Lynphea Academy: School Of Magic

Chapter 40 (PART TWO)

Chapter 40: Her eighteenth birthday

ISANG MAPANUKSONG pagsipol ang nagpahilaway sa kanila sa pagyayakapan na kinasimangot niya. She frown and look at Zion who whistle to disturb them. Natawa lang ang mga kaibigan niya saka naupo habang pinapanood sila.

"Kain o yakapan? Which one do you want?"

"Shut up." Itinirik niya ang mga mata kay Daphnie na napangiti.

"Akala ko ba gustong kumain." Inirapan niya si Akira. "baka naman iba ang gustong kainin."

Nag-init ang pisngi niya at matalim ang tingin na pinukol ang kaibigan na humalakhak lang at nag peace sign. She then felt someone hold her hand. Nang tingin kung sino ito ay mas lalong nag-init ang kanyang pisngi lalo pa't nakangisi ang kumag.

"Come here, don't mind them. You should eat. I know something about that spell where you can't feel any hunger. It's bad for your health."

"I know." Pinaghila siya nito ng upuan at tahimik na nagpasalamat siya rito. "but I need to talk to you."

"It can wait, Maxhione." He narrowed his eyes at her. His deep black eyes screams happiness. "I won't leave here and you can talk to me anytime you want. Ang importante sa ngayon ay ang makakain ka at makapagpahinga."

"Pero kakatapos ko lang magpahinga."

"You still need to." Naupo ito sa kanyang tabi pero hindi nito pinutol ang kanilang titigan. "After what you have been through, it's understandable that you need to get rest until you fully recover. Hindi biro ang dinanas mo."

Her lips protruded but even though she complained, it's no use. Sigurado siyang iyon din ang gusto ng kanyang Ina. She feels better right now but she won't forget at what happened to her. Muntik na siyang i-alay para muling mabuhay ang unang reyna ng mangkukulam. Muntik na siyang mapatay ng kanyang ina-inahan at hindi niya alam kung papaanong naging maayos agad ang kanyang katawan.

Alam niyang butas-butas dapat ngayon ang kanyang tiyan dahil sa natanggap na atake mula rito. But seeing her stomach without any traces of that dark spikes, she got confuse. Mamaya nalang niya tatanungin ang kanyang Ina tungkol rito.

"Okay, fine." Sumusukong napabuntong hininga siya na ikinangiti ng binata. "magpapahinga ako. Pero hindi ako mangangako na hindi ako gagala sa loob ng palasyo."

"That's fine with me. As long as you're safe. Nasa loob ka naman ng palasyo kaya mapapanatag ako."

"Hindi ka naman aalis, 'di ba?"

Umiling ito habang may munting ngiti sa labi. "Hindi nga. I will just entertained my parents before they'll leave. Mamaya ay aalis na sila."

Oh, she almost forgot. Saka niya lang naalala ang tungkol sa mga magulang nito. Mabuti nalang at nabuksan ng binata ang usapang 'yon kaya muli niyang naalala.

"Siya nga pala, bakit kinakailangang tumulong ng magulang mo tungkol sa pagkawala ko? Are they also the one who convince the Prime Minister about me?"

Art lips thinned and everted his gaze. Naningkit naman ang tingin niya dahil may hindi gustong sabihin ang binata. He was about to speak when a familiar voice filled her ears. Mabilis na napalingon siya rito at napasinghap nang makita ang nag-iisa niyang kaibigan sa mundo ng mga tao.

"Alanna.."

She hastily stood up, tinakbo niya any distansya nila at sinalubong siya nito ng isang mainit at mahigpit na yakap.

"Oh god. I miss you." Hinaplos niya ang buhok nito. "Akala ko nakauwi ka na. Sobra akong nag-alala sa kalagayan mo."

"I want to stay here with you for the mean time." Alanna uttered. "Kasi hindi ako nakakasiguro kung pupunta ka pa sa mundo ng mga tao. Your family is here after all."