Opgesloten

Hoofdstuk 26

Het is inmiddels weer ochtend geworden, ik ben in de tussen tijd in slaap gevallen.

Wanneer ik wakker word, voel ik gelijk hoe m'n enkel steekt. Ik gooi geirriteert de deken van me af, en pak de krukken van de grond. Vermoeid leun erop, en wankel met de krukken richting het raam.

Wanneer ik me rustig heb laten zakken op de stoel, kijk ik naar buiten.

Een dag geleden had ik nog hoop, totdat ze me vonden via dat stomme zendertje. Ik heb helaas de hoop verloren, en ik zal ook geen moeite meer doen om te ontsnappen. Vooral niet nu met m'n enkel, zal ik geen schijn van kans hebben.

Ik zie wat bewegen, direct kijk ik zoekend de tuin rond. M'n ogen blijven hangen, bij iemand dit als een bolletje op het bankje zit. 'Sunny' zeg ik, alsof ik zojuist een spook heb gezien.

Ik raap m'n krukken op. ik kleed me met moeite om, en fris me wat op in de badkamer. Ik hinkel naar de deur. Ik open de deur en hinkel de door de lege hal. Wanneer ik bij de trap aankom, kijk ik er vol afschuw naar. Ik zal sowieso wel iets breken, als ik hier vanaf moet. Ik denk na over een oplossing, uiteindelijk gaat er belletje bij me rinkelen. Ik laat de krukken van de trap afrollen, en ga op de hoogste trede zitten. Ik schuif steeds een trede naar benenden. Wanneer ik eindelijk beneden ben, blijf ik even op de onderste trede zitten. Net wanneer ik na veel pogingen de krukken heb proberen te pakken, hoor ik gegrinnik. Ik kijk omhoog, en zie Dennis.

'Ook goedemorgen' mompel ik zacht, terwijl ik omhoog probeer te komen.

Wanneer ik bijna achterover val, pakt Dennis me stevig vast rond m'n middel. 'Voorzichtig' glimlacht hij.
'Ik ben geen klein kind meer' zeg ik beledigend, terwijl ik mezelf los wurm en hem speels in z'n zij por met de kruk. 'Okeoke' lacht hij, terwijl hij ontschuldig z'n handen omhoog doet.
Even valt er een ongemakkelijke stilte.
'Uh, ik ga even ontbijten' hakkel ik, terwijl ik beginnen te hinkelen met de krukken. 'Eetsmakkelijk' hoor ik nog, voordat ik de eetzaal in loop.

Ik zit alleen aan de tafel, een broodje naar binnen te werken. Ik was veelste sloom met het omkleden, tandenpoetsen, enzovoort. Dat komt dus door m'n vervloekte enkel.

Net wanneer ik m'n tweede broodje smeer, word de deur open gedaan. Stefan komt gefrustreerd de eetzaal in, ik kijk hem nieuwsierig aan.
'Is er iets?' vraag ik.

'Die trut is onsnapt'

Ik heb gelijk een sprankje hoop.

'Trut?'

'Die Sunny'

Ik blijf stokstijf zitten.

Ik heb opeens geen trek meer.

Ondanks dat ik ruzie heb met Sunny, ben ik bang dat er iets ergs met haar gebeurt. Sunny is niet goed met de natuur ze haat alle insecten, en ze is eigenlijk bijna bang voor alles.
Zou ze wel eten hebben meegenomen? Zou ze een wapen mee hebben genomen? Zou ze een uitweg vinden uit deze hel?

'Wat heeft ze meegenomen?' vraag ik voorzichtig.

'Goed dat je het vraagt.. Zover ik weet heeft ze een pistool meegenomen, met waarschijnlijk maar één enkele kogel maar dat weten we nog niet zeker.

Ik slik, Sunny heeft zo te zien een doel. Met die ene kogel, maar wat kan het zijn?

Ik word uit m'n gedachten gehaald door Stefan die door de telefoon met iemand aan het praten is.

'Ja... Okeoke... Mooizo... Ik kom er nu aan..'

Afwachtend kijk ik Stefan aan, maar hij negeert me compleet en loopt richting de deur, totdat hij m'n nieuwsierige blik ziet.

'Ze hebben haar gevonden, via het zendertje we gaan nu in dat gebied zoeken'

Na die laatste woorden, loopt hij de eetzaal uit.

Voor een deel ben ik opgelucht, maar aan de andere kant ook niet.

Sunny had een kans, maar die waarschijnlijk voorbij. Ze heeft het blijkbaar wel overleefd.

Als Sunny terug is, zal ik het goedmaken. Ik heb namelijk wel tegen haar lopen schreeuwen, dat doe ik normaal nooit tegen haar.

Na een uurtje hinkel ik met de krukken naar de hal, net wanneer ik de trap weer op wil klimmen word de voordeur open gedaan.

Ik wacht af, maar zie alleen Stefan en Dennis met een groep binnenkomen.

'Waar is Sunny?'

Geen antwoord.

Ik zie alleen twee paar grote ogen van Dennis.

De ogen, ze zeggen meer dan duizend woorden.

Ik sla m'n hand voor m'n mond, en staar hem aan.

'Nee' zeg ik kil.

'Het spijt me, ze rende weg en schreeuwde dat ze zelf er een einde aan wou maken. Maar.. Stefan schoot haar vanachter al neer.

Ik voel hoe m'n ogen zich vullen met tranen, haatvol kijk ik hun aan.

'Zeg dat dit een fucking grapje is!'

'Sorry, Stacey'

Ik vergeet per direct m'n enkel. Ik zie Stefan vuil grijnzen. Ik begin wild met de krukken om Stefan af te rennen.

'Stacey!' schreeuwt Dennis.

Ik negeer hem, en bespring Dennis. Ik begin hem te slaan met de krukken.

'Ik haat je! Ik haat je! Ik zal jou wel even laten lijden, ik zal die vieze grijns van van je weghalen' schreeuw ik, terwijl ik een paar harde klappen geef. Pas wanneer hij niet meer beweegt ga ik van hem af.

Dennis sleurt me verder van Stefan weg.

'Hij is bewusteloos' horen we een van de mannen zeggen.

Dennis drukt een opgevouwt in m'n handen.

'Stacey, luister. Sunny wou er zelf al een einde aan maken, ze was van plan op zelfmoord te plegen. Ik vond deze brief in de tas die ze bij zich had'

Ik bekijk het papiertje er staat op:

Voor Stacey,

Ik ruk me los, en ren de trap op.

Pas wanneer ik in m'n kamer kom, voel ik hoe zeer m'n enkel eigenlijk doet. Het boeit me niet, de pijn van binnen is 10 keer zo erg. Sunny is weg.. Voor altijd..

Ik kijk twijfelend naar het papiertje, zal ik het lezen?

-----------------------
Jupp, Sunny is gone 😁. Bijna 10.000 reads, whoopwhoop. Iloveyouall, btw bedankt voor de leuke comments! x❤️