The Last Crepuscule

EPILOGUE

[ EPILOGUE ]

TIM ALVAREZ POV

Unti unti kong nagawang idilat ang mga mata ko. Nasisilaw ako sa liwanag ng kisame. Wait.. what? Kisame?! Puti?! Wtf where  on the fcking earth i am?

"Doc! Doc! Gising na ang anak ko!! Nurse! Doc!!" Rinig kong sigaw ni mama.

Doc? Nurse? Wtf nasa hospital ako?

Pagkatapos akong icheck ng doctor, tinanong ako kung ano ang nararamdaman ko and ang sabi ko ay ayos lang. And after ng pagcheck saakin iniwan na kami ng doctor.

Tinanong ko si mama kung bakit ako nandito at ano ang nangyari and sinalaysay  saakin ang buong nangyari.

Halos mapatulala ako dahil sa narinig ko mula sa kanila. Damn it! Baka sinisisi na ni Hamara ang sarili nya dahil sa nangyari!

"Ma!" Sigaw ko at nagulat naman si mama.

"Ano bang bata ka ginugulat mo'ko!! Kita mong nasa harap mo na ako at sumisigaw ka pa rin!" Napahawak sa dibdib si mama dahil sa inasta ko.

"Si Hamara mama? Baka sinisisi na nya ang sarili nya dahil sa nangyari! Asan po cp ko? Ma pasuyo naman po." Inabot saakin ni mama ang cp ko at agad na tinawagan ang cp ni Hamara. Ilang ulit kong tinatawagan ang cp ni Hamara pero hindi ko macontact.

"Ma asan sya? Alam nyo po?" Tanong ko sa kanila pero hindi sila makaimik kaya kinakabahan na ako.

"Ma ano nga po ang nangyari? Bakit hindi kayo makapag salita? Ma? Pa?" Pareho lang silang naiiwas tingin.

"Ma? Mag salita namab kayo kinakabahan na ako oh" naiiyak kong sabi.

May kinuha silang box mula sa drawer at inabot saakin.

"Ano 'to? Ma, pa, si Hamara ang hinahanap ko pero binigyan nyoko ng ganitong regalo? Nag bibiro ba kayo?" Tumulo na ang luha ko. Kinakabahan na ako. Alam kong may hindi magandang nangyari.

Tinignan ko yung box na inabot saakin na nakabalot ng medyo brown na papel. Binuksan ko iyon at may nakasulat na " open this box my love." Alam kong si Hamara ang nag sulat nito. Kabisado ko sulat non!

Agad agad kong binuksan ang box and may nakalagay doon na notebook na vintage type and ballpen. Ta's may Camera pa. Tinignan ko yung orasan and 4:35pm na. "Putcha naman asan na ba kase si Hamara? Kala naman nya kase nakikipag biruan e. Sya ang kailangan ko dito tas binigyan ako ng notebook,ballpen at camera. " Naiiyak kong sabi. Tinignan ko yung notebook at binuklat ko at may nakita akong letter sa first page kaya binasa ko ito.

"To my star, my moon, my universe and to my love of my life, Tim Alvarez,

        Hi mahal! Kamusta ka na ngayon? May masakit pa ba saiyo? Niaaway pa rin ba nila ang baby na mahal na mahal ko? Take care of yourself ha? Especially your heart. My heart is literally yours na. Nasasaiyo na literal ang puso ko mahal at baka marinig mo pangalan mo sa loob nyan ha? Ikaw lang kase ang tinitibok at sinisigaw nyan. Ngapala alam kong maiinis ka pero hindi ko 'to ginawa para magkaroon ng mababaw na dahilan para iwan ka. Mahal, you have a very bright future ahead of you, may matataas kang pangarap and gusto ko tuparin mo pa rin iyon kahit wala na ako. Wala man ako sa tabi mo literal para samahan ka sa pag-abot ng mga pangarap mo, nasasaiyo naman ang puso ko.  Mahal, madami ka pang matutulungan. Madami ka pang taong mababago para sa ikabubuti nila. Marami ka pang magagawa and I want you to use this chance to achieve those things.

    Tumingin ka sa bintana mahal...

Luhaan akong tumingin sa bintana at ibinalik ang atensyon sa sulat sa notebook.

"The sunset is beautiful isn't it?"

Bumuhos ang mga luha ko na kanina ko pa pinipigilan. Napayakap sa notebook naiyon at  walang tigil sa pag iyak. Nakita ko yung camera na may note sa gilid non.

"Please take a picture of the sunset and imagine na anjaan ako pinipicture-an mo.  Actually pangarap ko talagang ma-picture-an sa ilalim ng sunset pero nahihiya lang ako sabihin."

Habang walang tigil ako sa pag iyak, binuksan ko ang camera and puncture-an yung sunset habang iniimagine na anjaan  sya sa harap ko.

"Ang ganda mo mahal.. ang ganda mo palagi.. i love you.."

_____________________

"The end mahal!" Nakangiti kong sabi at pinunsan ko pa yung luha sa mata ko pagkatapos basahin sa harap ng puntod nya yung story na ginawa ko. Isinulat ko sa libro yung story naming dalawa. Nahihirapan akong haplusin ang lapida nya mula sa wheelchair ko. I'm 74 years old na and I'm still in love with her.

Pinilit kong bumaba mula sa wheelchair at umupo malapit sa lapida nya. Hinahaplos ko ang larawan ng mahal ko. "Walang kupas ang ganda ng mahal ko.." naiiyak kong sabi.

Nakaramdam ako ng paninikip ng dibdib at sobrang panghihina ng katawan. Nahihirapan rin akong huminga hanggang sa napahiga ako sa tabi ng lapida ng mahal ko at hanggang sa tuluyan ko ng hindi maramdaman ang mundo.

                              - Wakas -

______

Author's note:

Hello sa inyo! Thank you very much sa pag basa ng first novel ko! Sana kahit papaano may natutunan kayo kahit kaunti at maiapply iyon sa buhay nyo. Sabi nga ni Tim, "learning to love yourself is the greatest love of all. Hindi mo magagawang mahalin ang iba kapag hindi mo kayang mahalin ang sarili mo."

Take care always! I love y'all!(◍•ᴗ•◍)❤

PLAGIARISM IS A CRIME.

THOU SHALT NOT STEAL.