Opgesloten

Hoofdstuk 31

Moeizaam open ik m'n ogen, waar ben ik? Alles is wit rondom me, ik doe voorzicht een stap naar voren. Het is alsof ik vlieg, ik weet dat er iets niet klopt. Droom ik dit misschien? Opeens schiet me iets te binnen, een ongeluk. Ik kan niet meer precies plaatsen wat voor ongeluk het was, ik denk diep na. Dan zie ik alles in een flits voorbij schieten.. Ik heb een ongeluk gehad met de auto.. Betekent dat ik nu dood ben? Nee dat kan niet, dat mag niet. Ik begin lichtelijk in paniek te raken ik wil niet dood zijn, nu nog niet in ieder geval. Ik vergeet spontaan het idee dat in dood kan zijn, want ik zie iemand voor me. Diegene staat met z'n rug naar me toe, stapje voor stapje kom ik dichterbij.

Wanneer ik heel dichtbij ben, begin ik te praten.

'Hallo?' vraag ik.

Wanneer diegene zich omdraait, en mij recht in de ogen aankijkt herken ik hem meteen.

'Papa?' vraag ik.

'Stacey' zegt hij met een kalme maar vriendelijke stem.

Ik tik met m'n vinger op z'n wang, het voelt zo echt. Zonder erbij na te denken, sla ik mijn armen om hem heen.

'Ik heb je gemist pap' zeg ik, terwijl ik m'n gezicht in z'n t-shirt druk.

Opeens besef ik me dat hij eigenlijk dood is, dus dit is niet de realiteit.
Ik deins achteruit, en kijk hem angstig aan.

'Papa? Wat is dit allemaal.. Jij bent toch d-d-dood?' zeg ik met een gebroken stem.

'Helaas wel meisje, maar ik zal altijd over je waken' zegt hij, terwijl hij m'n wang streelt.

'Waarom ben ik hier?' vraag ik, terwijl ik rondkijk.

'Je ligt in coma, Stacey' antwoordt hij, terwijl hij me verdrietig aankijkt.

'Betekent dat ik doodga, of ben ik al dood?'

Hij haalt z'n schouders op.

'Het is joun keuze' zegt hij daarna.

'Hoezo mijn keuze?'

'Jij kan proberen terug te komen, terug naar de wereld. Of je blijft hier, bij mij'

'Hoe kan ik terugkomen?' vraag ik.

'Je moet ervoor vechten'

'Hoe dan?'

'Dat weet ik niet meisje van me, ik kreeg de kans niet om het te proberen. God heeft mijn lot bepaald, ik zal nooit meer terugkomen'

Steken gaan door m'n hart, het doet me pijn om hem zo te horen.

'Het is allemaal niet eerlijk' zeg ik, terwijl ik verdrietig naar benenden kijk.

'Het spijt me, maar ik kon niet meer' antwoordt hij.

'Jij kon er niets aan doen pap, het was ook beter anders had je te veel pijn' zeg ik.

Langzaam begint hij te vervagen.

'Pap wat gebeurt er?' vraag ik in paniek.

'Het komt goed meisje'

'Nee, niet weggaan ik ben je nodig!'

'Ik ben altijd bij je, ik waak over je. Elke keer als je naar de sterrenhemel kijkt, zal ik naast je staan'

'Ik hou van je pap'

'Ik ook van jou prinses'

Opeens is hij weg, alsof hij er helemaal niet is geweest.

Ik sluit m'n ogen, ik denk aan verschillende dingen.

Leon, m'n moeder, Sunny..

'Ik moet terug' zeg ik hardop.

Ik knijp m'n ogen dicht. Ik voel pijn, overal. Is dit het teken, dat ik terugkom? Het doet steeds pijner, maar ik houd vol. Opeens schiet er van alles door m'n hoofd.
--
Ik lig op iets, iets zachts. Ik houd m'n ogen gesloten.. Ik hoor stemmen.

'Heeft ze al bewogen?'

'Nee, sorry meneer'

Ik hoor iemand vloeken.

Ik denk diep na, waarvan ken ik die stem..

Leon

Mijn ogen schieten open, alles doet zeer. 'Leon' zeg ik zwak. Ik probeer m'n hoofd te draaien, wat amper gaat. 'Stacey?' hoor ik een opgewekte stem.
Ik hoor voetstappen die dichterbij komen, en zie hoe Leon op een stoel gaat zitten en dichterbij komt.

'Ik dacht dat ik je kwijt was' zucht hij.

'Je kent me niet' zeg ik en glimlach.

'Maar ik wil je wel leren kennen'

'Ik jou ook Leon'

Hij glimlacht.

'Hoelang lig ik hier al?' vraag ik.

'Bijna 2 weken' antwoordt hij.

Voor mijn gevoel was het niet langer dan 15 minuten, want toen zag ik m'n vader. Zou dat een teken zijn geweest, dat ik afscheid van hem kon nemen zoals ik dat nog nooit had kunnen doen?

'Waar is m'n moeder'

'In een kliniek'

'Waarom?'

Ik zie Leon twijfelen, maar ik weet eigenlijk al wat er is gebeurt.

'Heeft ze gedronken?' vraag ik met een kille stem.

Leon knikt voorzichtig.
Ik slaak een zucht.

'Ze is hier al wel één keer geweest, ze wou de kans krijgen of afscheid te nemen. Ze dacht dat je het niet zou redden' zegt Leon.

Ik kijk hem met grote ogen aan.

'Je was er echt slecht aan toe Stacey, de dokter dacht ook dat je het niet zo redden. Het is een wonder dat je zo snel terug bent, en je je leven niet bent vergeten.

Ik snap wat hij bedoelt, veel mensen weten nadat ze uit hun coma zijn ontwaakt alles vergeten. Wie hun vader is, wie hun moeder is, wie zij zelf zijn.

Ik niet, ik heb geluk gehad. Zoveel geluk dat het eigenlijk zo door god is besloten, dat hij me in leven hield. Alsof ik moest blijven leven..