De trilogie: Het sterrenkind

Alles gaat mis

[Ocean]

Ik was mijn kamer uitgeslopen. Rain en Moon hadden het vast nooit goed gevonden daarom sloop ik door het kasteel heen. 'Ocean?' Verschrikt draaide ik me om. Derias stond achter me. 'Je vergeet wat.' Hij hield een paarse mantel omhoog. Ik glimlachte dankbaar naar hem en nam de mantel aan. 'Dankje Derias.' Derias knikte. Ik sloeg de mantel om en zette de capuchon op. Ik opende de grote deur en liep de donkere nacht in. Ik liep het bos in. Ik had maar een doel. Een einde maken aan al deze ellende. Ik wilde iedereen gelukkig zien. Ik was de enige die dit allemaal kon stoppen. Er was maar een manier. Ik moest Forest doden.

[Rain]

'Waar is Ocean?!' Ik rende door het hele kasteel heen. Iedereen was op zoek. Na een tijd verzamelde we in de eetzaal. Derias kwam aanlopen. 'Ze is weg Rain, ik heb haar haar mantel gegeven.' Mijn ogen werden groot. 'Hoe kun je haar zomaar laten gaan? Alleen?!' Derias kuchte. 'Ocean is de uitverkorene Rain, ze voelt het aan als het tijd is om iets te doen. Ik weet dat ze dit kan en ze zal dit alleen moeten doen.' Ik schudde mijn hoofd. Iemand legde een hand op mijn schouder. Ik keek op. Het was Moon, hij keek me geruststellend aan. 'Ocean kan dit Rain, we zullen geduldig af moeten wachten tot het onze tijd is om te helpen.' Ik zuchtte en knikte. Kort daarna ging iedereen weer naar bed toe. Ik bleef nog wat rondhangen. 'Rain?' Ik draaide me om. Darren stond achter me. 'Kun je me met rust laten? Ik heb geen zin in een gesprek.' Zei ik nors. Darren kuchte. 'Goed, ik begrijp het. Ik laat je met rust.' Ik hoorde zijn voetstappen door de hal heen. Ik liep naar buiten en keek naar de sterren. 'Doe voorzichting Ocean, alsjeblieft.' Fluisterde ik zachtjes.

[Ocean]

Na de hele nacht door het bos te hebben gelopen zakte ik uitgeput tegen een boom aan. Ik was zo moe en had enorme honger. Ik had het idee alsof ik ieder moment flauw kon vallen. 'Ben je in orde?' Er klonk een stem achter me. Ik draaide me om. Er stond een meisje achter me. Ze leek twee jaar jongen dan mij. Ze droeg een bloemenjurkje. Ze had bruine ogen en bruine krullen. 'Laat me je overeind helpen.' Het meisje sloeg haar arm om me heen en trok me overeind. 'Ik woon hier in de buurt samen met mijn broer. Je hebt echt eten nodig en slaap.' Ik knikte, mijn ogen vielen half dicht. We liepen richting het huis. Eenmaal binnen maakte het meisje wat te eten voor me. 'Ik ben Hilly, wat is jou naam?' Ik slikte een hap eten door. 'Ik ben Ocean.' Hilly glimlachte. 'Mooie naam.' Ik at door. Dit meisje had geen idee dat ik het sterrenkind was. Het voelde best goed om eens niet overrompeld te worden met mensen die allemaal dingen van je willen. Nadat ik had gegeten liet Hilly me een slaapkamer zien. 'Hier kun je uitrusten.' Ik knikte. 'Bedankt Hilly.'Hilly glimlachte. 'Geen probleem.' Ik ging op het bed liggen en sloot mijn ogen. Binnen een paar seconden was ik in slaap gevallen.

'Hoe bedoel je je hebt iemand geholpen?' Ik schrok wakker van een boze mannenstem. 'Ze was helemaal alleen in het bos. Ze zag er slecht uit. Ik moest haar wel helpen Alan!' Ik klom overeind en liep naar de deur toe. 'Nee, dat moet je helemaal niet! Wanneer word je eens volwassen Hilly!' Ik hoorde voetstappen dichterbij komen. De deur sloeg open. In de deuropening stond een jongen, hij leek een paar jaar ouder dan mij. Hij had bruin haar en gele ogen. 'Het spijt me. Ik ga al.' Ik wou langs hem heen lopen maar hij greep mijn pols vast en trok me terug waardoor ik tegen zijn borstkas aan belande. Hij keek me doordringend aan. 'Jij bent het sterrenkind.' Ik trok me los. 'Ja, dat ben ik.' Hilly's mond viel open. 'Ik wist wel dat je speciaal was!' Ze glimlachte breed.

We zaten met z'n drieën in de woonkamer. 'Als jij het sterrenkind bent heb je nog niet veel goeds gedaan tot nu toe. Je hebt nog niet eens je best gedaan ons te beschermen. Ik had niet verwacht dat het sterrenkind zo'n klein meisje zou zijn.' Alan spuugde de woorden uit. 'Ik doe mijn best oké! Ik Heb al genoeg problemen zonder dat jij je er mee bemoeit!' Alan keek me doordringend aan. 'Ik geef toe dat je pit hebt.' Ik wende mijn blik van hem af. 'Je gaat ons toch wel helpen Ocean?' Hilly keek me hoopvol aan. 'Ocean? Dus dat is je naam.' Ik keek Alan even aan en keek toen weer naar Hilly. 'Natuurlijk ga ik jullie helpen. Maar ik doe het alleen voor jou, niet voor je broer.' Hilly lachte en Alan keek me chagarijnig aan.