𝐄𝐋𝐒𝐀 𝐀𝐑𝐄𝐍𝐃𝐄𝐋𝐋𝐄 𝐎𝐏 𝐙𝐖𝐄𝐈𝐍𝐒𝐓𝐄𝐈𝐍 ✯ 𝑓𝑎𝑛𝑓𝑖𝑐𝑡𝑖𝑒 ✓

Het Lot Omarmend

"Elsa! Hou ermee op!" hoort Jack Hiccup in de verte schreeuwen. Beschermend houdt hij zijn handen voor zijn gezicht maar de ijskoude wind blijft genadeloos in zijn gezicht slaan. Trillend op zijn benen laat hij zichzelf langzaam op het ijs zakken. Het dode en koude gevoel dat rondom zijn hart was begonnen, verspreidt zich steeds meer door zijn lichaam. Jack haalt piepend adem, hij weet niet wat hij moet doen... Ging hij dood?

"Jongens," probeert hij zijn vrienden om hulp te roepen, maar zijn stem is niet meer dan een fluistering. Hij zou nooit in staat zijn om boven de gierende wervelstorm uit te komen. Met moeite haalt hij een keer diep adem en probeert om weer overeind te komen. Hier blijven zitten zou hem immers ook niet helpen. Plotseling begint de ijs onheilspellend onder hem te kraken en met grote bruine ogen staart hij omlaag. Het zou toch niet... breken? Voorzichtig probeert hij een paar stappen te zetten, maar angstvallig houdt hij halt als het ijs waarschuwend kraakt onder zijn gewicht.

"Jong-," maar zijn schreeuw wordt afgebroken als het ijs plots onder zijn voeten verdwijnt. Zijn hart slaat een slag over als hij in het ijskoude water valt. Geschrokken hapt hij naar adem en een teug ijswater verdwijnt in zijn longen. De harde stroming sleurt hem gelijk mee onderwater. In paniek slaat hij heftig met zijn armen en benen door het water in een poging om omhoog te komen. Hij stoot hard zijn hoofd als hij tegen de onderkant van het ijs aan zwemt. Een paar luchtbelletjes ontsnappen uit zijn mond, als hij van pijn even zijn mond opent. Hij probeert kalm te blijven maar zijn ledematen worden steeds zwaarder door de kou en het zuurstoftekort begint zijn tol te eisen. Met zijn nagels krassend over de onderkant van het ijs probeert Jack om het wak terug te vinden, al weet hij diep in zijn hart dat dat onmogelijk is. Wie weet hoe ver de stroming hem mee heeft gesleurd. Hij grabbelt in de zakken van zijn jas, maar hij kan zijn toverstok niet vinden. Het was waarschijnlijk uit zijn zak gevallen toen hij het water in viel. Hij begint flitsen voor zijn ogen te zien door het gebrek aan zuurstof en als in een reflex hapt hij naar adem. Nog een teug water stroomt zijn longen binnen en paniek komt bij hem opzetten. Met zijn laatste krachten probeert hij terug te zwemmen daar naar waar hij vandaan kwam, maar hij is gedesoriënteerd in het donkere water en beetje bij beetje verliest zijn lichaam steeds meer zijn kracht. Op een gegeven moment weet hij dat er geen ontsnappen aan is en hij stopt met zijn pogingen om het wak terug te vinden. Gelijk sleurt de stroming hem weer mee en hij zakt steeds dieper doordat er geen zuurstof meer in zijn longen zit. Zijn voeten raken de bodem en de laatste paar luchtbelletjes ontsnappen uit zijn mond. Zijn oogleden worden steeds zwaarder en hij weet dat als hij toegeeft, hij nooit meer wakker zou worden. Maar hij is zo moe, zo moe... Hij omarmt zijn lot en haalt voor de laatste keer diep adem door zijn neus, de helse pijn van volstromende longen negerend en hij sluit voor de laatste keer zijn ogen.

~

Als verslagen zit Elsa op haar knieën op het ijs maar plots vloeit er een golf van woede over haar heen. Met een schreeuw springt ze overeind en verzamelt al haar krachten. Al haar woede en verdriet stopt ze in haar krachten en ze richt haar handen op het ijs. Ze zou hem eruit krijgen. Met een luide knal botsen haar ijskrachten op het ijs en met haar ogen toegeknepen door de concentratie, probeert ze beweging in het ijs te krijgen. Ze voelt echter niets verschuiven onder haar ijsstraal en met knarsende tanden, zet ze er nog meer kracht achter. Een fel blauw licht verschijnt daar waar haar krachten het ijs raken en Hiccup en Merida schermen hun ogen af.

"Kom op, kom op," mompelt ze maar er lijkt echt geen beweging in het ijs te krijgen zijn. Ze weet het zeker, dit was geen normaal ijs. Iemand is hier bezig geweest met zwarte magie, het kan niet anders. Ze wil echter nog niet opgeven en met een zwoegende ademhaling zet ze nog een tandje bij. Het blauwe licht wordt nog feller, maar nog steeds voelt ze geen verandering in het ijs. Langzaamaan sijpelt de kracht uit haar weg en het licht wordt minder fel, totdat de ijsstraal uiteindelijk toch helemaal wegvaagt. Haar ogen draaien weg en Hiccup vangt haar op voordat ze hard op het ijs kan vallen. Ze heeft al haar krachten gebruikt en is bewusteloos geraakt. Merida knippert haar tranen weg en raapt haar toverstok op die Elsa had laten vallen.

"Lumos," fluistert ze met een schorre stem en het puntje van de stok licht op. Ze inspecteert het ijs maar er is zelfs geen krasje te bekennen. Ze schudt verdrietig met haar hoofd naar Hiccup die met moeite zijn tranen kan bedwingen. Hij tilt Elsa op en zet koers naar het donkere kasteel in de verte. Merida en Olaf volgen hem zwijgend. Allen zijn ze te gechoqueerd om zich zorgen te maken over wat hun te wachten kan staan als ze bij het kasteel aankomen.

-

A/N: Pam pam pam!

Het heeft even (ahum...) geduurd maar yay! Nieuw hoofdstuk! :D

Stem, reageer, et cetera :P