𝐄𝐋𝐒𝐀 𝐀𝐑𝐄𝐍𝐃𝐄𝐋𝐋𝐄 𝐎𝐏 𝐙𝐖𝐄𝐈𝐍𝐒𝐓𝐄𝐈𝐍 ✯ 𝑓𝑎𝑛𝑓𝑖𝑐𝑡𝑖𝑒 ✓

De Wegisweg

Elsa en haar ouders zitten gedrieën om de keukentafel heen terwijl Anna, zonder zich van iets bewust, buiten in de tuin aan het spelen is. Af en toe glimlacht Idun naar Anna en gebaart dan dat ze door moet gaan met spelen zodat ze niet naar binnen komt en hun gesprek kan horen.

"Een school voor tovenaars en heksen, ongelooflijk!" zegt haar vader verwonderd terwijl hij de brief nog eens leest. In de envelop zaten nog een paar brieven met onder andere een lijst met spullen die ze nodig zou hebben voor het schooljaar. Ook nog een brief met informatie over Zweinstein en de vier afdelingen, omdat Elsa uit een dreuzelgezin komt. Ook zit er nog een brief in met hoe je in Londen op de Wegisweg komt, een winkelstraat met alleen maar winkels voor tovenaars en heksen.

Sinds Elsa de brief heeft gelezen is er een sprankje hoop gegroeid in haar. Ze is niet de enigste met bijzondere krachten! Op deze school zou ze leren om haar krachten te beheersen en dan hoefde ze niet meer bang te zijn en kon ze Anna eindelijk vertellen wat ze echt was!

"Ik mag gaan, toch?" vraagt Elsa enthousiast.

"Natuurlijk, kindje," antwoordt Idun en ook haar vader knikt instemmend. Elsa's hart maakte een sprongetje van blijdschap. Eindelijk zou alles goed gaan komen.

"Nu moeten we alleen een datum prikken met wanneer we naar Londen gaan, dan zorgen je moeder en ik er voor dat we dan vrij zijn op die dag."

"En Anna dan?" vraagt Idun. Anna zou natuurlijk niet mee kunnen zonder dat ze iets te weten zou komen. Hier moest Agdar even over nadenken.

"De buren zullen vast wel willen oppassen voor een dagje." De buren waren een gepensioneerd echtpaar en ze waren gek op de kleine Anna.

"Kunnen we niet morgen gaan? De winkels zullen vast wel open zijn op zondag," vraagt Elsa. Ze is zo super blij met het nieuws dat ze eigenlijk zo snel mogelijk alles klaar wilde hebben.

Haar vader leest de brief met de instructies van de Wegisweg nog eens door. Hij volgt de regels met zijn wijsvinger totdat hij vindt wat hij zoekt. "Inderdaad, de winkels zijn gewoon open op zondag. Dat is dan afgesproken, morgen zijn we beide toch vrij," antwoordt hij instemmend. 

"Oke, dan ga ik even naar de buren. Vragen of ze morgen wel op Anna kunnen passen." Haar moeder staat op en loopt de achtertuin in. Daar opent ze de poort en gaat via achter naar de buren toe.

Agdar geeft Elsa een knipoog terwijl ze op Idun wachten en Elsa lacht terug. Ze kan het nog steeds niet helemaal geloven. Binnen een paar minuten is haar moeder terug en als ze de poort weer heeft dicht gedaan, steekt ze haar duim op. De buren willen oppassen. Daarna loopt ze naar Anna toe en gaat samen met haar in de zandbak zandkastelen bouwen. Een beetje treurig kijkt Elsa toe. Zij wilt eigenlijk ook wel een zandkasteel maken, maar voordat ze haar krachten onder controle zou hebben, dat kan jaren gaan duren. En tegen die tijd zouden ze beide waarschijnlijk al te oud zijn om zandkastelen te maken. Haar vader merkt haar treurige blik op en staat op en wenkt haar.

"Laten we jouw kamer eens gaan ontdooien. Dat kan ook leuk zijn," zegt hij met twinkelende ogen. Zuchtend staat Elsa op, ze was haar kamer dat nu op een ijspaleis leek al helemaal vergeten. Ze schuiven de stoelen aan en nemen de trap naar boven. Elsa's kamer is helemaal aan het einde van de gang en voorzichtig opent ze de deur. De ravage is nu al wat minder, door de hitte buiten en dus ook binnen is het meeste al weg. Er ligt nu alleen nog maar een laagje water op de vloer en alles is doorweekt van de nattigheid.

"Het is jammer dat je nu alleen nog maar dingen kan bevriezen en niet kan opdrogen," grapt haar vader. "Over een paar jaar kun je alles moeiteloos beheersen," belooft hij en ze glimlacht lichtjes.

De volgende dag

De wekker gaat afschuwelijk vroeg. Het was bijna zes uur rijden naar Londen en ze wilden wel een paar uur hebben om rustig te winkelen. Het is nu vier uur in de ochtend maar heel erg moe is Elsa niet. Ze was al vroeg naar bed gegaan en in een mum van tijd staat ze naast haar bed. Snel trekt ze haar kleren aan en loopt richting de slaapkamer van haar ouders en bonkt op de deur. Ze is bang dat haar ouders zich verslapen en als ze niets hoort aan de andere kant opent ze deur. Het bed is leeg en Elsa fronst. Opeens hoort ze voetstappen op de trap en het gezicht van haar moeder verschijnt in het trappengat.

"Elsa, ik wilde je net wakker maken," zegt ze.

"Jullie zijn al wakker?"

"Ja, net. Het ontbijt staat al klaar, kom je eten?" Even glijden haar ogen over Elsa heen en haar blik blijft hangen op haar handen. "Lieverd, vergeet je je handschoenen niet? We willen niet dat er iets ernstigs gebeurt in Londen." Geschrokken kijkt Elsa naar haar handen, dit was nu al de tweede keer in twee dagen dat ze haar handschoenen vergat! Snel rent ze naar haar kamer en trekt haar witte handschoenen aan. "Verberg het en voel niet," mompelt ze tegen zichzelf. Ze hoopt maar dat ze zo snel mogelijk zou leren haar krachten te beheersen.

-

De autorit lijkt wel een eeuwigheid te duren en Elsa is nog nooit zo lang samen geweest met haar ouders sinds het ongeluk met Anna. Elsa zit achterin op de achterbank en houdt de hele weg haar handen angstig tot vuisten gebald, tot haar grote opluchting gebeurt er niets waardoor ze de minimale controle over haar krachten zou kunnen verliezen. In minder dan zes uur rijden ze de stad Londen binnen en even vergeet Elsa haar angst. Londen was gigantisch! Ze kijkt haar ogen uit terwijl haar ouders een parkeerplaats zo dicht mogelijk bij de Lekke Ketel proberen te vinden. Het tovenaarscafé die via de andere kant toegang geeft naar de Wegisweg.

"Het zou hier moeten zijn volgens de TomTom," zegt haar vader verbaast en hij zet de auto stil aan de rand van de weg.Elsa richt haar blik naar de richting waarin Agdar wijst. Elsa ziet een groezelig café en er hangt een uithangbord met 'Lekke Ketel' bij de ingang.

"Uhh, het is ook hier?" zegt ze ietwat verbijsterd. Haar ouders draaien hun hoofden om en kijken Elsa verbaast aan.

"Volg mij maar," zegt Elsa en ze kijkt of ze veilig kan uitstappen. Haar ouders weifelen even en kijken of ze hier wel mogen parkeren met de auto. Gelukkig mag dit en snel stappen ze uit en haar vader doet de auto op slot.

Elsa pakt haar ouders ieder bij een hand, normaal zou ze dit niet durven maar aangezien het al zes uur lang goed was gegaan zou deze paar meter ook wel lukken, en leidt ze richting de kroeg. Binnen is het donker en achter de bar staat een barman die hun glimlachend wenkt.

"Hallo daar, zeker nieuw hier. Ik zag dat jullie dochter jullie naar binnen leidde, ja deze plaats is onzichtbaar voor dreuzels. Alleen heksen en tovenaars kunnen het zien," zegt hij met een joviale stem. Dat verklaart een heleboel, vindt Elsa.

"Ja, uhh. Hoe komen we bij de Wegisweg?" vraagt haar vader. De naam spreekt hij wat twijfelend uit, bang dat hij het verkeerd uitspreekt.

"Volgen jullie mij maar, de poort gaat alleen maar open als je met je toverstaf op de juiste baksteen tikt, maar ik ga d'r vanuit dat jullie dochter die nog niet heeft."

"Bedankt," antwoordt Idun vriendelijk en ze volgen de man naar de achterkant van het café. Hij opent de deur die naar buiten leidt en haalt zijn toverstaf uit zijn broekzak.

"Even goed opletten, meisje. Deze is het," zegt hij en hij tikt met zijn staf op een specifieke baksteen. De stenen beginnen te bewegen en vormen al snel een poort waarachter zich een hele lange winkelstraat bevindt. De Wegisweg. Elsa's mond zakt open vol verbazing, het is gigantisch druk en de mensen lopen allemaal in verschillende kleuren gewaden rond en de meesten dragen ook nog een puntmuts.

"Ongelooflijk," mompelt haar vader.

"Veel plezier op de Wegisweg," wenst de barman hun toe en Elsa en haar ouders stappen door de poort heen en vrijwel gelijk schieten de bakstenen weer op hun plaats.

"Oke," zegt haar vader. "Volgens de brief is het handig als we eerst, uhm... Dreuzelgeld? Gaan inwisselen voor Galjoenen, Sikkels en Knoeten bij Goudgrijp, de tovenaarsbank." Hij kijkt om zich heen en in de verte ziet hij een groot gebouw en met enige moeite kan hij de letters onderscheiden. Zijn vermoeden was juist geweest, dat grote gebouw is Goudgrijp.

"Oke, laten we dit doen," zegt hij vastbesloten en gezamenlijk lopen ze in de richting van de bank.