Opgesloten

Hoofdstuk 27

Ik houd m'n adem in, wanneer ik de brief openvouw..

~ De brief ~
Lieve Stacey, het spijt me voor alles. Het spijt me vooral dat ik het niet goed heb kunnen maken, het spijt me voor alles. Ik hoop dat je me kunt vergeven, want ik heb het jou ook vergeven dat je me wou achterlaten. Ik weet dat ik nu precies het zelfde doe, maar ik kom niet zoals jij terug.. Misschien doe ik je wel heel veel pijn nu, maar je weet dat ik op een betere plek ben. Ik heb de hoop opgegeven, ik weet dat dat niet hoort maar ik kan niet meer Stacey. Begrijp je dat? In ieder geval, ik hou ziels veel van je. Misschien kom ik je binnenkort wel hierboven tegen, ik hoop het niet want er eigenlijk nog zoveel moois in het leven. Misschien red jij het wel, en jij houdt moed. Ik hoop dat je het red, ik zal als een engeltje over je waken.

Geef de moed niet op, zoals ik gedaan heb. Sorry schat, ik wist geen andere uitweg dan dit. Beloof me dat je hieruit komt, en een gelukkig leven zal lijden.

Houd hoop,

Dikke kus, Sunny.

~ einde brief ~

Tranen biggelen over m'n wangen. Ik wou dat dit een grote nachtmerrie was, dat ik gewoon wakker gemaakt zou worden door de bijna altijd vrolijke Sunny. Dat dit allemaal maar een stomme droom was, maar nee dat was het niet.

Ik kijk de kamer rond het
voelt opeens zo verschrikkelijk leeg, net zoals ik nu van binnen ben. Ik voel geen enkele emotie meer, mijn blauwe ogen staan somber. M'n hart is veranderd in steen, m'n lippen staan niet meer vriendelijk gekrult omhoog, het is een dunne rechte lijn. Ik voel niets meer, ik wil niets meer, ik kan niet meer maar ik geef de moed niet meer op. Ik zal m'n beloofte aan Sunny nakomen, ik zal hieruit komen. Hoe dan ook.

Ik loop de eetzaal in, iedereen is aan het lunchen. Iedereen stopt met praten wanneer ze me zien.

'Wat nou?' snauw ik.

Direct kijken ze weg, en eten zwijgend hun eten.

Ik loop naar m'n vaste plek, ik schuif aan. Zwijgend staar ik naar de grond, ik heb totaal geen trek.

'Moet je niet wat eten?' hoor ik de bezorgde stem van Dennis.
Ik schud m'n hoofd, en sta op.
'Ik ga even trainen' mompel ik, terwijl ik de eetzaal uitloop.

Ik sla en trap al m'n woede eruit, herinneringen van mij en Sunny schieten door m'n hoofd.

- Herinnering 1.

'Kom we gaan van die hoge glijbaan!' zegt Sunny enthousiast, terwijl ze me meesleurt de trap op. Ik twijfel maar stem toch in, ik loop achter haar aan de trap op. 'Ik ga eerst en jij komt achter me aan, deal?' glimlacht Sunny. Ik knik, en wacht totdat we aan de buurt zijn. Na een tijdje zijn er aan de buurt, het stoplicht schiet op groen. Sunny schiet met snelheid door de waterglijbaan, snel ga ik achter haar aan. Ik schiet alle kanten op, en ik hoor Sunny gillen van plezier. Na een tijdje, zie ik in de verte het einde al. Ik zie Sunny kopje onder gaan, en al snel volg ik. Proestend kom ik weer omhoog, Sunny begint te lachen. 'Je had je gezicht moeten zien' lacht ze. Ik zeg niets en kijk haar serieus aan. 'Ik hou wel van je hoor!' zegt Sunny, terwijl ze me een lange knuffel geeft. 'Dat wou ik horen' grinnik ik tevreden.

- Einde Herinnering 1.

Zweet dat over m'n voorhoofd naar beneden loopt, mengt zich nu met de warme zoute tranen. 'Kom op Stacey' moedig ik mezelf aan, terwijl ik m'n tranen wegveeg. De twee laatste woorden van Sunny spoken door m'n hoofd,

'Houd moed'

Ik loop de zaal uit,

Ik loop door de lege hal, ik hoor een stem die ik uit duizenden herkende.

'Julia luister, we komen hieruit. Morgen gaan we hier weg, we laten ze hier allemaal achter'

ik rol met m'n ogen, typisch Charlotte.
Snel luister ik verder.

'Hoe dan?' hoor ik de zachte stem, van Julia.

'We praten Dennis wel om, met onze acteerkunsten' hoor ik Charlotte giechelen.

Sneaky bitches, die twee.