Aysız Gece

31.12.2021

Kan...

Tüm duyularımla iliklerime kadar hissediyordum. Kokusu, görüntüsü, hissi... Çok yakınımda... Ellerimin hemen altında...

Dakikalar önce tutkuyla baktığım o gözlerin üstüne bir perde çekilmişti şimdi. Haykırmak istedim, haykıramadım. Gözlerini görmek istiyordum. Yansımam olan gözlerini... Son bir kez... Hayır, sonuncu olma düşüncesine bile katlanamıyordum!

"Ahu!"

"Ahu duyuyor musun?"

"Vurulmuş!"

Sesler susmuyordu. Ne içimdeki kargaşa ne buradaki kargaşa bitmiyordu!

Kendimi sorguladım. İnsanları sorguladım. Çok değişik bir varlıktı insan. Bu kadar derinden hissederken neden derinlere inmeye korkuyordu ki? Belki karanlık değil. Belki bu sefer tehlike yok. Hem karanlık olsa ne yazar?! Gece de karanlık fakat ay'ı var...

Ve tüm sesleri tek bir ses bastırdı o an. Tanıdık bir ses. Yıllarca aşinası olduğum ve bir o kadar bıkmış olduğum o ses. Nefret ediyordum bu sesten. Duyar duymaz gözlerimi sımsıkı yumdum. İşte o an içimde birikenler gözlerimden akmaya başladı. Sessizce ve sakince...

Gözlerimi açar açmaz en az ruhu kadar kararmış olan gözleriyle buluştu ela gözlerim. "Mutlu son!" diye bağırdı şarap dolu kadehini havaya doğru kaldırırken. Kadehindeki şarap bile kıpkırmızıydı. Akıttığı kanları mı anımsatıyordu ona? O yüzden mi bu kadar keyifliydi? "Yepyeni bir yıla... 2022'ye!" o lanet olası kadehi dudakları arasına aldı. Ayağıyla bile isteye ezdiği cam kırıklarının sesleri kafamda yankılanırken hissettiğim acı ruhumda yankılanıyordu...

Yeni bir yıl... Yeni bir başlangıç... Fakat bu gece bizim sonumuz oluyordu. Çok klasik biliyorum: Bazı bitişler gerçek birer sondu. Bazı bitişler ise yepyeni başlangıçlar...

Benim için bu noktada her şey bitiyordu. Ellerimin altında bitiyordu. Bir finali bu kadar yakından izlemek nasıl bu denli etkileyici olabilirdi?

"Duyuyor musun müziğin sesini? Son bir kez, benim için?"

Ve bölüm sonu... Bundan sonra daha daha uzun bölümler gelecek. Çok heyecanlıyım... Tarif edemiyorum. Bana bu yolda eşlik edecek herkese şimdiden teşekkürler. Sevgiyle...🤍