Opgesloten

Hoofdstuk 22

Het is inmiddels al tegen de avond, en ik loop nog steeds door het bos. Nog steeds zie ik niets anders dan bomen.. Ik strijk met een vinger over m'n pols, het zwarte bolletje zit nog steeds in m'n huid.

Ik loop met stevige passen door, het begint nu echt donker te worden. Ik stop bij een boom, ik ga zuchtend op de vochtige bladeren zitten. Opeens zie ik hoe een afgekauwde appel voor m'n neus op de grond valt. Verbaast kijk ik eerst naar de appel, en dan omhoog.

Een boomhut.

Ik sta langzaam op, en laad m'n pistool. Niet-wetend wat daar boven kan zitten, loop ik om de boom op zoek naar een weg omhoog. Ik vind een ladder..
Stapje voor stapje klim ik omhoog, wanneer ik bijna boven ben hoor ik stemmen. Ik versta het half, want m'n Duits is altijd al slecht geweest. Wanneer ik boven ben, gooi ik met een hand de houten deur open. Ik richt direct m'n pistool op een jongen, die me verbaast aankijkt. Ik loop de boomhut in, en kijk een andere jongen aan die met z'n handen omhoog staat.
Ze beginnen angstig te schreeuwen, ik versta een aantal woorden.

'Schieten'
'Te jong'
'Eten'

'English please' zeg ik kalm.

Direct begint de jongen waarop ik m'n pistool heb gericht te praten.

'What do you want from us?' stottert hij angstig.

'I need a place, where I can stay tonight' antwoord ik.

'Please, put the gun down' zegt de andere.

Langzaam laat ik m'n hand zakken, maar blijf op m'n hoede.

Opgelucht halen de twee jongens adem.

'Can I stay here? For one night?' Vraag ik.

Even kijken ze elkaar aan, maar knikken uiteindelijk.

Ik forceer een glimlach.

'But, we will leave this place. We are going to home' zegt een van hen

'No problem, I can stay here alone'

Ze knikken, en pakken hun spullen.
Vragend kijk ik hun aan.

'What are you guys doing?'

'We gonna leave this place'

Ik knik, maar begin te twijfelen of ik hun kan vertrouwen.

'No police' zegt ik kil.

Ze knikken snel.

'When I know, you go to the police.. I will shot you. You understand?'

'Yes we did, you can trust us'

Ik knik, ga bij het raam zitten. Zwijgend kijk ik naar buiten, nadenkend over alles. M'n moeder, Sunny, Dennis maar vooral te politie.

Als de politie namelijk word ingelicht, zal het zich verspreiden over het nieuws. Dennis zal me opnieuw ontvoeren, of misschien zelfs vermoorden.

Maar..

Als ik terug in Nederland ben, zullen mensen me herkennen. Ik weet wel zeker dat de ontvoering op het nieuws is geweest. Ik moet zelf een plan hebben, ik moet Dennis en z'n bende naar Nederland zien te krijgen. Daarna zal ik hun lokken naar het politiebureau, dan hoef ik niet bang te zijn dat ze me opnieuw zullen ontvoeren. Want dan worden ze opgepakt, ik hoop maar dat m'n plan werkt. Anders is het ben ik bang, dat alles in één keer is afgelopen..
Ik worden uit m'n gedachten gehaald door een piepende rem van een auto, ik voel hoe m'n hart in m'n keel begint te kloppen. Ze hebben me met behulp van dat zendertje gevonden, hoe red ik mezelf hier nu nog uit? Zal ik me overgeven..?

Angstig kijk ik uit het raam, ik zie meerdere hoofden gericht naar het raampje.

'Ik zie haar!' hoor ik.

Fuck.

'Iedereen verspreid je, ze mag niet ontsnappen. Ik zal haar persoonlijk afmaken' hoor ik. Dat is overduidelijk de stem van Stefan.

Is dit dat het einde van m'n leven?

-----------------
Nog steeds niet het einde hihi.
Sorry voor het korte hoofdstuk, maar de volgende keer komt er een langer hoofdstuk. I promise ❤️ loveyouall x