De trilogie: Het sterrenkind

Onzichtbaar

[Rain]

De volgende morgen werd ik wakker van regen die tegen het raampje tikte. Ik rekte me uit en klom uit bed. Ik waste me en kleedde me aan. Toen ik beneden kwam stond Derias te ijsberen. 'Derias? Wat is er aan de hand?' Vroeg ik hem verbaasd. Derias keek op. 'We hebben een probleem Rain, de trollen zijn vannacht langs geweest. Het hele dorp van de bosnimfen is verwoest! Ik ben er net geweest maar er was geen nimf meer te vinden, ze zijn allemaal meegenomen naar Forest zijn kasteel.' Verschrikt keek ik hem aan. 'Je denkt toch niet dat hij weet dat ik hier ben?' Derias schudde zijn hoofd. 'Nee, anders zat je hier nu niet meer. Maar ik weet wel dat hij iets van plan is, ik weet niet wat maar ik heb zo'n vermoeden dat het niks goeds kan zijn.' Ik knikte. 'Dus gaan we naar het moeras?' Vragend keek ik Derias aan. Derias knikte. 'Ik heb nog iets voor je voor we gaan.' Derias haalde een zwaard tevoorschijn en gaf het aan me. Ik bekeek het zwaard, het was het zwaard wat Moon aan me gegeven had tijdens de training. Ik streek er zacht met mijn vingers overheen en stopte hem toen onder mijn riem. 'Het is dus echt oorlog deze keer.' Zuchtte ik. Derias knikte. 'Helaas wel. We moeten nu gaan als we er nog voor zonsondergang willen komen.' Ik knikte.

Na een wandeling van twee uur kwamen we bij het moeras aan. Overal stonden trollen de wacht te houden. Opeens zag ik een wel heel bekende boomstam. Het was de holle boom waar Ocean en ik ingeduwd waren toen we werden ontvoerd. Ik wees naar de boomstam en Derias volgde me. We slopen langs de trollen en kropen de holle boom in. We kwamen al snel uit in een soort gangenstelsel. 'Ken jij hier de weg Rain?' Derias keek me vragend aan. Ik knikte. 'Ik ben hier eerder met Ocean geweest. De kerkers zijn deze kant op.' Derias knikte en volgde me het smalle gangetje in.

[Ocean]

Nadat ik overleden was in de echte wereld was ik hier weer in de kerkers wakker geworden. Er was een hoop lawaai te horen en even later werd Moon bij mij in de cel gegooid. Forest leek woedend. 'Ik zal er persoonlijk voor zorgen dat niemand nog weet dat jullie bestaan!' Daarna had hij een spreuk over de cel uitgesproken, iedereen die van buiten langs de cel liep zag een lege cel. Alleen Forest kon ons zien. Wij konden wel iedereen zien die langsliep. Moon had me zijn hele plan uitgelegd over hoe hij Forest zijn vertrouwen wou winnen om hem zo uit te schakelen. Maar toen ze mij en Rain wilde redden waren we weg. Derias was ontsnapt, gelukkig.

Het was nu al zeker vijf weken verder. Moon had geen woord meer tegen me gezegd, hij leek hier langzaam weg te kwijnen. Opeens hoorde ik bekende stemmen. Rain en Derias liepen langs onze cel. Ik hoorde ze fluisteren. 'Rain! Derias!' Wat was ik blij om ze te zien! 'Ze horen je niet Ocean, dat weet je toch.' Moon keek me geërgerd aan. 'We moeten toch iets Moon! Ik blijf hier niet voor de rest van mijn leven zitten!' Derias en Rain kwamen terug. 'Ik snap het niet, waar kan Forest Moon anders hebben opgesloten?' Derias krabte aan zijn hoofd. Rain zuchtte. 'Het heeft geen zin, eerst raak ik Ocean kwijt en nu dit.' Nee! Rain dacht dat ik dood was! 'Rain?' Ik fluisterde het. Ik zag Rain zijn hoofd draaien, hij keek nu recht in mijn ogen. Ik stak mijn hand door de tralies. 'Hoorde jij dat Derias?' Derias keek op. 'Nee, je moet het je verbeelden Rain. Dit is ook een vreselijke plek. Laten we de rest van het kasteel maar gaan doorzoeken.' Rain knikte. Ze liepen weg. Ik trok mijn hand terug, een traan liep over mijn wang. Rain was net zo dichtbij geweest, maar een ding bleek wel: hij had me gehoord toen ik fluisterde. Moon zuchtte. 'Moet je zo sentimenteel doen Ocean.' Ik balde mijn vuisten en draaide me naar hem om. 'Je bent een hufter Moon! Ik dacht dat jij een heldhaftige prins was maar zodra het even tegenzit verander je in een zeurend kind! Ik trek het zo niet langer met jou! Waar is die lieve, attente prins heen die voor iedereen opkomt?!' Moon keek me ongelovig aan. Hij draaide zijn hoofd van me weg. Ik zuchtte en ging vlak voor de tralies zitten.

Op dat moment hoorde ik voetstappen, ik draaide me om en keek recht in de ogen van Forest. 'En hoe gaat het hier?' Vroeg hij met een gemene grijns. Ik had er meer dan genoeg van. Ik stond op en greep zijn keel vast. Forest leek even te schrikken maar duwde me toen met een hand van hem af. Ik belande in een hoek van de cel, een pijnscheut ging door mijn rug. 'Wacht jij maar Ocean! Binnenkort ben je niets meer waard!' Forest liep woedend weg. Ik sloot mijn ogen om de pijn niet te hoeven voelen. Hoelang zou ik hier nog zitten?

[Rain]

Nadat we het hele kasteel doorzocht hadden begon de moed me in de schoenen te vallen. Derias plofte neer op de grond. 'Het heeft geen zin meer Rain, hij is hier niet.' Ik knikte. 'Kunnen we nog een keer terug naar de kerkers? Ik weet zeker dat ik iemand hoorde.' Derias knikte en stond op.

Even later liepen we de kerkers weer in. Voor een cel bleef ik staan. De cel was leeg. Toen zag ik wat op de grond liggen. Ik bukte en raapte het op, het was een haar maar niet zomaar een haar: een lange, lichtblauwe haar. Mijn ogen werden groot. 'Derias!' Derias kwam aanlopen. Ik gaf hem de haar. Derias mond viel open. 'Dat kan toch niet Rain?' Ik beet op mijn lip. 'Derias? Is er kans dat toen ze stierf in de echte wereld hier terug kwam.' Derias fronste zijn wenkbrauw. 'Ik weet het niet Rain, Moon zou het geweten hebben. Maar als ze hier terug kwam is ze er niet meer langer. Niet in dit kasteel in ieder geval. Misschien is ze wel bij Moon.' Ik knikte. Dit gaf me in ieder geval een beetje hoop. Ocean was misschien niet dood.

[Ocean]

Ik werd wakker geschud door Moon. 'Ocean, Derias en Rain waren net weer hier en hebben een haar van je gevonden. Ik denk dat Rain gelooft dat je leeft!' Mijn ogen werden groot. Er is dus misschien nog hoop! 'O, en Ocean. Het spijt me van mijn gedrag.' Moon keek beschaamd naar de vloer. Ik glimlachte en stond op. 'Het is niet erg Moon.' Ik gaf hem een knuffel. 'We komen hier misschien sneller weg dan ik dacht.' Fluister ik in zijn oor. Moon lacht zachtjes. 'Laten we het hopen Ocean, laten we het hopen.'