My Not So Innocent Girl

CHAPTER 33

Chapter 33

"Lo, bakit ang daming pagkain sa kusina?" pagkarating ko sa bahay ay dumeretso ako sa kusina para uminom ng tubig, at bumungad sa akin ang madaming pagkain sa lamesa, marami din ang grocery na stock, at halos mapuno rin ang laman ng ref.

Saan naman kaya galing 'to? Imposible naman na padala ni Tita ang mga 'to dahil wala naman siyang sinasabi sa akin. At ang grocery, imposibleng si Lolo ang bumili niyan. Hindi naman 'yon naggo-grocery, ako ang inuutusan niyang bumili ng kailangan dito sa bahay. So, kanino naman nanggaling ang mga ito?

"Apo, andito kana pala." napalingon ako kay Lolo na kapapasok lang sa kusina.

"Lo, kanino galing 'to?" meron akong naisip, pero hindi. Hindi kay Mama nanggaling ang lahat ng ito diba? Alam ni Lolo na magagalit ako sa kanya kapag tinanggap niya ang ibinibigay non.

"Ah, ako ang namili ng mga 'yan, Cemie. Alam kong marami kang dapat asikasuhin sa school kaya ako na ang gumawa." ngumiti siya ng maganda. "Kumain kana, kung saan-saan ka pumupunta dis oras ng gabi."

Napanguso ako. Lagot ka, hapones. Kasalanan mo 'to. Pagkatapos pa ng fireworks display niya ako inihatid dito sa bahay.

"Hindi naman ako nag-iisa, Lolo. At... nga pala Lolo, happy valentines day! Kahit late na kitang nabati." lumapit ako sa kanya at yumakap. "Thank you sa pagtayo bilang magulang ko, dabest Lolo ka talaga, all in one."

"Hindi naman kaya ng konsensya ko na pabayaan ka. Lahat ay gagawin ko mapaayos ka lang, apo. Hindi kita iiwan sa mundong ito na may hinanakit parin d'yan sa puso mo."

"Si Lolo naman kung makapag-salita, parang iiwan ako. Kaya mo bang iwan ako, Lo?" napanguso ako habang nakayakap sa kanya.

"Ayaw ko man, darating parin tayo sa puntong iyon, apo."

Hindi ko kayang iimagine 'yong puntong iyon. Hindi ko matatanggap kahit tama siya, lahat tayo ay aabot sa puntong kailangan nating iwan ang mga taong mahal natin. Kahit masakit.

Humiwalay na ako sa yakap sa kanya at nagtungo sa mesa.

"Ang daming pagkain naman nito, Lolo. Pareho kayo ni Ishi na gusto akong patabain." paglalayo ko sa usapan. Ni hindi agad nag-sink in sa akin na nabanggit ko ang pangalan ni Ishi. Pero mukhang hindi niya rin napansin iyon dahil kung napansin niya ay uusisain na naman niya ako tungkol kay hapones.

My breathe become heavy and I can feel the pain stabbing inside my chest. Hindi ko kaya ang sinasabi ni Lolo na iiwan niya ako, kahit sabihin pa niya na aabroad lang siya ay hindi ko parin kaya. Ayaw kong malayo sa taong isa sa pinaghuhugutan ko ng lakas. I know that life has limit, and his age was almost there near to limitations. Pero hindi, ayokong isipin na iiwan niya ako.

Sinamahan niya ako sa pagkain sa kusina at para maiba ang usapan ay nagkwento nalang ako sa kanya ng mga ginawa namin ni Ishi kanina. It's my first time na magkwento sa kanya about sa lalaking iyon. At hindi ko inaasahan na ngingitian niya lang ako habang nagkukwento.

"Masaya akong masaya ka, apo. Pero gusto kong kilalanin mo muna ang lalaking 'yan bago mo hayaan ang puso mong magmahal."

Natulala ako sa sinabi ni Lolo. M-Magmahal? Ah ah, masyado bang obvious? Nyeta. May kung anong kaba na naman akong naramdaman. Bakit kaya marami ang nagsasabi sa akin na kilalanin ko muna ang hapones na 'yon?

Tumango lang ako kay Lolo. Hindi ko alam kung malisyosa lang ako o talaga bang parang may trust issue si Lolo kay Ishi. Palagi niyang itinatanong sakin kung sino ang singkit na iyon, at minsan ay itinatanong niya kay Ishi kung anong apelyedo nito pero hindi niya sinagot kahit isang beses.

Dahil marami kaming gawain na school papers ay naging busy ulit kami matapos ang valentines day. Nag-research defense na kami ngayon. And I successfully made it!