Opgesloten

Hoofdstuk 5

Ik word ontwaakt uit m'n slaap, door de felle zon die op m'n gezicht schijnt. 'Goeiemorgen barbie' grijnst Dennis, die in het gangpad staat. Zuchtend leg ik m'n hoofd tegen het raam, en kijk hem geirriteert aan. 'Ik kan ook die grijns van je smoel slaan, geen probleem.. En ik heet by the way, geen barbie' zucht ik. 'Je lijkt erop' zegt Dennis terwijl hij z'n schouders ophaald. 'Zal wel' zeg ik, om te voorkomen dat hij nog meer tegen me gaat praten. Sunny is inmiddels wakker geworden, en Dennis loopt grijnzend weg. 'Wat een eikel' zeg ik, terwijl ik m'n armen over elkaar doe. 'Volgens mij vind hij je leuk' zegt ze zacht. 'Ja goeie, een ontvoerder die een zogenaamde barbie leuk vind' zeg ik bot. Sunny houdt gelijk haar mond, omdat ze weet dat het raar klinkt.. Een ontvoerder die zijn gijzeling leuk vind. Ik voel m'n maag brommen, en wrijf en beschaamt overheen. 'Ik heb honger' zeg ik. 'Ik ook' antwoordt Sunny. Ik begin gelijk weer te schreeuwen. 'Ik heb honger!' gelijk komt Stefan aanlopen. Sunny kijkt me bang aan, maar ik geef haar een bemoedigende blik. 'Zozo, honger?' vraagt Stefan. 'Nee, dat riep ik net ook echt niet..' zeg ik sarcastisch. Stefan kijkt me geirriteert aan, en loopt weg. Na 5 minuten stopt de bus, vlak voor een soort Restaurant. Ik zie vanuit de ramen, hoe Stefan naar binnenloopt met een geweer.. Nog een 2 minuten later, komt hij naar buiten en maakt een gebaar naar Dennis dat we kunnen komen. Dennis bindt iedereen vast, met handboeien..

Ik loop in een lange rij het restaurantje binnen. Overal zitten onbekende mensen halfhuilend op de grond onder de tafel. 'Bel de politie' fluister ik zo hard mogelijk. Een jonge vrouw schudt haar hoofd en wijst naar een bak, waar allemaal mobieltjes in zitten. Ik bijt op m'n onderlip, en ga naast Sunny op de stoelen zitten. Alle 6 de 'ontvoerders' zijn binnen. 2 staan bij de ingang, 1 staat bij de bak met mobieltjes. De andere 3 delen het eten uit, waaronder Dennis en Stefan. Dennis loopt richting mij en Sunny, en zet een bord kip neer. Ik eet voorzichtig alles met Sunny op, en we krijgen allebei een flesje water. Ik zie hoe Stefan naast Sunny gaat zitten, en zijn hand op haar bovenbeen legt. Ik zie hoe Sunny probeert om niet haar water uit te spugen. Ik neem snel een slok water in mn mond, en proest het recht in het gezicht van Stefan uit. 'Sorry ik moest heel erg lachen' verontschuldig ik me, terwijl Stefan het water van z'n gezicht veegt. Stefan staat op, en tilt me vanachter op.. 'He, laat dat' scheeuw ik, terwijl ik wild rondspartel met m'n voeten. Ik kom namelijk niet met m'n voeten bij de grond.. Ik ben namelijk 1.62, en Stefan lijkt wel 2 meter. Stefan gooit me hard op de stenen vloer, boos sta ik weer op. Ik voel een lichte steek door m'n enkel gaan, ik grijp gelijk naar m'n enkel en kijk met een pijnlijk gezicht. Ik hoor Stefan grinniken, gelijk vergeet ik de pijn in m'n enkel.. Ik kijk hem boos aan, maar net als ik op Stefan af wil rennen word ik om m'n middel vastgegrepen. Dennis.. 'Laat. Me. Los.' zeg ik boos. 'Noway' zegt Dennis terwijl hij de handboeien strakker doet. Gelijk voel ik hoe m'n polsen worden samengeknepen. Als iedereen klaar is met eten, gaan we snel naar de bus..

'Eindelijk' zucht ik, wanneer Dennis de handboeien weer afdoet. Ik wrijf over m'n rood aangelopen polsen, en begin tegen Sunny te praten. 'Ben je nog bang?' vraag ik. Sunny schud langzaam haar hoofd.. 'Nee, het geeft geen nut om bang te zijn' zegt ze vastbesloten. Ik knik instemmend en staar naar buiten..

~ 2 uur later.

We komen aan bij een groot luxe hotel, iedereen stapt uit. Ik word net zoals de anderen hardhandig naar binnen geduwt. 'Jullie zullen hier voor altijd blijven' fluistert Dennis in m'n oor. Ik voel gelijk een koude rilling over m'n rug gaan, en loopt snel naar de loungebanken waar iedereen inmiddels op gaat zitten. 'Dit hotel, dames en heren.. Dit hotel is van m'n vader' begint Dennis trots. Ik knik verveeld, en speel met een pluk van m'n blonde haar. 'Nouja, het was van m'n vader. Nu is het van mij, Politie zal hier nooit komen want het is afgesloten van de buitenwereld' grijnst Dennis. Niemand antwoord, en de 5 andere mannen glimlachen gemeen. 'We laten jullie allemaal jullie kamer zien' zegt Dennis.