Chapter 30

13.1K 440 252
                                    

Heard

"Stop crying na, Blair..." Bulong sa akin ni Selene. Her voice is a bit husky at parang mas nahihirapan pa ang boses niya kesa sa akin.

Humikbi ako at marahang kinagat ang kanyang leeg. Marahan siyang tumawa sa simpleng pagdampi lang ng labi ko sa kanyang leeg.

I slowly nodded and pulled away from the hug. Lumayo naman siya agad at tiningnan ako. She looks happy and in pain at the same time. She smiled softly and cupped my cheek to wipe my tears using her thumbs.

"I love you." She whispered while wiping my tears. Ako naman ay hinahabol ang hininga ko mula sa pag-iyak.

Nang matigil na ako sa pag-iyak ay bumuntong-hininga ako. Shit. Bakit ba kasi ako napaiyak sa harapan niya mismo?!

Kumurap ako at nag-angat ng tingin sa kanya. Nakatitig lang siya sa akin at tila naghihintay at inaabangan ang galaw ko.

"Now you're gonna think that I'm such a cry baby." I pouted cutely as I knitted my forehead.

She showed a smirk and shooked her head for a bit but I know that she's lying. "Nope, not at all."

"Lie." Nguso ko lalo.

She laughed more. Pagkatapos ay nilapit niya ang kanyang mukha sa akin. I thought she's gonna kiss me but she just rests her forehead on mine. Nagtama rin ng aming mga ilong dahil doon. Halos mapasinghap ako dahil sa bango ng kanyang hininga.

"It's okay to cry, Blair. That just shows that you're strong and that you're not afraid to show your feelings. And I know that you're happy that's why you cried. Though I'll admit that even though I'm also happy for you... it still hurts to see you cry." She confessed and stared at me even if our faces are already so close that my lips could almost touch hers.

"No... it really hurts to see you cry." Tango niya pa na tila naalala ulit kung paano ako umiyak kanina at tila nasasaktan at nahihirapan na naman siya.

Bumuntong-hining siya at hinalikan ang tungki ng ilong ko. "It's always been my weakness to see you cry."

Natigilan ako dahil doon. Pareho kami. It's also my biggest weakness to see her cry. Lagi akong nanghihina kapag nakikita ko siyang umiiyak. Parang gusto ko na lang akuin ang lahat ng sakit at lungkot na nararamdaman niya tuwing umiiyak siya.

At kahit masaya ang dahilan, ayoko pa rin na nakikita siyang umiiyak. I don't know why but it's making me feel so weak and powerless.

I smiled and squeeze her hips, making her bit her lower lip. "I'm not gonna cry na. I don't want to see you in pain, Selene."

She tilted her to the sighed and looked at me. "Hindi naman kita pinagbabawalan ah. Crying is inevitable. We will always cry at some point. You can cry again, Blair. You can cry with me and I'll cry with you."

Pinulupot niya ang kanyang braso sa aking leeg at hinapit pa ako palapit. Ngumiti naman ako at idiniin pa siya sa akin.

"The only thing that I would try to avoid is to make you cry because of pain. As much as possible, if I would have no choice but to watch you cry, then I would rather see you cry because of happiness like earlier and not because you're hurt." She uttered with pure sincerity and conviction in her hazel eyes.

Tumango ako at sinakop ang labi niya pero agad ding bumitaw kahit hindi pa siya nakakabawi man lang ng halik. "Okay. That would do. I'll remember that for the rest of my life."

Ngumisi siya at hinalikan na ako ulit sa labi na agad ko namang tinugon na parang wala na kaming pakialam sa mundo. Oh, I would always love to kiss her like this.

When Will It Be Right? (When Series #2)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon