ကြောင်တောင်တောင်အနေအထားကြီးပေမဲ့လဲ
မျက်နှာချင်းဆိုင်ခုံမှာထိုင်ပြီး
သိပ်ကိုတိတ်ဆိတ်နေခဲ့တယ်...
ဒီခပ်လုံးလုံးလေးကသိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ
တခြားစကားလုံးကိုရှာမရဘူး
မျက်လွှာလေးချချပြီးရှက်ပြုံးပြုံးပြလိုက်ရင်များ
လူကလွင့်လွင့်တက်သွားသလိုမို့
ပြန့်ပြန်လွှင့်လွှင့်စိတ်တွေကိုစုစည်းရင်း
''ဘာအကူအညီလိုလို့လဲ... ''
''ဟိုလေ အချိန်ပိုင်းအလုပ်ခေါ်နေတယ်
ဆိုပြီးဆိုင်ရှေ့မှာတွေ့လို့လုပ်ချင်လို့ပါ... ''
''ဖြစ်ပါ့မလား... ''
''ခင်ဗျာ...? ''
''ကိုပြောချင်တာက မင်းမတ်တပ်ရပ်ရမှာများတယ်
ကိုလိုတာညနေဆိုင်းမို့လို့ လူကျတဲ့အချိန်လေ...
မင်းကပျော့တိပျော့ဖက်လေးဆိုတော့.......''
''ဟင် ကျွန်တော်ကသန်မာပါတယ်...''
အကျီအကြီးကြီးထဲကနေခပ်လုံးလုံးလေး
ဟစ်ကျွေးလိုက်တဲ့စကားကြောင့်စိတ်မထိန်းနိုင်
ပြုံးရယ်လိုက်မိသည်...
''ဟာ ခင်ဗျား ... ဘာရီတာလဲ ... ''
အပြုံးမသက်ပဲပြုံးရီနေတဲ့ဒီလူကြီးက
အကျီအဖြူလေးနဲ့များသိပ်သန့်ပြန့်နေတာပါပဲ
မျက်လုံးလေးကတကယ့်ကိုစူးရှရှလေး
နဲ့ခပ်ကျဥ်းကျဥ်းလေးရယ်
ကျန်ခဲ့ပြီး ရီမောနေလွန်းလိုက်တာ...
ဒီလူသားနဲ့ပက်သက်တာနဲ့
ဒီလူသားရဲ့အနီးအနားပတ်၀န်းကျင်ထဲကို
ကိုရောက်တာနဲ့ သိပ်နွေးထွေးတာပဲ ...
ကို့ကိုတယုတယကြည့်တာလား...
သူ့အကြည့်တွေကအစထဲရယ်က
ဒီလိုမျိူးပဲလား...
ကိုကြိုက်တက်တဲ့ခပ်ပျော့ပျော့
ကိတ်သားတွေထက်ပိုပြီးနူးညံ့လွန်းတယ်
''ကဲပါ ကိုစတာပါ မင်းမနက်ဖြန်ကစပြီး
အလုပ်ဆင်းလို့ရပြီနော်... ''
''ဟာ... တကယ်လား ကျေးဇူးအရမ်းတင်ပါတယ်
တကယ်ကျေးဇူးအရမ်းတင်တာပဲ... ''
ကိုယ်တိုင်တောင်မသိပဲလှမ်းကိုင်လိုက်မိတဲ့
လက်ဖ၀ါး .... ဒါကသိပ်ကိစ္စမရှိပေမဲ့
သူပြန်ကြည့်တဲ့အကြည့်ကဘယ်လိုမျိူးလဲ
ကို့ကိုတကယ်ပဲတွယ်ငြိနေတာလား...
ကိုစိတ်ကြီး၀င်မိနေလွန်းပါပြီလေ
