Opgesloten

Hoofdstuk 34

Saar en ik zitten nog steeds bij de vijver. Er rennen kleine kinderen rond, moeders met een buggy, hondjes die aan het gras snuffelen.

Het vredige gevoel word verstoord door harde muziek, en fietsen die over het grindpad racen. Saar kijkt over haar schouder naar de groep jongens, en draait zich dan weer naar mij. De jongens gaan 4 meter verderop in t gras zitten, en zetten de muziek nog harder. Geïrriteert kijk ik de jongens aan. 'Kun je het zien?' vraagt een van de jongens. Ik besluit er niet op in te gaan, en draai me naar Saar toe.

'Gewoon negeren' zeg ik.

Saar knikt, een staart naar het water.

'Hey meisje' hoor ik opeens.

'Ik draai me om naar de groep jongens, en kijk hun vragend aan.

'Jij was toch vermist?'

Wat moet ik hierop zeggen? Als ik ja zeg, misschien verspreid het gerucht zich dan al snel en vind Dennis z'n bende me. Daarom besluit ik nee te antwoorden.

'Nee'

'Oh, je lijkt er wel op'

'Oke'

'Ik zou toch zweren dat jij dat wel bent'

'Hoezo?'

'Je ogen'

'Ik.. Nouja, dat hebben sommigen nou eenmaal' stotter ik.

Ze praten tegen me, maar ik negeer ze. Mijn aandacht is op wat anders gefocust. Ik kijk achter hun, waar ik een gezicht tussen de struiken zie. Wanneer mijn ogen die van het gedaante vinden, begint m'n adem te stokken. 'Gaat het?' hoor ik Saar vragen. Ik schud wild m'n hoofd, terwijl ik m'n rolstoel omdraai. M'n armen doen pijn, maar ik negeer het ik ben bang.. Doodsbang. 'Stacey wacht!' hoor ik Saar roepen. Ik wil haar niet achterlaten, maar ik moet. M'n armen duwen de wielen naar voren, ik ga steeds sneller. Ik schiet over het grindpad, richting het ziekenhuis.

Ik hobbel over de drempel, en race naar de balie.

De vrouw kijkt me vragend aan.

'Ik ben Stacey, ik heb een ongeluk gehad. Ik vraag me af of er nog meer mensen zijn gevonden na m'n ongeluk in de andere auto'

'Ik zal het even voor je vragen'

Ik knik, en wacht geduldig.

Uiteindelijk komt ze terug en schudt haar hoofd.

'Er zijn andere sporen gevonden, maar geen lichamen in de andere auto.

Ik voel hoe ik wit wegtrek, en hoe m'n handen beginnen te zweten.

'Nee, nee, nee' zeg ik, terwijl ik verwarrend m'n hoofd schud.

'Gaat het mevrouw?' vraagt de vrouw achter de balie. Ik negeer haar, maar race naar het park.

Wanneer ik ben aangekomen, zie ik dat er iemand bij Saar staat met de rug naar me toe. Ik hobbel over het gras, richting Saar.

'Saar ik kan het uitleggen, maar we moe-' verder kom ik niet, want ik hap naar lucht.

De gedaante heeft zich omgedraait en kijkt me strak.

Daar staat hij.. Dennis.

Ik schiet uit m'n rolstoel en vergeet alles. Ik geef hem hard een klap in z'n gezicht, gooi hem hard in het gras?'

'Stacey wat doe je?!' vraagt Saar geschrokken.

Ik negeer haar vraag, maar begin te rennen terwijl ik Saar duw.

'Stacey?!' schreeuwt Saar.

Ik blijf rennen, alles in m'n lichaam steekt maar zet door. Ik kijk om, en zie Dennis die achter ons aanrent. We hebben een redelijk grote voorsprong.

Ik duw Saar richting Rens en Leon.

Hijgend stop ik bij ze.

'We moeten weg' zeg ik in paniek.

'Rustig Stacey, wat is er gebeurd?' vraagt Leon.

Net wanneer ik wil antwoorden, hoor ik een knal. Een kogel schiet langs Leon z'n hoofd in een boom.

'Ren!' schreeuw ik.

Leon neemt Saar van me over, en ik en Rens beginnen te rennen. Ik zie hoe Dennis dichterbij komt.

Ik vertraag m'n passen, en draai me om.

Dennis staat 5 meter van me af, met een pistool in z'n handen.

'Lang niet gezien' gromt Dennis.

Ik kijk hem strak aan.

'Hoe durf je hier te komen?' vraag ik.

'Ik zocht je, Stacey'

'Waarom? Je hebt alles al voor me verpest, je bent ziek in je hoofd. Je ouders zullen nooit trots op je zijn op deze manier, nooit!'

Ik zie hoe z'n gezicht vertrekt, en me woedend aankijkt.

'Ik kom terug, ik zal je leven nog meer verzieken. Ik zal je voor altijd in de gaten houden, ik zal dierbare mensen van je afnemen. Ik zal mijn wraak krijgen!'

'Dennis zo ben jij niet, nooit geweest. Wat heb je geslikt? Je bent niet zo'n duivel als Stefan neem ik aan, als het wel zo is rot je maar op. Ik wil je met veel plezier helpen om in de hel te komen, Stefan heb ik al geholpen' Zeg ik emotieloos.

'Jij bent niet zo, Stacey'

'Klopt, mijn glimlach is veranderd in een streep, mij ogen staan triest, ik ken nog amper emotie's, mijn gouden hart is van steen geworden. Ik ben verandert in een moordmachine, en dat allemaal door jou'

'Je bent het niets meer waard Stacey, je bent niets meer. Waarom geef je je niet over, en kom je mee je krijgt een beter leven. Ik geef je een makkelijke en geweldloze manier: Ik zorg ervoor dat je vrijwillig meekomt, en zodra m'n geduld op is zal ik wel geweld gebruiken, waag het niet om naar de politie te gaan want dan maak ik dat kleine meisje af. Je kan nu ook meegaan'

'Nee'

'Waarom niet?'

'Omdat ik Sunny wat heb beloofd'

'Wat?'

'Dat ik hoop zou houden'

'Wat heeft dit met hoop te maken?'

'Alles heeft met hoop te maken.. De hoop dat jij verandert, de hoop dat mijn moeder nooit meer aan de drank gaat, de hoop dat ik na al deze ellende een beter leven zou kunnen leiden. Maar ik heb traumatische dingen meegemaakt'

Ik voel een brok in m'n keel zich vormt, van één en al ellende.

'Dennis?'

'Ja'

'Dat die traumatische dingen, pijn, verdriet, veranderingen, die komen allemaal door jou en die andere klootzakken'

'Hoe bedoel je'

'Ik zal nooit meer zijn, zoals ik ben geweest. Jullie hebben alles verpest, door jullie leef ik in een hel..'

Dennis staat roerloos voor me, hij kijkt me alleen strak aan met lichte verbazing in z'n ogen.

Ik draai me om, en loop weg.

Ik weet dat hij me kan neerschieten, maar hij doet dat niet. Daar ken ik hem inmiddels te goed voor.

'Blijf staan!'

Ik negeer hem, en loop door.

'Ik zeg het nog één keer, blijf staan'

'Dag Dennis, als je me toch gaat stalken hoef ik toch geen zielig gesprek nu met je te voeren' zeg ik terwijl ik weg loop..

Ik sta te trillen op m'n benen. De wond in m'n been, doet verschrikkelijk veel pijn. Mijn hele been is opgezwollen.. Ik kijk achterom, Dennis is weg. Ik weet dat hij niet weg zal blijven, maar ooit maak ik daar een einde aan..

-------------
Weer een hoofdstukje :). Deze keer wat langer dan normaal, omdat ik zulke leuke comments krijg :)