Opgesloten

Hoofdstuk 28

Ik loop zwijgend de trap op, m'n gedachtes zitten bij Sunny. Verschillende vragen spoken door m'n hoofd. Hoe zou het daar zijn? Zou ze echt over me waken? Zou het daar mooier zijn dan op deze wereld? Zou ze me missen?

Ik open m'n kamerdeur, en loop regelrecht naar het raam. Denkend aan Sunny, ga ik op de stoel zitten. Ik leun naar voor, zodat ik goed uitzicht over de tuin heb. Zoals ik al dacht, zit niemand in de tuin. Ik slaak een diepe zucht, dit word niets zo. Alles is nog leger dan het al was, alles voelt opeens zo eenzaam zonder Sunny. Ik mis die domme opmerkingen, haar spontane lach, haar glinsterde ogen.. Ik mis Sunny.. Nog steeds kan ik amper bevatten, wat er is gebeurd. Opeens is alles zo anders. Hoe zou Sunny zich wel niet gevoelt hebben.. Bang voor de duisternis, bang voor Stefan met z'n foute bedoelingen, misschien was ze ook wel bang voor de dood.. Ik kan niet eens meer huilen, het lijkt alsof de tranen op zijn. Het lijkt alsof het licht langzaam uit gaat, alsof de wereld langzaam stop met draaien. Voor mij zal de wereld pas stoppen met draaien, wanneer ik er niet meer ben.. Hoor ik hier nu nog wel, of ben ik te vergelijken met Stefan? Het voelt namelijk alsof Sunny's dood mijn schuld is, er knapte pas iets in haar hoofd toen ik tegen haar schreeuwde, dat denk ik tenminste. Misschien was toen de bom gebarsten, en gaf ze het op. Net zoals ik eigenlijk van plan was maar niet op die manier zoals zij.

Net wanneer ik wil opstaan om even te douchen, zie ik Charlotte in de tuin. Ik zie haar ogen die niet meer zo arrogant staan als normaal, en haar gemene grijns is veranderd is een dunne streep. Ik blijf zitten, kijk afwachtend naar Charlotte. Ik zie hoe ze haar handen voor haar gezicht slaat, en haar schouders beginnen te schokken. Het verbaast me dat ze huilt, ze heeft altijd gedaan alsof deze ontvoering nooit heeft bestaan.. Ookal mag ik Charlotte totaal niet, toch had ik medelijden met haar..

Ik draai me weg van het raam, en sta op. Ik loop naar de badkamer, om te douchen. Even alles vergeten, de ellende, de angst voor wat er misschien nog komen gaat.

Ik kleed me uit, en stap onder de douche.

Terwijl ik shampoo in m'n haar doe, denk ik weer aan Sunny..

- Herinnering 2

Ik loop arm in arm, met Sunny door de winkelstraat. 'We moeten echt nog even langs de Sting' zegt Sunny opgewonden, terwijl ze me meesleurt naar binnen.

'Is deze leuk?' vraag ik, terwijl ik een mint-groen buikshirt voor me houd. 'Jawel, alleen maakt dat je niet bleek?' antwoordt Sunny twijfelend. Nu ze het zo zegt, geef ik haar deels gelijk. Net wanneer ik het kledingstuk weer terug wil hangen, stoot Sunny me aan. 'Let op' zegt ze, met glinsterende ogen. Als Sunny me zo aankijkt, betekent dat veel goeds. Wanneer ze naar een medewerker loopt, dat een jongen blijkt te zijn weet ik al wat ze gaat doen.

Flirten.

Ik zie hoe Sunny tegen een kledingrek aanleunt, terwijl ze intussen tegen de medewerker praat. Ik schud lachend m'n hoofd, en net wanneer ik haar bij de jongen weg wil trekken hoor ik een harde klap. Gaat alles opeens heel snel. Sunny is met het kledingrek en al op de grond gevallen. Wanneer ik het helemaal rode aangelopen hoofd van Sunny zie verschijnen tussen alle kleren, begin ik hard te lachen. Tranen rollen over m'n wangen, en ik houd m'n buik stevig vast. 'Niet leuk, help me is' zegt Sunny. Ik trek haar overeind. 'Zag het er dom uit?' vraagt Sunny. Ik knik lachend. Haar mond vormt een 'O' vorm. Ik sla m'n arm om haar heen. 'Het geeft niet hoor Sun, ik hou nog steeds van je' grinnik ik. Sunny knikt snel, met een glimlach. 'Daar doe ik 't voor' grinnikt ze.

- Einde Herinnering 2

Ik stap uit de douche, en droog me af. Ik ren als een ninja naar de inloopkast, en kies zoals gewoonlijk een zwart- witte outfit. Niet dat ik meer keuze heb.. Ik doe m'n haar in een hoge knot, en loop zo de deur uit. Net wanneer ik de deur heb gesloten en me om wil draaien, bots ik tegen iets hard op waardoor ik achteruit deins tegen de deur. Ik kijk omhoog, en zie de bezorgde ogen van Dennis.

'Wat?' snauw ik

'Je bent verandert Stacey'

Oei die kwam wel binnen, want ik weet zelf ook donders goed dat ik mezelf niet meer ben.

'Oh' antwoord ik, terwijl ik niet-boeiend m'n schouders ophaal.

'Mag ik er langs?' vraag ik, terwijl ik onder z'n armen weg probeer te komen.

Blijkbaar niet, want Dennis verzet geen stap.

'Heeft het met Sunny te maken, dat je opeens zo bent?' Vraagt hij, alsof hij m'n vraag zojuist niet hoorde.

'Hou je mond over haar' zeg ik boos.

'Nee, jij verbergt al je woede, je pijn, je verdriet, je deelt met niemand je emotie's' zeg hij kalm.

'Oh gaat meneer nu die zachtaardige Dennis spelen? Ik hoef m'n emotie's niet te uiten, en al helemaal niet aan jou' zeg ik kil.

'Jawel' antwoordt hij.

'Pardon? Ik bepaal zelf wel, of ik dat wil ja of nee' zeg ik.

Wanneer Dennis nog steeds niet aan de kant gaat, duw ik zo hard ik kan tegen z'n borst. Het heeft geen effect, want hij beweegt nog steeds niet.

'Eerst vertel je het me, wat er met je aan de hand is'

'Het is Sunny, nou goed!' zeg ik boos, terwijl ik nu echt m'n geduld verlies.

'Waarom ben je opeens zo?' vraagt hij verder.

'Dennis aan de kant nu' zeg ik.

'Nee'

Oke nu eenmaal m'n geduld op is, houd ik mezelf niet meer in. Ik haal met m'n knie uit tussen z'n benen. Gelijk hapt Dennis naar adem, dat is voor mij het teken om hem aan de kant te duwen. Zoals ik had gehoopt, valt Dennis tegen de muur. Ik loop snel langs hem.

'Dag Dennis' roep ik nog, voordat ik de trap afloop.