𝐄𝐋𝐒𝐀 𝐀𝐑𝐄𝐍𝐃𝐄𝐋𝐋𝐄 𝐎𝐏 𝐙𝐖𝐄𝐈𝐍𝐒𝐓𝐄𝐈𝐍 ✯ 𝑓𝑎𝑛𝑓𝑖𝑐𝑡𝑖𝑒 ✓

De Sorteringsceremonie

"Eerstejaars hierheen!" horen ze een bulderende stem zeggen. Elsa probeert een glimp op te vangen van de persoon die het geroepen heeft en eerlijk gezegd is dat niet heel erg moeilijk. Een paar meter verderop staat een gigantisch persoon met een lantaarn in zijn linkerhand en zijn rechthand staat om zijn mond als een toeter. "Eerstejaars hierheen!" buldert hij weer. Elsa gaat de twee anderen voor en kijkt met grote ogen naar de man. Zijn haar is pikzwart en zit vol met klitten, net zoals zijn baard. Onder zijn borstelige wenkbrauwen zijn twee ogen te zien die glimmen als twee zwarte torren.

"Zijn we d'r allemaal? Oke dan, volg mij!" roept de reus en Elsa ziet dat een heleboel jongelingen zich om hen heen heeft verzamelt.

Ze volgen de man met de lantaarn en Elsa vraagt zich af waarom alleen de eerstejaars hem moeten volgen. Is dit een soort test? Hoort het bij de sorteringsceremonie waar die jongen Jack het over had gehad?

"Zo dadelijk zien jullie Zweinstein voor 't eerst," roept de man over zijn schouder. Even later hoort Elsa een paar verwonderde kreten van de kinderen die voorop lopen en ze krijgt een beetje de kriebels in haar buik. Binnen een minuut gaat ook Elsa het hoekje om en het uitzicht doet haar mond openvallen. Het pad is plotseling uitgekomen aan de oever van een groot, inktzwart meer. Hoog op een klif, aan de overkant van het meer staat een enorm kasteel, met talloze torens en torentjes en ramen die fonkelend afsteken tegen de sterrenhemel.

"Niet meer dan vier per boot!" En de man wijst op een vloot kleine bootjes die bij de oever in het water dobberen. Elsa, Merida en Rapunzel krijgen gezelschap van Jack in hun bootje.

"Iedereen aan boord?" buldert de man die een boot voor zich alleen heeft. "Oke, varen!" De bootjes varen allemaal tegelijk weg en glijden stil over het spiegelgladde water. Rapunzel steekt haar hand in het water en fluistert: "Het water is nog warm van de zon vandaag." Merida volgt haar voorbeeld maar Elsa staart zwijgend naar het reusachtige kasteel dat nu voor zeven jaar hun thuis zou zijn. 

"Zouden er enge wezens in dit meer leven?" vraag Jack opeens plagend en Rapunzel en Merida trekken snel hun hand terug, bang voor de wezens die zich onder het wateropvlakte schuil kunnen houden. Elsa glimlacht lichtjes om hun reacties net zoals Jack. Het kasteel torent boven hen uit en wordt ondertussen steeds groter en groter naarmate ze de voet van de klif naderen. De man beveelt iedereen om hun hoofden omlaag te houden als de bootjes bij de klif zijn. Elsa buigt haar hoofd en de bootjes glijden door een gordijn van klimop dat voor een grote opening hangt. Ze drijven een donkere tunnel door en komen al snel uit bij een ondergrondse haven. Als Elsa als laatste uitstapt voelt ze stenen en kiezels onder haar schoenen. De tocht is echter nog niet voorbij en ze moeten door een gang heen die tussen de rotsen door leidt. Uiteindelijk arriveren ze op een glad en vochtig grasveld vlakbij het kasteel. De man loopt in de richting van de gigantische eikenhouten deur en bonst met zijn enorme vuist drie op de deur van het kasteel. De dreun galmt nog door in Elsa's oren wanneer de deur openzwaait en in de deuropening staat een tovenaar met zwart haar en een ietwat mollig gezicht. De man ziet er erg vriendelijk uit, vindt Elsa.

"De eerstejaars, professor Lubbermans," zegt de man terwijl hij naar de kinderen wijst die schuifelend een glimp proberen op te vangen van de binnenkant van het kasteel.

"Bedankt, Hagrid. Ik neem het wel over. Volg mij maar!" roept professor Lubbermans en hij gaat iedereen voor door de hal en stopt voor een net zo grote deur als van net. De man draait zich weer om en houdt een kleine toespraak over Zweinstein en de vier afdelingen. Het meeste wist Elsa al uit van de brieven dus al snel dwalen haar gedachten af. Wat zou nu toch die indelingsceremonie zijn? Ze schrikt op als Rapunzel haar kort aanstoot, ze moeten in een rij gaan staan en snel gaat Elsa achter Merida staan. Elsa blaast even om de rode krullen van Merida uit haar gezicht te krijgen. Haar haar staat echt werkelijk alle kanten op, giechelt Elsa in zichzelf.

De deur naar de Grote Zaal zwaait open en Elsa ziet een grote ruimte die verlicht wordt door duizenden kaarsen die boven vier lange tafels zweven waaraan de overige leerlingen zitten. Aan het uiteinde van de zaal staat nog een lange tafel waaraan de leraren zitten. De eerstejaars moeten helemaal doorlopen tot aan de lerarentafel en professor Lubbermans loopt de verhoging op maar gebaart met zijn rechterhand dat de leerlingen ervoor moeten blijven stilstaan. Naast de professor staat een krukje met drie poten waarop een oude punthoed staat. Verbaast kijkt Elsa ernaar, wat moesten ze gaan doen? Een konijn uit de hoed goochelen?

"Als ik je naam roep, kom je de verhoging op en zet je de hoed op je hoofd. De sorteerhoed bepaalt in welke afdeling je komt," zegt professor Lubbermans en hij haalt een stuk perkament uit zijn binnenzak tevoorschijn. Daarop staan waarschijnlijk de namen, beseft Elsa. Nogmaals kijkt ze naar de hoed, was dat alles? Je moet alleen een stoffige, oude hoed opzetten?

"Arendelle, Elsa!" roept Lubbermans en Elsa schrikt. Waarom moet haar achternaam nou net met een 'A' beginnen? Nu moet zij als eerste. Merida lacht Elsa bemoedigend toe en met knikkende knieën loopt Elsa de verhoging op. Ze pakt de puntmuts op, gaat zitten op het krukje en zet de hoed op haar hoofd. De puntmuts zakt over haar ogen heen en ze kijkt tegen de zwarte binnenkant aan. Is dit de bedoeling? Ze hoort niemand echter lachen dus het zou wel goed zijn, denkt Elsa.

"Hmm, eens even denken," hoort ze een stemmetje fluisteren in haar oor. "Interessant, interessant," mompelt de stem en Elsa wordt steeds zenuwachtiger. Zou de sorteerhoed al haar gedachten kunnen lezen? Al haar diepste geheimen? Ze klemt haar handen om het zitvak heen en begint nerveus haar benen heen en weer te schommelen die boven de grond hangen.

"RAVENKLAUW!" roept de stem en Elsa kan horen dat dit hardop wordt gezegd waardoor het door de hele zaal heen galmt. Ze doet de hoed af en de meest linkse tafel juicht luid voor haar. Daar moet ze waarschijnlijk heen, bedenkt Elsa. Ze springt de verhoging af en loopt richting de tafel en neemt snel plaats.

"Dunbroch, Merida!" is de volgende en na een kleine stilte roept de sorteerhoed: "GRIFFOENDOR!" De rechtse middelste tafel begint te juichen en applaudiseert en Merida neemt plaats. Treurig glimlacht Elsa naar haar, ze zitten niet bij elkaar in de afdeling.

"Fitzerberth, Eugene!" "ZWADDERICH!"

"Haddock, Hiccup!" "HUFFELPUF!"

"Hale, Belle!" "RAVENKLAUW!"

"Hofferson, Astrid!" "ZWADDERICH!"

"Mulan, Fa!" "GRIFFOENDOR!"

"Oceaan, Ariël!" "HUFFELPUF!"

"Overland, Jackson!" "GRIFFOENDOR!"

"Porter, Jane!" "RAVENKLAUW!"

"Potter, Albus!" Even gaat er gemompel door de zaal heen en verbaast kijkt Elsa om zich heen. Ze richt haar blik op het jongetje met warrige, zwarte haren die richting en krukje loopt en Elsa vraagt zich af waarom iedereen ging mompelen bij zijn naam. Binnen een paar seconden schreeuwt de hoed: "GRIFFOENDOR!" en de tafel waar onder andere Merida aan zit juicht veel harder dan normaal. Een paar springen zelfs op om Albus een hand te geven voordat hij kan gaan zitten.

"Zonnenschijn, Rapunzel!" is de laatste en Rapunzel loopt richting het krukje. Elsa is benieuwd in welke afdeling zij wordt geplaatst.

"HUFFELPUF!" galmt het door de zaal heen en Elsa kan het niet geloven. Nu zitten ze alledrie in een andere afdeling! Even later bedenkt ze dat dit trouwens misschien wel beter is, zo zouden Merida en Rapunzel nooit per ongeluk achter haar krachten komen. En ze zouden elkaar vast wel kunnen zien tijdens de pauzes en misschien zouden ze zelfs een paar lessen samen hebben. Ja, dit is misschien wel veel beter dan met z'n drieën in dezelfde afdeling.

-

Dat was hoofdstuk 6 alweer! Er zijn nog veel meer leerlingen dan degene die zijn opgenoemd, maar ik denk dat ik het meeste deze karakters voor ga laten komen. En wat vinden jullie er van dat ik de jongste zoon van Harry Potter er in voor laat komen ;) Zelf vond ik het wel een leuk idee, hihi.

Oh ja, bij de meeste stukken van dit verhaal heb ik het eerste boek van Harry Potter en naast gehouden zodat de beschrijving zowat hetzelfde is. Dus om geen plagiaat te plegen: J.K ROWLING, HARRY POTTER EN DE STEEN DER WIJZEN, 1997 En: Ik bezit geen rechten hiervan.