𝐄𝐋𝐒𝐀 𝐀𝐑𝐄𝐍𝐃𝐄𝐋𝐋𝐄 𝐎𝐏 𝐙𝐖𝐄𝐈𝐍𝐒𝐓𝐄𝐈𝐍 ✯ 𝑓𝑎𝑛𝑓𝑖𝑐𝑡𝑖𝑒 ✓

De Stilte voor de Storm

Zwijgzaam staan Hiccup en Merida voor het grote ijzeren hek. Elsa ligt nog steeds bewusteloos in Hiccup's armen en Olaf staat schommelend van voor naar achteren op zijn kleine sneeuwbenen naast hun. Het hek zit dicht, wat zeer raar is. Het klopt dat 'ie 's nachts op slot gaat, maar dat is vaak pas heel laat. En zo laat is zeker nog lang niet. Met opgetrokken wenkbrauwen kijken Merida en Hiccup elkaar aan, maar dan haalt ze haar schouders op.

"Alohomora!" probeert ze het slot te openen met een heldere stem. Testend rammelt ze aan het hek, maar er zit nog steeds geen beweging in.

Fronsend wijst ze nog een keer met haar toverstok naar het slot. "Finite." Niks... "Finite Incantatem!" Gefrustreerd stampt ze met haar voet op de besneeuwde grond als ook dat niet helpt.

"Heb jij nog suggesties?" vraagt ze aan Hiccup maar die schudt met zijn hoofd. Als iets of iemand niet wil dat hun het kasteel in kunnen, dan kunnen ze weinig beginnen als net beginnende vierdejaars. Zo gevorderd zijn ze nog niet.

"Hmm," uit Merida nadenkend. "Dan maar zwaar geschut."

Maar Hiccup schudt heftig met zijn hoofd. "Nee! We kunnen het niet vernielen!"

"Natuurlijk wel," zegt ze rebels.

"Dan trekken we de aandacht," beargumenteert Hiccup. Hij begint een beetje vermoeide armen te krijgen van het dragen van Elsa en met een grimas legt hij haar even voorzichtig neer. Er zou vast toch wel een andere manier zijn om het kasteel in te komen, zonder alles op te blazen zoals Merida voorstelde?

"Ssst, niet zo hard," horen ze opeens een bekende stem achter hun en verbaasd draaien ze zich om.

"Astrid?" vraagt Hiccup in de war. Wat deed zij buiten het kasteel? Of beter gezegd, hoe kwam ze buiten het kasteel?

"Doe dat licht uit," waarschuwt ze Merida die vol verbazing het puntje van haar toverstok had laten opgloeien. Snel doet ze wat Astrid zei. "Sorry," mompelt ze zachtjes.

"Wat is er met haar gebeurd?" vraagt Astrid op een fluisterende toon, terwijl ze met een knikje naar de bewusteloze Elsa wijst. "En wat is dat!" roept ze uit als ze Olaf in het zicht krijgt. "Ach, zeg maar niets. Het is belangrijker dat we hier weg komen, voordat Gothel ons opmerkt," gaat ze snel verder en ze spreekt de naam van Gothel op een minachtende manier uit. Geruisloos draait ze zich om en gebaart dat ze haar moeten volgen. Snel pakt Hiccup Elsa weer op en met z'n drieën lopen ze achter haar aan. Tot Hiccup's verbazing merkt hij dat ze terug in de richting van het Zwarte Meer lopen. Maar op een paar honderd meter ervoor verdwijnt Astrid opeens tussen een paar rotsen. Argwanend houden Merida en Hiccup halt, maar Olaf loopt giechelend door.

"Komen jullie nog?" vraagt Astrid die plots haar hoofd weer uit de rotsen steekt.

"Waar leidt dat naartoe?" vraagt Merida.

"Naar onze afdelingskamer natuurlijk," antwoordt ze.

"Zwadderich? Maar Gothel is daar het afdelingshoofd van!" roept Hiccup uit, hij zie de logica er niet van in.

"Precies, kom nu maar," zegt ze met een zucht en ze verdwijnt weer tussen de rotsen. Met een frons lopen ze achter haar aan en ze zien nu dat er een dunne spleet zit tussen de rotsen. Eén die net breed genoeg is om een persoon door te laten. Met een grom worstelt Merida zich ertussendoor en voorzichtig proberen ze om Elsa er door te krijgen, maar het lijkt onmogelijk om haar zonder haar te verwonden erdoor te krijgen.

"Ugh, ze mag onderhand wel wakker worden," klaagt Merida. "Het is niet alsof ze Doornroosje is ofzo." Astrid staat ongeduldig achter haar, met gesloten ogen alsof ze zich iets probeert te herinneren.