𝐄𝐋𝐒𝐀 𝐀𝐑𝐄𝐍𝐃𝐄𝐋𝐋𝐄 𝐎𝐏 𝐙𝐖𝐄𝐈𝐍𝐒𝐓𝐄𝐈𝐍 ✯ 𝑓𝑎𝑛𝑓𝑖𝑐𝑡𝑖𝑒 ✓

Het Zwarte Meer

Jack zit op zijn knieën op de vloer met zijn armen kruislings om zijn borst heen geslagen. Zijn rug staat gekromd van de pijn, hij had een ijsstraal vol in zijn borstkas gekregen. Als hij echter de geschokte blikken van zijn vrienden opmerkt, staat hij bevend op.

"Het gaat wel," zegt hij vastbesloten terwijl hij een wuifbeweging maakt met zijn hand. Hij wilt Elsa en de anderen niet ongerust maken, er zijn ergere dingen die hun aandacht nodig hebben.

"Weet je het zeker?" vraagt Hiccup en Jack knikt ferm. Twijfel laait op in Elsa's ogen en in enkele passen staat ze voor Jack en kijkt hem onderzoekend aan. Een beetje ongemakkelijk probeert hij haar blik te ontwijken, maar het is nogal lastig om weg te kijken van haar helderblauwe ogen.

"Nee, je bent niet oké," zegt ze met een stem waar het schuldgevoel van af druipt.

"Wat? Nee, ik voel me prima," liegt Jack maar Merida en Hiccup kijken hem nu ook bezorgd aan. Jack rolt met zijn ogen, goed, hij heeft het een beetje koud maar meer niet.

"Hoe bedoel je?" vraagt Hiccup aan Elsa.

"Lang geleden heb ik per ongeluk mijn zusje ook geraakt met mijn krachten. Zij verloor haar geheugen, ze wist niets meer. Ik weet niet of het een goed teken is dat Jack alles nog weet, of niet. Maar ik ben bang van niet... Ik ben een monster," het laatste fluistert ze bijna en de tranen springen haar bijna in de ogen, maar snel dringt ze ze terug. Dit is niet de tijd om te huilen, vermaant ze zichzelf. Ze moeten Jack terug krijgen naar Zweinstein en wel nu.

"We moeten naar Zweinstein, nu," uit ze haar gedachten en verbaasd kijken de anderen haar aan. "Hij moet naar madame Plijster."

"Ik voel me goed, echt waar," probeert Jack nogmaals maar dan verandert hij van gedachten. Als hij toestemt, dan zou Elsa mee terug gaan naar Zweinstein en daar waren ze immers voor gekomen. "Goed dan," vervolgt hij snel. "Ik denk dat ik de hulp van madame Plijster wel kan gebruiken."

"Laten we gaan dan," zegt ze gehaast en ze knikt naar de anderen dat ze hem moeten ondersteunen. Zelf durft ze hem niet aan te raken, uit angst dat ze hem nog iets ergers aan doet.

Hiccup en Merida pakken Jack bij zijn armen en slaan die om hun schouders heen. Hun vrije hand slaan ze om zijn middel en met Jack strompelend tussen hun in, lopen ze naar buiten toe, terug de kou en sneeuw in.

Uren strijken voorbij terwijl ze door de sneeuw heen ploegen. Elsa loopt voorop en haalt met haar krachten zoveel mogelijk sneeuw voor hun weg. Maar ze heeft geen idee hoe ze het moet laten smelten, dus het enigste wat ze kan doe is de sneeuw verplaatsen. Ze creëert een pad waar zo min mogelijk sneeuw ligt en verplaatst de sneeuw naar de randen. Helaas komen ze niet snel vooruit, Jack verliest steeds meer van zijn krachten en Hiccup en Merida dragen zowat zijn hele gewicht. Ze puffen van de inspanning en bezorgd kijkt Elsa om de paar passen over haar schouder heen naar het drietal. Olaf trippelt als laatste achter hun aan.

Als de zon bijna ondergaat kan Elsa eindelijk de hoogste torens van Zweinstein zien. Ze zijn er bijna! De helling waar ze van af lopen, wordt steeds minder steil en de sneeuw wordt minder diep. Na enkele minuten staan ze aan de rand van de klif en kijken ze uit over het Zwarte Meer. De zon is ondertussen tot aan de horizon gezakt en verdwijnt langzaamaan. In de verte ligt het kasteel maar Elsa merkt meteen dat er iets aan de hand is...

Achter de ramen branden geen lichten, heel het kasteel is in duisternis gehuld. De anderen zijn te afgeleid om het op te merken en proberen het pad te vinden dat naar beneden leidt voordat het te donker is om überhaupt iets te kunnen vinden. Al snel hebben ze het pad gevonden en gelukkig net op tijd. De zon is weg en terwijl ze voetje voor voetje het pad afdalen, merken de anderen het nu ook op. Ze haperen in hun pas en kijken met angstige ogen naar Zweinstein.