De trilogie: Het sterrenkind

goed en fout

De volgende dag kwamen we allemaal al vroeg aan bij het kasteel. Ezra ging meteen met een paar bediendes aan de slag om alle troep die Forest had gemaakt op te ruimen. Derias vertrok naar zijn kamer om te slapen en Moon en Lydia liepen samen de tuin in. 'Ik ga met Olivia naar Damian toe. Ze moet het goed maken.' Rain keek me aan. 'Zal ik meegaan?' Ik schudde mijn hoofd. 'Dit moeten we even alleen doen Rain.' Rain zuchtte. Verbaasd keek ik hem aan. 'Wat is er?' Ik ging naast hem op het stoepje zitten. 'Ik heb gefaald Ocean, ik heb mijn belofte bij Peter niet na kunnen komen, ik heb je niet kunnen beschermen.' Ik legde mijn hand op zijn knie. 'Rain, ik ben er toch nog steeds. Ik geloof in je. En ik heb geen bescherming nodig, ik kan voor mezelf zorgen. Alles wat ik van jou vraag is om van me te houden.' Rain keek me glimlachend aan en streek langs mijn wang. 'Dat lukt me wel.' Zei hij terwijl hij me een kus gaf. 'He, niet zo klef graag.' We keken op. Olivia stond voor ons. 'Ik leen haar alleen maar vanmiddag Rain, daarna is ze van jou.' Rain glimlachte. 'Doe voorzichtig jullie twee.' Ik stond op. 'Dat komt wel goed.' Olivia en ik begonnen te lopen. 'Wat als hij me niet meer wil zien?' Ik keek Olivia aan. 'Het komt wel goed. Laat mij maar het eerst naar binnen gaan.' Olivia knikte.

Niet veel later waren we er al. 'Ik ben zo terug.' Zei ik tegen Olivia en liep naar de voordeur. Ik klopte en stapte toen naar binnen. 'Ocean? Wat kom je nou weer doen?' Damian keek me verbaasd aan. 'Er staat iemand buiten die je graag wil zien.' Damian stond op. 'Wat? Wie?' Ik pakte zijn hand vast en trok hem mee naar buiten. Eenmaal buiten liet ik zijn hand los. Damian bleef stokstijf stilstaan toen hij Olivia zag. Ze zag er dan ook prachtig uit. Voordat we vertrokken waren had ze zich gewassen en had ze een schone lichtblauwe jurk gekregen. Ik had een vlecht bij haar gemaakt en er witte roosjes ingestoken. Haar ogen twinkelden en ze droeg het kettinkje met het hartje. 'Olivia?' Damian zijn stem klonk onzeker. Olivia knikte. 'Ik ben het Damian.' Damian zette een stap dichterbij. 'Maar hoe? Ik dacht dat je..' Nu zette Olivia een stap dichterbij. 'Ik had naar je moeten luisteren, maar ik was verblind. Darren was echt slecht. Hij sloot me op. Ik zat daar vast totdat Ocean me redde.' Damian liep voorzichtig naar haar toe. Hij stak zijn hand uit en streelde Olivia's wang. 'Je bent het echt!' Zei hij verbijsterd. 'Kun je me ooit vergeven?' Olivia keek Damian wanhopig aan. Damian zette nog een stap dichterbij en sloeg zijn armen rond haar middel. Hij trok Olivia tegen zich aan. 'Natuurlijk vergeef ik je.' Olivia sloot haar ogen en sloeg haar armen om Damian's nek. Ik glimlachte.

'Blijf je hier?' Damian keek Olivia glimlachend aan. 'Graag, maar dat gaat niet. Nog niet. Ik moet eerst mijn zusje helpen om Forest uit te schakelen en Estralata te redden.' Damian knikte begrijpend. 'Dan ga ik met jullie mee. We verslaan die Forest met z'n allen.' Ik glimlachte. 'Laten we gaan dan.' We liepen terug naar het kasteel van Ezra.

[Moon]

Ik liep samen met Lydia de tuin in. Ze had zich omgekleed en droeg nu een prachtige witte jurk. We gingen in het bloemenveld zitten, het was stil. 'Ik dacht dat je nooit meer terug zou komen.' Ik keek Lydia aan. Haar lichtblauwe ogen keken me droevig aan. 'Natuurlijk wel.' Ik hoorde hoe schor mijn stem klonk. 'En je hebt het sterrenkind gevonden. Ben je niet bang om alles opnieuw te moeten beleven?' Ik slikte. 'Iedere dag. Iedere dag ben ik bang dat ze het niet overleefd.' Lydia knikte. 'Het spijt me dat ik er niet bij kon zijn toen..toen Luna overleed.' Ik sloot mijn ogen. 'Daar kon je toch niks aan doen.' Lydia legde haar hand op mijn knie. 'Ik hou nog steeds van je Moon.' Ik keek Lydia aan. Ze boog zich naar me toe en sloot haar ogen. Ik boog voorover en voelde haar zachte lippen op de mijne.

[Rain]

Ocean was weer terug samen met haar zus en Damian. Nadat we elkaar ontmoet hadden, gingen Olivia en Damian naar boven om wat te gaan slapen. Het was inmiddels ook al avond geworden. Lydia en Ocean zaten samen wat te vertellen. Derias en Ezra waren ook allebei al gaan slapen. Ik was buiten gaan zitten om naar de sterren te gaan kijken. Moon plofte naast me neer. 'Het is een mooie avond.' Ik keek opzij naar Moon er glinsterden tranen in zijn ogen. 'Is alles goed?' Moon keek me aan. 'Ik moet iets vertellen, wat ik allang had moeten vertellen. Ik kan mezelf er alleen nog niet toe aanzetten om het tegen Ocean te zeggen.' Ik keek Moon bezorgd aan. 'Je weet toch dat er voor Ocean andere uitverkorene zijn geweest. Uitverkorene die stierfen tijdens hun missie.' Ik knikte. Moon schraapte zijn keel. 'De vorige uitverkorene was mijn zusje, Luna. Forest zijn broer was toen nog diegene die de totale macht wou. Luna wist hem te verslaan maar dat koste haar wel haar leven. En het duurde niet lang of Forest nam de macht over.' Ik keek Moon aan. 'Waarom heb je het nooit eerder verteld?' Moon schraapte zijn keel. 'Het deed me teveel pijn om die tijd weer naar boven te halen. ik was erg close met mijn zusje. Ik wil niet dat Ocean hetzelfde overkomt. Sinds de dag dat ik wist dat er een nieuwe uitverkorene was heb ik mezelf beloofd om diegene te beschermen. Vandaar dat ik altijd zo bezorgd ben. Elke dag ben ik bang haar kwijt te raken, net zoals mijn zusje. Ik kan haar niet ook kwijtraken. Ik probeerde nog om niet om haar te geven maar dat is mislukt. Ze is net als mijn zusje. Ik kan het echt niet aan als ik Ocean ook nog kwijtraak.' Ik gaf Moon een schouderklopje. 'Ik let op haar Moon. Ik laat haar echt niks gebeuren. Ik beloofde haar vader om haar te beschermen en daar ga ik me aan houden. We gaan haar niet verliezen Moon. Ik hou van haar!' Moon glimlachte zwakjes naar me. 'Ik ga slapen Rain, beloof me dat je dit niet aan Ocean verteld. Ik vertel haar dit ooit zelf nog wel.' Ik knikte. Moon stond op en liep naar binnen.