De trilogie: Het sterrenkind

Papa? Peter?

Oeff! Mijn hoofd deed verschrikkelijke pijn! Met moeite kwam ik overeind uit mijn bed. Ik knipperde met mijn ogen en dacht: heb ik alles gedroomd? Maar om mijn nek bungelde het medaillon. Ik begreep er niks van! Ik stond toch in een bos net? Hoe kwam ik opeens in mijn bed terecht? En waarom doet mijn hoofd zo'n pijn? Ik liet mij weer op mijn bed vallen en sloot mijn ogen.

Ocean? Ocean? Wakker worden! Het avondeten is klaar! Ocean? Ik opende mijn ogen en keek recht in het vrolijke gezicht van Peter. Goeie avond sterretje van mij! Lekker geslapen? Ik knikte en stond op. Peter gaf mij een aai over de bol en liep de trap af. Ik liep achter hem aan en ging aan de keukentafel zitten. Na het eten hielp ik Peter met de afwas. Peter's oog viel op het medaillon en hij vroeg: hoe kom je daaraan? Verschrikt greep ik het medaillon vast, ik was ook zo dom om het om te houden. Nu moest ik Peter de waarheid wel vertellen.

Heel voorzichtig keek ik Peter aan om te zien of hij boos was, maar hij keek niet boos eerder bezorgt. Hij deed de kraan uit en keek mij aan. Zachtjes zei ik: ik heb het gevonden in jou bureau la. Peter keek mij teleurgesteld aan en zei: ik dacht dat ik duidelijk gemaakt had dat ik niet wilde dat je daar naar binnen ging, en dan pak je maar gewoon wat je mooi vind? Ik keek naar de grond. Ik kon hier zo snel geen goed antwoord op bedenken, dus zei ik maar niks. Toen ik eventjes opkeek zag ik een traan over Peter's wang rollen. Peter liep treurig weg, en voorzichtig liep ik achter hem aan. Hij ging in een stoel zitten en liet zijn hoofd naar beneden hangen. Papa? Vroeg ik met trillende stem. 'Was ik dat maar' zei Peter. Ik begreep er niks van, hoezo: was ik dat maar? Hij was toch ook een vader? Hij was mijn vader!

Peter keek mij droevig aan en zei: 'Ik moet je wat vertellen Ocean, iets wat ik al een hele tijd had moeten vertellen!' Ik schrok van deze woorden, waarover had Peter gelogen? Ik keek hem aan en hij zei: 'ik ben je vader niet, ik heb je gevonden en opgevoed als mijn eigen dochter!' De woorden sneden door mijn ziel en de tranen sprongen in mijn ogen. Peter had gewoon tegen mij gelogen! Peter stond op en wilde mij omhelzen, maar ik duwde hem weg en rende naar mijn slaapkamer. Ik liet mij op mijn bed vallen. Tranen liepen over mijn wangen en er viel er ook eentje op het medaillon. Het medaillon sprong open en de ster begon fel te schijnen.

Binnen een seconde stond ik weer in het bos. Verwart keek ik om mij heen en veegde mijn tranen weg. Ik liep het bos in, en kwam uit aan de rand van het bos. Ik stond daar en keek uit op een klein dorpje dat onderaan de berg lag. Ik was benieuwd wat er daar te ontdekken was. Er was maar een manier om daar achter te komen...