Opgesloten

Hoofdstuk 25

Dennis heeft me inmiddels naar m'n kamer gebracht, het legt me op m'n bed.

'Stacey?' hoor ik opeens.

Sunny komt net de badkamer uitlopen, en blijft stokstijf staan wanneer ze me ziet. De tranen staan in haar ogen, ik kijk snel weg.

Ze is vast boos, omdat ik haar heb achterlaten..

'Ik ga wel even weg' mompelt Dennis, terwijl hij de deur uitloopt.

Sunny loopt naar de andere kant van het bed, en kijkt me woedend aan door gaar tranen heen.

'Je wou me achterlaten'

Ik negeer haar, en richt me op m'n been.

'Je wou je beste vriendin hier achterlaten?! Zovan: Oh laat Sunny daar maar lekker achter, ik ga naar huis. Waarom stacey?'

Ik negeer haar nog steeds, terwijl ik moeite doe om niet terug te schreeuwen en duidelijk te maken hoe dom ze is. Ik knijp de deken fijn, en bijt op m'n onderlip.

Pas wanneer Sunny weer begint te praten over hoe dom ik bezig ben geweest, kan ik me niet meer in houden.

'Sunny nu moet jij even goed luisteren, jij begon dit alles. Jij loopt hier nu het zielige meisje uit te hangen. Iedereen vond jou leuk en aardig, je kon alle jongens krijgen. Jij zegt misschien wel dat ik zogenaamd dom ben, maar jij bent hier degene die mijn vriendje afpakt. Ondanks dat het mijn ontvoerder is, is het wel mijn vriendje. Jij loopt hier nu het schijnheilige boontje uit te hangen, maar jij ziet nooit in wat jij allemaal wel niet fout doet!'

Sunny haar mond valt even open van vebazing, ik ben namelijk nog nooit zo geweest tegen Sunny. Dit keer barste de bom gewoon, en kon ik me niet meer inhouden.

'S-S-oorrry, ik uh wist nie-t'

'Verlaat de kamer, ik wil je even niet zien. Ik heb al genoeg aan m'n hoofd, en ik moet rusten' kap ik haar af.

Sunny loopt met betraande ogen de kamer uit.

Ik slaak een diepe zucht, terwijl ik m'n hoofd in m'n kussen verstop. Ik denk aan m'n vader, wat zou hij in deze situatie doen?

- flashback.
{ bijna 1 jaar laten }

Het is inmiddels weer vaderdag, maar ik vier het zonder vader. Iedereen is aan het knutselen voor zijn of haar vader, maar ik? Ik teken een poppetje, en zet erboven de naam van m'n vader. Ik maak er een regenboog bij, en nog wat bloemetjes.

Na schooltijd, loop ik regelrecht naar de begraafplaats. Ik ken de weg inmiddels helemaal uit m'n hoofd, omdat ik er sinds zijn dood elke dag kom. Ik kniel bij de grafsteen, en leg de tekening erop. 'Fijne vaderdag papa' fluister ik zacht. Zoals gewoonlijk, praat ik tegen de grafsteen. Het klinkt misschien heel raar, maar daardoor voelt het alsof hij luistert.

Nadat ik mijn saaie schooldag heb uitgelegd, sta ik op.

'Doei papa' zeg ik, terwijl ik een kusje op m'n hand druk en naar hem blaas.

- Einde flashback.

Ik voel hoe m'n enkel aan het kloppen is van de pijn, voorzicht leg ik m'n enkel op een kussen. Ik zucht opgelucht, wanneer het kloppen in m'n enkel minder word.

De deur word open gedaan door Dennis, hij staat daar met 2 krukken. 'Ik leg ze hier neer' zegt hij, terwijl hij ze naast het bed legt. Ik knik, en forceer een glimlach.

'Dennis?'

'Ja?'

Ik twijfel even of ik het wel zou vragen, het klinkt namelijk nogal dom.

'Kun je me misschien naar huis brengen?'

Zoals ik al dacht, grinnikt hij.

'Nou?'

'Sorry Stacey, dat zal niet gaan'

'Please'

Even lijkt hij na te denken.. Ik kijk hem hoopvol aan..

'Nee' zegt hij, en daarna beent hij de kamer uit.

'Klootzak..'