𝐄𝐋𝐒𝐀 𝐀𝐑𝐄𝐍𝐃𝐄𝐋𝐋𝐄 𝐎𝐏 𝐙𝐖𝐄𝐈𝐍𝐒𝐓𝐄𝐈𝐍 ✯ 𝑓𝑎𝑛𝑓𝑖𝑐𝑡𝑖𝑒 ✓

De Kerstvakantie

De hele terugreis met de auto denkt Elsa maar aan 1 ding. Zou ze het haar ouders vertellen over haar gesprek met Perkamentus? Zelfs hij had gezegd dat haar krachten niet normaal waren, ook niet voor een heks. Ook twijfelt Elsa nog heel erg of ze het Professor Anderling zou vertellen. Haar vader merkt echter niets bijzonders op aan Elsa, normaal is ze ook heel stil. Haar moeder is thuis gebleven bij Anna.

"Thuis willen we wel weten hoe de eerste maanden zijn verlopen hoor, Elsa," zegt haar vader terwijl hij haar aankijkt via de binnenspiegel van de auto. Elsa schrikt op uit haar overpeinzingen.

"Ja. Ja, natuurlijk," antwoordt ze en Agdar richt zijn blik weer op de weg voor hem. Elsa begint zich nu ook af te vragen hoe haar ouders kunnen reageren op het gesprek tussen haar en Perkamentus. Ze waren er zo zeker van dat Elsa zou leren haar krachten te beheersen op Zweinstein. Dat hun dochter zelfs abnormaal is in de tovenaarswereld zou vast en zeker een klap in hun gezicht zijn, verzucht Elsa in zichzelf.

Als ze eenmaal weer thuis zijn, ziet Elsa haar moeder en zusje al in de deuropening staan om Elsa een 'Welkom Thuis' te heten. Agdar zet de auto af en Elsa stapt uit en kijkt even snel naar de lucht. Het ziet er naar uit dat het snel gaat sneeuwen. Idun komt met gespreide armen op haar af lopen, maar Elsa ontduikt haar knuffel. Ze heeft nog steeds niet haar krachten onder controle. Kleine Anna komt ook op Elsa afgerent en dat kost haar meer moeite om te ontduiken, Anna blijft namelijk maar achter haar aan rennen. Snel pakt Agdar haar bij haar bovenarmpje als hij snapt dat Elsa nog steeds het liefst afstand houdt tussen haar en haar familie. Elsa ziet hoe haar ouders blik elkaar droevig kruizen. Nou ja, ze hadden toch niet verwacht dat Elsa nu al alles onder controle had? vraagt ze zich af. Hierdoor is Elsa echter nog wel banger voor hun reacties als ze het vertelt, hun hart zou breken. Ze zouden voor altijd afstand moeten houden van hun oudste dochter, anders is er de kans dat ze misschien wel in ijsbeelden veranderen!

"Ik ga naar boven," zegt Elsa snel voordat haar ouders zien dat ze ergens mee zit, en ze loopt langs haar ouders en zusje linea recta naar haar kamer.

De volgende dag

"Elsa? Zullen we een sneeuwman maken?" hoort Elsa haar zusje aan de andere kant van de deur vragen. Zachtjes zucht ze, vannacht had het heel erg gesneeuwd en er ligt nu een dikke laag buiten. Elsa vindt niets leuker dan verse sneeuw die knispert onder je voeten als je naar buiten loopt, maar met haar zusje?

"Nee, Anna," antwoordt ze met een heldere stem. Het kan niet.

"Oke, ik ben al weg," zegt de droevige stem van Anna. Nogmaals zucht Elsa, ze wilt heel graag een sneeuwman maken... Ze loopt richting haar raam en ziet dat Anna in de tuin samen met haar moeder een grote sneeuwbal aan het maken is. Dat wordt vast de onderkant van de sneeuwpop, denkt ze treurig. Ze blijft voor het raam staan terwijl Anna en Idun bezig zijn in de tuin. Na een kwartier loopt haar moeder naar binnen om - vermoedt Elsa - een wortel te halen voor de neus. Anna voelt waarschijnlijk dat iemand naar haar kijkt en haar ogen ontmoeten die van Elsa. Bijna wendt Elsa zich af, totdat ze zich bedenkt. Ze blaast op het raam en die beslaat. Daarna schrijft ze in grote letters: OLAF in spiegelbeeld zodat Anna ze kan lezen. Anna lacht vrolijk en steekt haar duim op. Ooit hadden ze wel eens samen een sneeuwman gemaakt en die hadden ze Olaf genoemd, maar Elsa was zo gelukkig geweest op dat moment dat ze weer bijna de controle had verloren. Sindsdien had ze nog meer afstand genomen van Anna en ze zwoer om nooit meer samen met haar een sneeuwman te maken.

Er wordt zachtjes op de kamerdeur geklopt en Elsa wendt zich af van het raam.

"Binnen," zegt ze, Anna kan het namelijk niet zijn want die staat buiten. Haar vader opent de deur, loopt naar binnen en trekt de deur weer achter zich dicht. Hij gaat op het hemelbed van Elsa zitten en klopt naast zich als teken dat Elsa er bij moet gaan zitten. Met kleine stappen loopt ze naar het bed toe maar ze gaat niet dichtbij zitten.

"Is alles goed met je Elsa? We hebben je bijna niet gezien sinds gisteren," zegt haar vader droevig.

"Ja. Alles is goed. Ik moet gewoon nog een beetje wennen om weer bij jullie in de buurt te zijn. Ik wil jullie geen pijn doen," antwoordt ze zachtjes.

"Daarover gesproken, kunnen de leraren je helpen het te beheersen?"

Oh nee, Elsa draait haar hoofd weg zodat haar vader niets in haar ogen kan lezen. Wat moest ze nu antwoorden? Moest ze de waarheid zeggen of liegen voor hun eigen bestwil? Voordat ze een antwoord kan verzinnen, staat haar vader al hoofdschuddend op.

"Dat dacht ik al." Zijn stem klinkt zo gebroken dat Elsa geschrokken voor hem gaat staan.

"Nee! Sorry! Alles gaat goed, het duurt alleen even voordat je zoiets... Uhm, bijzonders goed kan beheersen! Maar het is vaker voorgekomen, zeggen ze," verzint ze snel. Haar vaders groene ogen beginnen te twinkelen van blijdschap.

"Werkelijk?" vraagt hij enthousiast.

"Ja, alleen... Uhh, het vergt heel veel energie en het is erg lastig. Het kan jaren duren... Daarom wilde ik nog niets zeggen, het is geeneens zeker of het me wel gaat lukken. Maar ik blijf het proberen! Ik beloof het."

"Goed dan. Het spijt me dat ik aan je twijfelde. Ik vroeg me al af of je het uberhaubt wel tegen iemand gezegd had."

Elsa begint zich een beetje schuldig te voelen door haar vaders woorden, maar zo plotseling had ze een keuze gemaakt: ze zou het niemand vertellen, maar ze zou zeker proberen om het op eigen houtje onder controle te krijgen. Ergens zou er vast wel een spreuk zijn die haar kan helpen. Ze moest hem alleen nog zien vinden...

-

Nou, nu die keuze is gemaakt ga ik in de volgende hoofdstukken een paar sprongen in de tijd maken om het wat interessanter te maken ;) Dus schrik niet als er ineens een paar jaar voorbij vliegen!

Ik hoor graag wat jullie er van vinden en of jullie de smoes van Elsa een beetje geloofwaardig vinden. Ik vond hem namelijk heel moeilijk om te verzinnen, haha...