Opgesloten

Hoofdstuk 24

Ik voel hoe m'n benen beginnen te verkrampen, zo'n eind ben ik al weg. Ik geef niet op, nooit meer. Ik laat me langs de weg, in het hoge gras vallen. Ik pluk een paardenbloem, die schuif die tussen m'n haar achter mijn oor. Ik zie in de verte een stof wolk aan komen, dat betekent niet veel goeds ben ik bang. Ik kruip snel verder het gras in, en ga plat op m'n buik liggen.

Ik voel hoe de zenuwen door m'n lijf gieren, bang voor wat er komt.

Soms snap ik het zelf niet meer, waarom ben ik opeens bang voor alles wat beweegt. Bang voor alle mannen, bang voor hoge hekken, het lijkt alsof ik bang ben voor de wereld. Alsof alles veranderd, in één enkele klap.

Ik tuur tussen het gras, de stof wolk is inmiddels verdwenen. Ik knijp m'n ogen tot spleetjes en tel 4 zwarte auto's. De auto's stoppen een paar meter van me vandaan.

'Ohnee' fluister ik.

Ik zie hoe een aantal mannen uitstappen, in zwarte pakken. Inclusief Dennis en Stefan. Ik houd m'n adem in, en knijp mezelf. In de hoop dat ik wakker word tussen het hoge gras, en dat dit allemaal een droom is.

'Ze is hier ergens, ze kan niet meer ontsnappen. Ze ligt ergens tussen het gras, vind haar!'

Ik blijf stil leggen, en verroer geen vin. Te bang om geluid te maken, ookal weet ik dat ze me zullen vinden. Ik kan nog maar één ding doen, waardoor ik misschien dit overleef.

Rennen.

Ik bedenk me geen moment, en sta op. Direct hoor ik luid gebrul van Stefan, maar ik negeer dat en begin te rennen. Ik hoor meerdere mannen achter me, maar zie ook mannen vanuit alle hoeken. 'wauw' denk ik bij mezelf. 'Dat zijn er nog best veel'

Terwijl ik dat denk, zie ik niet dat er een gat in de weg zit. Ik stap erin, maar voel hoe m'n enkel dubbelklapt. Ik val plat op m'n buik voorover, en begin luid te schelden terwijl ik naar m'n been grijp. Ik voel meerdere handen die me vastpakken. Ik word ruw omhoog getrokken, direct grijp ik weer naar m'n enkel. 'Til haar op, en neem haar mee' hoor ik. Binnen enkele seconden, heeft Dennis me als een bruid opgetild. Alles begint weer opnieuw.

Inmiddels zijn we aangekomen bij dat afschuwelijke gebouw. Ik word naar binnen gedragen, naar een apart kamertje.

Stefan en Dennis zitten tegenover me, en kijken me strak aan. 'Jij blijft voortaan binnen, je mag niet meer naar buiten' zegt Stefan.

'Ach man, shut up'

'Zwijg'

Direct houd ik m'n mond.

'Zijn we dan nu klaar?' vraag ik na een preek.

'Nope' grijnst Stefan.

Ik weet dat dat niet veel goeds is.

Stefan loopt naar me toe, en geeft me een paar rake klappen op m'n wang. Normaal zou ik opstaan, en terugvechten maar dat zou m'n zere enkel niet aankunnen. Stefan blijft me maar slaan, terwijl ik zwijgend op m'n tanden bijt en afentoe jammer van de pijn. 'Stop man' hoor ik, Dennis opeens zeggen.

'Waarom? Ze heeft ons bijna verraden gast!' zegt Stefan boos.

'Stop maar, ik maak het wel af. Ga jij maar trainen' zegt Dennis tegen Stefan.

Even twijfelt Stefan,maar verlaat dan toch de kamer.

Opgelucht zucht ik, terwijl ik m'n wangen voel gloeien.

'Stacey kijk me aan'

Ik kijk hem zwijgend aan, emotieloos.

Hij schrik wanneer hij de pijn in m'n ogen ziet.

'Help me hieruit' zeg ik met een gebroken stem.

'Dat kan ik niet' zegt Dennis, terwijl hij bij me neer hurkt.

'Please, jij leeft nu toch ook in een hell'

Dennis zwijgt, en kijk weg.

Na een ongemakkelijke stilte begint hij weer te praten.

'Stacey kom, ik breng je naar je kamer. Dan kun je rusten'

Ik knik, maar kijk hem niet aan.

Ik word weer opgetild.

'Het is allemaal niet eerlijk' zucht ik, terwijl hij me de trap optild. 'Nee dat is het zeker niet' antwoordt Dennis.

------------------
Mensen lees het boek van iJasmijn hihi. Echt een aanrader! oke doei x