𝐄𝐋𝐒𝐀 𝐀𝐑𝐄𝐍𝐃𝐄𝐋𝐋𝐄 𝐎𝐏 𝐙𝐖𝐄𝐈𝐍𝐒𝐓𝐄𝐈𝐍 ✯ 𝑓𝑎𝑛𝑓𝑖𝑐𝑡𝑖𝑒 ✓

Laat het Los

Hoe hoger Elsa komt in de bergen, hoe kouder het wordt. De wind rukt aan haar gewaad en de kou slaat in haar gezicht in een poging haar te laten bibberen, maar dat gebeurt niet. Elsa heeft het nooit snel koud. Op een gegeven moment is ze zo hoog dat er sneeuw ligt dat glinstert in het licht van de maan. Duizenden emoties tollen door haar hoofd, maar tot haar verbazing kan ze haar krachten in de hand houden. Hoe kan dat? Plotseling voelt ze drang opkomen om te zingen. Niet een gek liedje zoals ze vroeger met Anna vaak had bedacht, maar een serieus liedje. Over hoe zij zich nu voelt.

"De sneeuw glanst zacht in het maanlicht vanacht," zingt ze met een heldere stem. Ze had zingen altijd al leuk gevonden en ze is er niet slecht in. Als ze geen vreemde krachten had gehad dan zou ze serieus overwogen hebben om zangeres te worden.

"Voel niets, doe niets wat iets verraadt... Da's nu te laat!" Het was zeker te laat, alle professoren en haar vrienden weten nu van haar ijskrachten af. Al die jaren moeite voor niets... Maar waarom had ze het eigenlijk geheim willen houden? Het lijkt nu zo'n stompzinnig idee. Ze had het op z'n minst aan haar vrienden kunnen vertellen, het zijn tenslotte vrienden. Alles beter dan dat ze er zo zijn achter gekomen. Elsa heeft ze de schrik van hun leven gegeven op deze manier.

"Laat het los, laat het gaan!" Ze kan er nu net zo goed het beste van maken en ze maakt een handbeweging. IJstralen schieten uit haar handen, eerst uit haar rechterhand en dan de linker. Haar krachten zijn eigenlijk best mooi, vindt Elsa als ze ijsfiguren bekijkt.

"Het roer moet om, ja dat moet." Na al die jaren eenzaam binnen zitten terwijl Anna een sneeuwpop maakte wilde ze inhalen en ze bouwt met haar krachten een sneeuwpop.

"Laat het los, laat het gaan!" Waarom was ze eigenlijk zo bang geweest voor haar krachten. Het is prachtig wat ze ermee kan maken. Ze maakt nog meer handbewegingen en de sneeuw vliegt meters de lucht in en vervaagt dan langzaam. Plotseling zwelt de wind aan en Elsa trekt haar zwarte gewaad uit en laat het meevoeren met de wind. Hierdoor loopt ze alleen nog maar rond in een wit blousje, een zwarte rok met grijze kousen eronder, maar...

"En kou heeft mij sowieso nooit gedeerd."

"Het is grappig dat wat afstand zo snel meer inzicht gaf," zingt ze. Het is waar, sinds ze klimmend de berg op gaat, wordt alles opeens veel duidelijker. Hierboven hoeft ze niet bang te zijn dat ze iemand pijn doet en kan ze zijn wie ze echt is. En als ze niet bang is voor haar krachten, kan ze het ook onder controle houden.

"Ik ga op zoek naar wie ik ben, verleg de grenzen die ik ken." Elsa is benieuwd wat ze met haar krachten eigenlijk allemaal kan. Ja, ze kan ijsfiguren in de lucht schieten en sneeuwpoppen bouwen, maar zou ze ook iets moeilijkers kunnen? Ze strekt haar armen voor haar uit en met haar gedachten vormt ze een trap over de afgrond heen, nog verder omhoog de berg op. Als ze haar voet op de eerste trede zet, verdwijnt de sneeuw en wordt het superglad ijs zonder een enig oneffenheidje.

"Ik ben vrij!" En met een grote glimlach rent ze de trap op en met haar gedachten vormt ze trap onder haar handen nog verder omhoog.

"Hier begint mijn nieuw bestaan." Krachtig zet ze haar voet neer en een gigantische sneeuwvlok van ijs vormt zich onder haar.

"Onbevreesd en vrij..." Ze zakt iets door haar knieën en kijkt om haar heen. Ze wilt een kasteel bouwen, een ijspaleis! Ze strekt met kracht haar armen boven haar hoofd en de grond onder haar begint te beven en de sneeuwvlok komt omhoog. Pilaren van ijs ondersteunen de constructie en met nog meer handbewegingen beginnen zich ijsmuren te vormen tussen de pilaren en ze laat een paar deuropeningen ontstaan.

"Mijn ziel bouwt een kasteel van ijskristallen om mij heen. In elk kristal weerklinkt de echo van mij geest." Aan het puntige plafond maakt ze een kroonluchter van een heleboel ijskristallen.

"Ga nooit, nee nooit terug, het verleden is geweest." Ze haalt haar toverstok uit de zak van haar rok en kijkt ernaar. Die heeft ze niet meer nodig en met een zwiep gooit ze hem weg. Maar haar kleren en haar eeuwige knot, dat past niet bij hoe ze zich nu voelt. Ze haalt haar knot los en de Franse vlecht, die de basis is van de knot, valt over haar schouder heen. Perfect... Nu alleen nog haar kleren. Een jurk, een jurk van ijs. Ja, dat past er wel bij.

"Ja, ik rijs uit de kilte op. Laat het los, laat het gaan!" Een lichtblauwe jurk, met ijskristallen als korset, vormt zich precies naar haar lichaam. Oncomfortabel? Zeker niet!

"Hier begint nu m'n leven weer," zingt ze terwijl ze het balkon op loopt. Het uitzicht strekt zich ver uit, maar Zweinstein is niet te zien. Dat maakt het des te makkelijker om alles te vergeten.

"Vrij en onbevreesd!" En met een laatste uithaal met haar stem houdt ze haar armen hoog in de lucht. Dit is perfect, niets of niemand die meer zegt wat ze moet doen of waar ze haar krachten geheim voor moet houden.

"De kou is voor mij nooit een punt geweest." En ze loopt weer terug naar binnen en de zware ijsdeuren sluiten zich achter haar.

-

Nu weet ik zeker dat ik de hele dag dit liedje in mijn hoofd blijf houden, hahaha. Volgend hoofdstuk zal draaien om Zweinstein en wat er daar ondertussen allemaal is gebeurd. Spannend...!! :D