Opgesloten

Hoofdstuk 11

Ik zie hoe Stefan een pistool in z'n handen houdt, en tegelijk een meisje over de grond meesleurt richting de deur. 'Aan de kant' zegt hij, terwijl hij voor me stopt en zet het pistool op het hoofd van het jammerende meisje. 'Nee' antwoord ik bot, terwijl ik m'n armen over elkaar kruis. 'Je laat Fenna met rust' zeg ik. 'Zozo, denkt het prinsesje dat zij hier de dingen bepaald?' zegt hij, terwijl hij dreigend op me afloopt.

'Wat wil de trol er tegen doen?' vraag ik grijnzend.

Inmiddels is Stefan voor me komen staan, en kijkt me dreigend aan.

'Ik kan je laten bloeden' zegt hij, terwijl hij me stevig vastpakt.

'Raak me niet aan' zeg ik, terwijl ik achteruit probeer te lopen. Zonder succes, want hij begint m'n arm zo wat fijn te knijpen.

'Heeft het prinsesje pijn? moet ik je papa even roepen..? Ohnee, die heb je niet'

Oke bevestiging, Stefan is nu officeel de grootste klootzak die op de wereld rondloopt. De woorden galmen door m'n hoofd.

'Zeg dat nog is' zeg ik kil.

Net als Stefan het wil herhalen, haal ik met m'n vuist uit in z'n gezicht. Gelijk verslapt zijn greep rond m'n arm, en snel trek ik me los. Snel ren ik langs hem, en ga op m'n knieën bij de huilende Fenna zitten. 'Shhh' zeg ik, en wrijf met een hand kalmerend over haar rug. Gelijk wordt haar gesnik, minder maar kijkt me met grote ogen aan. Pas als ik een klik hoor, weet ik wat ze bedoelt. 'Stefan, doe dat pistool weg' sis ik, zonder me om te draaien. 'Nee' antwoordt hij bot. 'Laat haar met rust' hoor ik opeens vanaf de andere kant van de ruimte. Ik kijk zoekend langs m'n klasgenootjes, opzoek naar degene wie dat zei. Het word me al snel duidelijk, wanneer Dennis een dreigende stap naar Stefan zet. 'Laat haar met rust' zegt Dennis nogmaals. Even later hoor ik niets meer en draai me om, ik zie nog net hoe Stefan de eetzaal uitloopt. Fenna is inmiddels naar Sunny toegekropen, en huilt daar uit. 'Waarom moest Stefan, Fenna hebben?' vraag ik aan Dennis, terwijl ik weer rechtop ga staan. 'Fenna sprak hem tegen, en deed niet wat hij wou' antwoordt hij droog. Ik rol met m'n ogen.. Alsof dat normaal is om iemand zo pijn te doen. Ik kijk Dennis verder niet meer aan, en been de eetzaal uit. Ik loop door de lege hal, net als ik de trap op loop hoor ik vage stemmen.
Nieuwsierig kijk ik om het hoekje, waar de stemmen vandaan komen. Stefan staat met iemand te praten.

'Ja, komt goed. Die andere 4 meisjes zullen we opleiden, daarna zullen hun ons helpen. Ze kunnen toch nergens meer heen, binnenkort zal de politie de zoektocht opgeven' hoor ik Stefan zeggen.

'Dan zul je nog even moeten wachten voordat je hun naar buiten laat, eerst moeten we de zenders plaatsen en hun trainen' hoor ik de ander zeggen.

'We kijken wel, komt wel goed. Desnoods knallen we ze af' hoor ik Stefan grinniken.

Ik hoef niets meer te weten, en ren de trap op. Het enige wat door m'n hoofd spookt zijn de woorden van de persoon waar Stefan mee stond te praten.
'Eerst de zendertjes'
Ik weet precies wat ze daar mee bedoelen, ze zullen ons dan ons hele leven kunnen volgen. Bij de gedachtes dat ik binnenkort een zendertje onder m'n huid krijg, krijg ik kokhals neigingen.

Ik laat me zuchtend achterover, op het bed vallen. Ik zal binnen kort snel m'n plan moeten uitvoeren, ookal is dit niet de geschikte tijd. Het is m'n enigste hoop, om hieruit te kunnen komen. Als het mislukt, dan is het is het over.. Dan zit ik voor altijd opgesloten, en maken ze van mezelf net zo'n monster die ontschuldige mensen ontvoerd. Ik wil niet in zo'n monster veranderen, nooit..

-------------------------
Jaaa, zal Stacey haar plan goed uitpakken? Wie weet.. 😃
Ik wou jullie even bedanken, voor de stemmen & vooral de leuke comments. Heel erg bedankt! Dit motiveert me om te schrijven, en daardoor weet ik waarom ik dit schrijf! Nogmaals bedankt!
xx ❤️