Slow Down
Habang nasa byahe papuntang bahay ay tahimik lang kaming dalawa. I want to talk and have a conversation with her but she's just staring outside by the car window.
I keep on glancing at her every now and then to see what she's doing but I could only see her hair cause she's looking at the other way.
Akala ko naman ay okay na at maayos na ang mood niya sa paraan pa lang ng pagkakasabi niya ng 'thank you' sa akin, hindi pa rin pala!
I lowly gasped and glance at her way once more, trying to see if she'll look at me just for once but she didn't. I Iicked my lips and slightly tilt my head.
Did I really do something wrong? Wala naman akong ginagawang masama sa pagkakaalam ko. Ayos naman kami kanina sa library bago ang aksidente pero pagdating sa clinic ay nag-iba na ang mood niya.
Baka natagalan siya masyado? At nainip?
"Hey..." Mahina kong untag. I wanna call her by her name but I know she's used to being call 'Ate' dahil kahit sila Deion ay yun na ang tawag sa kanya dati pa lang.
I don't want her to get awkward just because I wanna call her by her name!
"Hey, look at me..." I stole a glance at her once more before looking at the road again.
Tinapik ko ang mga daliri sa steering wheel dahil hindi pa rin siya sumasagot.
"Why are you so silent? Are you hungry? Do you want us to stop by at some restaurant first and eat?" I carefully and slowly asked, nag-iingat na baka may masabing kung ano na mas magpapa-badtrip sa kanya.
Hindi pa rin siya sumagot pero naririnig ko ang mga malalim niyang hininga. Fuck, is she really not going to talk to me the whole ride?
Marahan akong lumunok saka mahinang tumikhim. "Did I do or said something wrong? What is it? Tell me."
Nang wala pa rin siyang sagot ay bumuntong-hininga ako saka pagak na tumawa. "Are you mad? What did I do? Please, tell me..."
Wala pa rin siyang sagot. Napakunot lalo ang noo ko dahil sa frustration at tila gusto ko nang itigil ang sasakyan ko sa gitna ng kalsada para lang makausap siya ng mas maayos.
"I didn't know..." Halos mapatalon ako sa kinauupuan ng magsalita siya. Her voice and tone is low and seems like she almost doesn't want me know what she's saying. Nanatili pa rin ang tingin niya sa labas.
Binagalan ko ang takbo ng aking Mustang para makapag-focus sa sasabihin niya. Bahala na kung masita o ano basta ang mahalaga ay malaman ko kung anong problema niya.
"I didn't know you and Nurse Andrinal knew each other." At saka siya dahan-dahang tumingin sa akin at nagtama ang mga mata namin.
Her eyes are soft but the same time, it seems like they're darker than their original shade.
My mind suddenly goes blank and my brows automatically met each other. Yun ba yung problema niya o binabago niya lang ang topic dahil ayaw niyang sabihin ang totoo?
I bet it's the latter because why the hell would she be out of the mood just because Nurse Thana and I knew each other?
I chuckled. "Of course, we know each other. Mas maraming beses pa nga kaming nagkikita sa isang linggo kesa sa pagpasok ko sa mga klase ko."
"What?" Bahagyang tumalim ang mga mata niya at tila lalong lumalim ang iniisip.
"Oo." At saka mahina ulit akong tumawa para maitago ang kaba ko dahil parang wrong move na naman ang sinabi ko at lalo siyang nairita.
