𝐄𝐋𝐒𝐀 𝐀𝐑𝐄𝐍𝐃𝐄𝐋𝐋𝐄 𝐎𝐏 𝐙𝐖𝐄𝐈𝐍𝐒𝐓𝐄𝐈𝐍 ✯ 𝑓𝑎𝑛𝑓𝑖𝑐𝑡𝑖𝑒 ✓

Olivanders

"Ik heb alleen nog een toverstok nodig," zegt Elsa tegen haar ouders terwijl ze op het lijstje tuurt. Ze zijn nu al een paar uur bezig met alle materialen te kopen en alledrie dragen ze een heleboel tassen die volgestouwd zitten met de meest bijzondere dingen. Haar vader haalt de andere brief met informatie tevoorschijn.

"Ze raden Olivanders aan," zegt hij.

"Volgens mij zijn we daar al een paar keer langsgelopen," zegt Idun en ze begint te lopen in de tegenovergesteld richting vanwaar ze net kwamen. Elsa en haar vader volgen haar snel voordat ze haar kwijtraken in de mensenmassa. In een paar minuten bereiken ze de winkel en Elsa leest wat er op het uithangbordje staat: 'Olivander: Maker van Exclusiefe Toverstokken sedert 382 voor Christus'. Elsa's mond valt open, die winkel bestaat al lang! Elsa's blik glijdt naar de etalage en tot haar verbazing ligt er alleen een enkele toverstok op een vaal, paars kussen. Ze haalt haar schouders op en duwt de deur open en er rinkelt een belletje. Ze kijkt omhoog om de bel te zien maar er is niets. Ze moet er nog steeds aan wennen dat er zoiets bestaat als magie. Elsa loopt een eindje naar binnen en haar ouders volgen en nemen plaats op het bankje dat voor de etalage staat met de enkele toverstok. Ze zet haar tassen bij haar ouders neer en kijkt nieuwsgierig rond. Het heeft wel wat weg van een boekenwinkel, vindt Elsa. Alleen in plaats van boeken zijn er honderden langwerpige dozen opeengestapelt. Achter de balie zijn lange rijen kasten te zien die ook vol staan met de doosjes. Opeens verschijnt er uit de meest rechtse rij een oude man die staat op een rollende ladder geleund tegen de kasten. Zijn ogen lichten op en langzaam komt hij van de ladder af.

"Welkom, juffrouw...?" vraag hij.

"Elsa," reageert ze snel.

"Elsa," herhaalt hij en hij loopt naar een ander gangpad en verdwijnt in het duister. "Ik ben Garrick Olivander, de toverstokkenmaker en de eigenaar van deze winkel," hoort ze hem met zijn diepe stem zeggen. Even later komt hij met een doosje terug en haalt de deksel er af.

"Probeer deze eens." Olivander houdt de doos Elsa voor en onzeker pakt ze de donkerbruine stok vast. Vragend kijkt ze hem aan maar Olivander schudt zijn hoofd en grist de stok weer uit haar handen. Weer verdwijnt hij in het duister en nu duurt het ietsje langer voordat hij weer opdoemt. Hetzelfde riedeltje herhaalt zich een paar keer en Elsa weet niet waar de toverstokkenmaker op wacht, maar telkens is er iets niet goed. Olivander raakt echter helemaal niet geërgerd, in tegendeel. Hoe meer toverstokken hij tevoorschijn haalt, hoe blijer hij leek te worden.

De stapel doosjes op de balie wordt steeds groter en groter en Elsa begint zich af te vragen of ze ooit wel de juiste stok zal vinden.

"Misschien deze dan, dit is een hele bijzondere," zegt Olivander en Elsa maakt een sprongetje van schrik. Ze had de man helemaal niet terug zien komen. In het doosje ligt een hele lichte kaarsrechte stok. Als ze hem wat beter bekijkt ziet ze dat in het hout sneeuwvlokken zijn gekerfd. Ook zit er aan het uiteinde van het handvat een kleine blauwe saffier. Voorzichtig pakt ze het aan en opeens wordt haar hand heel erg warm en er springen blauwe en zilveren fonken uit de punt van de stok. Olivander klapt blij in zijn handen en Elsa beseft dat dit is waar hij op wachtte. Ze legt de lichtbruine stok terug in het doosje en Olivander pakt hem in in donkerbruin papier.

"Wat is er zo bijzonder aan deze stok?" vraag Elsa nieuwsgierig aan de maker.

"O... De kern van deze stok, drakenhartbloed, is afkomstig van een sneeuwdraak," antwoordt hij terwijl hij haar diep in de ogen kijkt. Elsa voelt zich ietwat ongemakkelijk onder zijn blik.

"Een sneeuwdraak?" herhaalt ze vragend.

"Sneeuwdraken zijn erg gevaarlijke wezens. Het is ontzettend moeilijk om drakenhartbloed van hun te verkrijgen." Dat kon Elsa zich inderdaad best voorstellen. Sowieso moest het even tot het doordringen dat er zoiets bestond als draken.

"Zijn alle draken dan niet gevaarlijk?" vraagt Elsa die niet veel van de tovenaarswereld af weet.

"Zeker, zeker! Maar een sneeuwdraak spuugt geen vuur, maar ijs. Bij andere draken kan je met een vuurschrammetje wegkomen, maar met een sneeuwdraak... Die kunnen je gewoon met een straal bevriezen!" Een rilling loopt over haar rug, Olivander moest eens weten hoeveel zij en de sneeuwdraak met elkaar gemeen hebben!

Olivander pakt een ganzenveer uit een inktpotje dat op de balie staat en haalt een groot dik boek tevoorschijn. Met zijn tong in zijn mondhoek begint hij iets neer te krabbelen op een leeg stukje perkament en ondertussen mompelt hij zachtjes in zichzelf. "32,5 centimeter. Rechtdradig en met een fijne zwiep. Drakenhartbloed als kern. Hout van een den."

"Dat is dan zeven Galjoenen," zegt hij vervolgens hardop en Elsa kijkt naar haar vader. Deze pakt zijn portemenee en vist er zeven gouden stukken uit.

"Kijkt u eens," zegt Agdar en hij legt de stukken op de balie. Olivander lacht vriendelijk en opeens zijn de goudstukken verdwenen. Met grote ogen kijkt Elsa naar de plek waar zonet nog goudstukken lagen. Olivander overhandigt met een knipoog het bruine pakje aan Elsa en blij pakt ze het aan. Ze heeft een toverstok! Een bijzondere toverstok, dat zei Olivander zelf!

-

Dat was alweer hoofdstuk, uhm... Vier? Nja, ik ben benieuwd wat jullie er van vinden en wat jullie van de toverstok vinden! Voor degenen die geinteresseerd zijn: de betekenis is te vinden op pottermore.wikia.com maar ik zal vast verderop in het verhaal ook nog wel de betekenis naar voren laten komen. In ieder geval weten jullie al de bijzondere afkomst van de kern ;)