Opgesloten

Hoofdstuk 33

Ik lig samen met Saar tv te kijken, ik lig nog steeds bij haar.

Ze heeft me van alles verteld over de chemo's die ze krijgt, en hoe vervelend ze het vindt. Ik heb allemaal maar ademloos geluisterd, omdat ze veel heeft meegemaakt maar ze blijft lachen. Ik heb haar onderschat qua sterkte, want ze is een vechter. Ze vertelde me zelfs dat ze nooit zou stoppen met vechten, omdat ze haar ouders geen pijn wil doen. Op het moment dat die woorden over haar lippen rolde, viel mijn mond open van verbazing. Ze is wijzer dan ik dacht, sterker dan ik had durven denken.

'Zozo is het hier gezellig?' horen we opeens vanuit de deuropening.

Er staat een jonge verpleegster met een grote glimlach op haar gezicht

'Ja'  glimlacht Saar.

'Mooi' glimlacht de verpleegster.

'Maar daar kwam ik niet voor, want willen jullie misschien even naar buiten?'

Ademloos kijkt Saar de verpleegster aan..

'Mag dat?' vraagt ze opgewonden.

De verpleegster knikt.

Ik stap voorzichtig uit het bed van Saar, en hinkel daarna naar m'n eigen bed.

'Ik haal even iemand die jullie kunnen duwen, ze kwamen trouwens sowieso al op bezoek'

Beide knikken we, en even later staat Leon daar met een jongetje van rond de 12 jaar.

'Rens!' schreeuwt Saar, terwijl ze uit haar bed stapt en naar Rens probeert te lopen. Ze begint gevaarlijk te wankelen, en snel rent Rens naar haar toe ter ondersteuning. Ze knuffelt Rens, en laat dan los.

'Dit m'n broer' glimlacht ze.

Ik glimlach, en richt me dan op Leon.

'Hoe voel je je?' vraagt hij, terwijl hij naast me gaat zitten.

'M'n hoofd bonkt, en m'n been doet zeer' mompel ik.

Leon knikt, en richt daarna z'n aandacht op Saar.

'Wie is dat?' vraagt Leon, terwijl hij een meelevende blik in z'n ogen heeft.

'Dat is Saar' antwoord ik.

'Komen jullie nog?' hoor ik Saar vragen, terwijl Rens haar richtig de deur duwt.

Ik knik snel, en Leon helpt me voorzichtig zodat ik ik me niet bezeer.

Wanneer ik zie, duwt Leon me de kamer uit. Al snel lopen Leon en Rens naast elkaar, drukpratend over voetbal. Saar en ik praten over haar leven. Ze verteld dat haar kans op overleven 60% is. Opeens hoor ik Leon praten.

'Laten een race doen!' schreeuwt hij als een kleinkind.

Nog voordat ik wil antwoorden dat het me niet slim lijkt, schiet in naar voor.

Ik hoor Saar links van me krijsen van plezier, terwijl ik de handvaten van de rolstoel stevig vasthoud. We horen verpleegsters verschillende dingen roepen, maar Leon blijft rennen.
Wanneer er een bocht in zicht komt, schreeuw ik dat Leon moet stoppen maar hij blijft rennen. Ik slaak een harde gil, als Leon rolstoel een kwartslag draait. Ik hoor een harde piep, en ik hoor de voetstappen van Leon achter me. We racen verder door de gangen, achtervolgt door Saar en Rens. Wanneer we bij de uitgang zijn, vertraagt Leon z'n snelheid. 'Dat was leuk' grinnikt hij als een klein kind, en duwt met naar buiten.

Saar en ik zitten bij een vijver naar eenden te kijken, terwijl Leon en Rens aan het voetballen zijn verderop.

'Stacey?' vraagt Saar

'Ja?'

'Denk je dat ik beter word?'

'Ja tuurlijk, waarom zou ik dat niet denken'

'Ik raak uitgeput, soms zie ik het licht voorbij flitsen'

Ik antwoord niet.

'Stacey? Wat is er?'

'Niets'

'Jawel'

Ik slaak een diepe zucht.

'Saar luister, mijn vader is al een tijdje overleden. Ik mis hem, en ik mis nog meer dierbare die zijn overleden. Daarom kan ik jou toch ook niet nog verliezen?'

Saar lijkt voor de eerste keer sprakeloos, maar hersteld zich snel weer.

'Ben ik ook een dierbare van je?'

'Ja'

'Waarom?'

'Omdat je anders bent dan ander van joun leeftijd, Saar'

'Hoe bedoel je?'

'Jij weet wat je zegt, wilt niemand pijn doen, blijft lachen, blijft vechten voor wat je waard bent en houd hoop'

'Maar zo ben jij ook toch?'

'Helaas niet'

'Hoezo niet?'

'Dingen veranderen'

'Hoe bedoel je?'

'Het verleden heeft me veranderd..'

--------
sorry, niet zo'n lang stukje. maarja, ik ben een weekend weg.

Bedankt voor de votes en de comments :) superleuk om te lezen!Ik heb de 20.000 reads gehaald, en sta al een tijdje op nummer 1 in populair.