De trilogie: Het sterrenkind

Vreemd dorp

Nadat ik van de berg afgeklommen was liep ik richting het dorp. Het was een prachtige omgeving: overal stonden hoge, groene bomen en er stonden bloemen in alle kleuren van de wereld. Ik kwam bij de poort aan en er stond een groot bord met daarop: welkom in Estralata. Ik trok mijn wenkbrauw op, wat een vreemde naam. Ik had er nog nooit eerder van gehoord! Ik liep door de poort en kwam langs allemaal knus en gezellig uitziende huisjes. Ik keek om mij heen en besloot naar het dorpsplein te lopen.

Het was akelig stil en ik had het idee dat iemand mij bekeek. Ik liep het dorpsplein op, er stond een grote fontein in het midden met eromheen allemaal houten zitbankjes. Ik liet mij op een van de bankjes vallen en keek naar de fontein. Opeens klonk er piano muziek en een zachte, vriendelijke stem weergalmde tussen de huisjes. Als in een soort van trans stond ik op en liep naar de plek waar het gezang vandaan kwam.

Het kwam uit een van de kleine houten huisjes. Ik liep tot vlak voor de deur, ik wilde niet dat diegene ging stoppen met zingen maar het was ook zo onbeleefd om zomaar naar binnen te lopen. Heel voorzichtig duwde ik tegen de deur en keek door de kier. In het midden van het kleine woonkamertje stond een jonge vrouw, ze had lang blond haar en een lichtgroene jurk aan. Ze stond bij een wit wiegje en zong voor het kleine baby meisje dat daarin lag. Ik was vertederd door het beeld. Er kwam een man de kamer binnengelopen met een ernstige blik, in zijn hand hield hij een brief. De vrouw stopte met zingen en gaf de baby een kus op het voorhoofd. Ze keek de man bezorgd aan en de man zei: ze weten het.. De vrouw sloeg haar ogen neer en vroeg voorzichtig: wat nu? De man schudde zijn hoofd en zei: we moeten hier zo snel mogelijk weg! De vrouw zuchtte: vreselijk! Dit is zo'n mooie plek. De man keek geërgerd: ik kan er ook niks aan doen, oké?! De vrouw suste en zei: niet waar Olivia bij is! Ze gaf het meisje een aai over haar bol en nam haar man toen mee naar een andere kamer.

Ik wilde naar binnen lopen en naar het meisje kijken, maar ik wist dat ik dat niet kon maken. Inplaats daarvan deed ik de voordeur weer zachtjes dicht en liep weg van het huisje. Ik liep zo snel mogelijk terug naar de poort, een akelig gevoel bekroop mij. Ik sloot mijn ogen en nog voor ik het goed en wel in de gaten had stond ik weer in mijn zolderkamertje.

Ik slikte, er was iets aan die man en vrouw geweest wat mij nogal ongemakkelijk liet voelen maar tegelijkertijd voelde iets ook heel vertrouwd! Ik deed het medaillon dicht en keek naar mijzelf in de spiegel. Mijn ogen waren waterig van de tranen en ik zag eruit alsof ik een spook had gezien. Ik pakte een zakdoek en veegde mijn tranen weg. Ik hoorde Peter de trap op komen lopen, ging snel op bed liggen en deed alsof ik sliep. Peter kwam zachtjes dichterbij gelopen en ik kneep mijn ogen stijf dicht. Hij ging voorzichtig op de rand van het bed zitten en speelde wat met mijn lange haren. Hij kuchte en zei zachtjes: het spijt mij Ocean, ik ben nooit een perfecte vader voor je geweest. Hij stond op en liep de trap af. Een traan rolde over mijn wang, ik kneep mijn ogen dicht en huilde mijzelf in slaap.