𝐄𝐋𝐒𝐀 𝐀𝐑𝐄𝐍𝐃𝐄𝐋𝐋𝐄 𝐎𝐏 𝐙𝐖𝐄𝐈𝐍𝐒𝐓𝐄𝐈𝐍 ✯ 𝑓𝑎𝑛𝑓𝑖𝑐𝑡𝑖𝑒 ✓

De Droom

Water. Overal ijskoud water. In mijn neus, mond, longen... De stroming sleurt me dieper onder het ijs en het wak waardoor ik gevallen ben is niet meer terug te vinden. Met mijn nagels kras ik aan de onderkant van het ijs in een poging een gat te vinden. Ik begin flitsen voor mijn ogen te zien door het zuurstoftekort. Als in een reflex snak ik naar adem en nog een teug water stroomt mijn longen binnen. Paniek begint op te zetten en ik probeer te zwemmen daar naar waar ik vandaan kwam, maar ik ben gedesoriënteerd en mijn lichaam is krachteloos door het ijskoude water. Steeds verder zink ik naar de bodem doordat er geen lucht meer in mijn lichaam zit. Nogmaals hap ik naar adem ook al weet ik dat het geen nut heeft. Nog een paar laatste luchtbelletjes ontsnappen en mijn voeten raken de bodem. Mijn oogleden worden zwaar en mijn paniek verdwijnt. Ik ben zo moe... Ik weet wat er gebeurd als ik toegeef maar alles lijkt me beter dan de helse marteling van volstromende longen te blijven doorstaan. Voor de laatste keer haal ik adem door mijn neus, ik sluit mijn ogen en alles wordt zwart...

Met een schreeuw opent Elsa haar ogen. Ze schiet overeind en probeert haar hart tot bedaren te brengen. Wat was dat? Het leek geen droom, het voelde zo echt. Het gevoel van het water dat haar longen binnenstroomde voelt ze nog steeds. Ze hoest een paar keer om er zeker van te zijn dat ze geen water in haar longen heeft. Bevend zucht ze uit en slaat haar armen om haar lichaam heen. Ze heeft het koud en het kippenvel staat hoog op haar armen. Het besef dringt na een paar seconden tot haar door, ze heeft het koud...! Met trillende armen en benen klautert ze uit haar zelfgemaakte bed gevuld met sneeuw. Rillend loopt ze door haar slaapkamer heen en na enkele minuten is ze weer in staat om de kou buiten te sluiten. Dit was een hele nieuwe ervaring voor haar, ze kan zich niet herinneren wanneer ze het ooit koud heeft gehad.

Dit gaf Elsa des te meer reden om de droom niet als een droom te beschouwen. Het was iets anders geweest, een visioen misschien? Ze huivert bij de gedachte dat ze misschien ooit zal verdrinken. Maar, bedenkt ze zich, als het een visioen was geweest, waarom was ze dan niet in staat geweest het ijs onder haar nagels te manipuleren? Met haar krachten zou dat toch een fluitje van een cent zijn geweest? Misschien door de paniek? Hoe dan ook, ze weet zeker dat ze nooit meer op dezelfde manier naar bevroren meren en rivieren zou kunnen kijken. Het benauwende gevoel staat in haar geheugen gegrift.

Nog steeds een beetje van slag af loopt Elsa naar buiten toe, het balkon op. Ze snuift de kalmerende geur van de nacht op en heft haar hoofd naar de maan die haar gezicht met een wit licht bestraalt. Gerustgesteld sluit ze haar ogen en ze omklemt de balkonleuning met haar handen.

Als gewichtloos zweef ik in het water. Mijn ogen zijn gesloten en ik geniet van de deining van het water dat mij geruststellend heen en weer wiegt. Ik ben de wintergeest, vertelt iets me. Een onzichtbare kracht haalt me omhoog door het water de lucht in en als ik een paar meter hoog in de lucht hang, open ik mijn ogen. De volle maan schijnt op me neer en ik haal een paar keer diep adem. De maan laat me weer naar de grond zakken en het ijs sluit zich onder mijn voeten. Ik sta in het midden van een meer, een gigantisch meer en een paar meter verderop ligt een gekromde tak. Onzeker loop ik ernaar toe. Ik weet dat ik een wintergeest ben, maar meer ook niet. Ik raak de tak aan met mijn voet en tot mijn verbazing bevriest het onder mijn aanraking. Verheugd pak ik de tak op en zwierend ren ik over het ijs, alles bevriezend wat ik aanraak. Een wintergeest hè, daar kan ik mee leven....

Elsa opent weer haar ogen, ze ligt gestrekt op het balkon. Ze had geeneens in de gaten gehad dat ze weer in slaap was gevallen. Gapend krabbelt ze overeind en rekt zichzelf uit. De maan heeft zijn baan door het luchtruim bijna voltooid en in het oosten komt de zon alweer op. Ze wrijft in haar ogen en loopt strompelend weer naar binnen terug naar haar bed. De droom had haar gekalmeerd. De maan had haar gerustgesteld. Dood gaan leek haar nu niet meer zo erg, ze zou volgens haar visioen een wintergeest worden maar toch zal ze altijd een beetje huiverend tegenover bevroren meren staan. Met een zucht kruipt ze terug in haar sneeuwbed, het is een hele rare nacht geweest. Ze sluit haar ogen en tot haar opluchting beleeft ze niets meer in haar dromen of in ieder geval niet iets dat ze zich naderhand kan herinneren.

-

A/N:

Sorry dat ik zo sloom ben met updaten :( Druk met school, helaas... Ik hoop dat jullie het hoofdstuk leuk vonden - ook al is het niet heel erg lang - en volgend hoofdstuk zal ik terugkeren naar de gebeurtenissen rondom Zweinstein! :)

Bedankt voor jullie reacties en stemmen, jullie zijn super!!