The moon is miles above us

23. Teraz, wszystko poszło źle.

media: Eclipse - Viva la victoria

<Art>

Poczułem mocne uderzenie w twarz, kiedy tylko wszedłem do pokoju. Na ziemi leżał nieprzytomny Albert.

– Kurwa, co?! – wydarłem się, nie byłem wściekły na brata, za to, że mnie uderzył. Byłem wściekły na siebie – pozwoliłem, by emocje wzięły nade mną górę. Gdybym nie pokłócił się z Albertem, nie musiałbym wychodzić z pokoju. Gwyn nadal tutaj by był, a Albert... Na pewno nie leżałby nieprzytomny na ziemi.

A mówiłem mu, żeby został!

– Oszalałeś, Desires?! – próbuję uspokoić brata. Walką nic nie załatwimy.

– Ja?! Ja, oszalałem?! Tylko ty znałeś miejsce docelowe! Albert leży nieprzytomny, a Gwyn znikł... Jak myślisz dlaczego?! Ktoś musiał go informować! – oskarża mnie. I może mi jeszcze powie, że to ja wszystko zaplanowałem?! W życiu Gartha na oczy nie widziałem! Na dobrą sprawę, czy ja mu kazałem wychodzić za mną?! Nie! Wina również leży po jego stronie!

– I myślisz, że to ja?! Ogłupiałeś do reszty! Co bym miał z tego, że pozbyłem się jakiegoś dzieciaka?! – posyłam mu groźne spojrzenie, a sam podchodzę do Alberta, by mu pomóc. Desires zaczął chodzić po pokoju. Wiem, że zachowujemy się jak debile, bo w tej chwili powinniśmy biec za Garth'em i... No właśnie co? Co byśmy zrobili? Chociaż mamy przewagę, to... Oboje będziemy działać pod wpływem silnych emocji. Garth z łatwością, by nas pokonał, więc wolałem nie wspominać o tym, że powinniśmy zrobić coś innego.

Oczywiście, Albert, moja kochana beta, również mi musiała przyłożyć. Za co, nie mam pojęcia.

– No ja pierdole, za co, Albert! – krzyknąłem na betę.

– Ahhh, to tylko ty, Art – mówi cicho Albert – Myślałem, że Garth wrócił.

Pomagam mu wstać i dla pewności przytrzymuję.

– Garth tutaj był? – pyta Desires. Jakby nie zauważył, że jedyną osobą, która mogła, być za to odpowiedzialna jest ten dupek. To chyba aż logiczne jest. – I gdzie Gwyn?! – pyta groźnie.

– Tak mi przykro Desires, to moja wina... Myślałem, że to Art wrócił, by przeprosić, ale to był Garth... Ja... To żałosne, ale pomyliłem go z Art'em – wyznaje beta i spuszcza głowę. No wiedziałem, że branie Alberta przysporzy nam więcej kłopotów!

Nie, to moja wina. Że też muszę być podobny do tego potwora.

– Jakie pomyliłeś?! Wiesz, co ty zrobiłeś?! – wydziera się Desires, a ja nie mogę pozwolić, by krzyczał na moją biedną betę. Musiałem użyć Głosu, a raczej spróbować, by mnie posłuchał, w końcu oboje jesteśmy alfami, dominującymi osobnikami nie zawsze użycie Głosu przyniesie oczekiwany efekt, jeśli używa się go na drugiej alfie.

– Spokój, Desires! – warczę w stronę brata, który uspakaja się. Przynajmniej widać, kto z nas dwóch jest silniejszy... Stop, raczej nie powinienem się cieszyć z takiej głupoty, mamy poważniejsze sprawy na głowie.

– Nie udawaj, że nie zauważyłeś... Nawet Gwyn to widział... Podobieństwo między mną i Garth'em... – próbuję wytłumaczyć bratu. Chyba nie było osoby, która tego nie widziała. To przez to Gwyn źle czuł się w moim towarzystwie.

– Prawdopodobnie on też był tego świadom i to wykorzystywał – tłumaczę

– Więc jeśli kogoś musisz obwiniać, to niech będę to ja – dodaję.

– Czyli przyznajesz się do tego, że współpracowałeś z Garth'em? – no zaraz mu jebnę. On potrafi w ogóle słuchać, czy niezbyt tak mu to wychodzi?

– Oszalałeś, Desires?! Art?! Szpiegiem?! Ktoś, kto tylko potrafi włamywać się ludziom do domu, miałby być szpiegiem – Albert zaczął się śmiać. No dzięki, Albert. To ja cię bronię przy każdej możliwej okazji, a ty mi tak perfidnie kłody pod nogi podkładasz? Nie fajnie.

– To jak wytłumaczysz, że Garth znalazł się tutaj, a jedyną osobą, która wiedziała, gdzie jedziemy, jest Art? – zapytał mój brat, a lekarz spojrzał nieufnie w moją stronę. To jakiś cyrk! Czy im na łby już coś siadło? Albertowi już dawno siadło, ale Desiresowi?!

– Ty też, Albert? To nie ja! Przecież Garth ich obserwował od jakiegoś czasu! A co jeśli w momencie włamania się podrzucił jakieś urządzenie szpiegowskie? Nie jestem, żadnym szpiegiem mówię wam! Albert powiedz mu, bo chyba mu odbija, to nie mogę być ja... – spojrzałem w ciemnoniebieskie oczy bety. Skoro Garth kręcił się na naszym terenie, to nie było dla niego żadnego problemu, by rozgryźć nasze plany! – To nie ja... Uwierz mi, proszę, Albert.

– Wierzę ci, Art – oznajmia twardo i staje obok mnie. Odetchnąłem z ulgą, że przynajmniej on mi wierzy. Pozostaje tylko przekonać największego uparciucha.

– Desires to nie ja... Uwierz mi, przecież gdybym chciał pozbyć się Gwyn'a zrobiłbym to podczas twojej nieobecności, nie planowałbym takiej szopki, bo to nie w moim stylu... Zresztą my się tutaj kłócimy, a Gwyn w tym czasie musi być już daleko...

<...>

Siedziałem na kozetce w gabinecie Alberta i tępo gapiłem się w ścianę. Jak się okazało, moje przypuszczenia okazały się prawdziwe i Borys znalazł nadajnik GPS. Tak nas ten skurwiel znalazł i wykorzystał okazję, że... Zacisnąłem dłonie w pięści. Zerknąłem na Alberta, który udawał, że jego praca jest bardzo interesująca.

– Przepraszam, Albert – mówię, wiem, że powinienem teraz pomagać Desiresowi i Borysowi w poszukiwaniach, ale wolałem chyba siedzieć z założonym rękami. Raczej nie chciałbym, żeby mi się oberwało rykoszetem za podobieństwo do Gartha.

– Hmm? – spogląda na mnie i poprawia okulary.

– Zachowałem się jak burak, bo ciągle na ciebie wrzeszczałem, wskutek czego...

– Jestem zaskoczony, że znasz jakieś trudne słowa, Art – mówi beta i wstaje.

– Przestań mi ubliżać, kiedy cię przepraszam.

– Jest okej, durniu – powiedział i wstał od biurka.

– Właśnie, że nie! Byłem wkurzony, bo... Bałem się o ciebie. Najchętniej wysłałbym cię gdzieś... Nie chciałem, żebyś tutaj został, bo Garth mógłby cię skrzywdzić, a zabrać cię nie chciałem, bo wiedziałem, że i tak bym cię nie ochronił – tłumaczę się.

– Martwiłeś się o mnie? – pyta zdziwiony.

– Zawsze to robię. Dlatego zawsze się na ciebie drę – mówię, a Albert podchodzi do mnie. Nachyla się nade mną. Przez sekundę łudzę się, że mnie pocałuje, ale zamiast tego, tylko mierzwi mi włosy.

– Urocze – mówi.

– A tylko mnie walnij, to w końcu przestanę mieć wyrzuty sumienia i ci oddam – ostrzegam go. Próbuję rozluźnić atmosferę, ale... To nie trwa nawet długo, po chwili oboje mamy smętne miny.

– Myślisz, że... Gwyn wróci? – pyta mnie.

– Musi. Desires nie odpuści, dopóki więź nie zostanie przerwana... Chociaż i wtedy będzie go szukać, by na własne oczy... zobaczyć co się stało z Gwynem.

– Chciałbym, spotkać taką miłość.

Kiedy Silverthorn ma już napisaną całą książkę i wystarczy dodawać, ale zapomina, że ma dodawać, ale ogólnie Silverthorn traci czas na oglądanie gamepleyów, więc xD

Wattpad weź daj jakąś opcję do planowania dodawania rozdziałów xD