာဆိုင်ဆီ ထွက်ကြည့်နေမိတဲ့အတွက်လည်း ကင်ကပဲအပြစ်ပေးပါ။