Days Are Numbered 卍 Kazutora Hanemiya

19

Islah evi müdürü de adamın odası da insanın kanının çekilmesine sebep oluyordu ve tüyleri diken diken ediyordu. Çoğu çocuk böyle bir meydan okumadan kaçar, geri adım atardı ama Kazutora dik dik düşmanının gözünün içine bakıyordu.

"Gardiyanlar!" Adam kapının önünde bekleyen gardiyanları içeri çağırdığında bile Kazutora kılını kıpırdatmadı. "Kazutora Hanemiya ceza hücresinde kalacak. Kaç gün süreceği umurumda değil, aklı başına gelene kadar oradan çıkmayacak."

"Baş edemeyeceğini anlayınca ceza hücresi, ha?" Kazutora aşağılayıcı bakışlarıyla ıslah evi müdürünü süzdü. "Cezaevine transfer edileceğim güne kadar esir edeceksiniz herhalde! Adil bir meydan okuma olmasını beklerdim."

Adam, Kazutora'nın yanına yaklaştı, tek eliyle çocuğu yanaklarından sıkarak yüzünü sıkıştırdı. "Zırlaya zırlaya ayaklarıma kapanıp af dilemeden önce götünün üstüne oturup doğru kararlar alman için sana zaman ve ortam yaratıyorum. Müteşekkir olmalısın." Gardiyanlara baktı. "Götürün onu buradan. Biraz da hırpalayın."

Kazutora uyarıcı bir dayak yedikten sonra ceza hücresine kapatıldı. Burada ne kadar süre kalacağını bilmiyordu ama kimseyle görüşemeyeceği için muhtemelen Daisuke onu çok merak edecekti.

Uzandığı yerde oflayarak bacaklarını uzattı, ayaklarını havaya dikti. Buradayken aklına birçok şey geliyordu. Dışarıdaki tanıdıkları; annesi, Mikey, Mitsuya, Pah-chin, Shoji. İçerideki tanıdıkları; Daisuke, Kaede, Tokunaga. Ölü tanıdıkları; Baji, Draken, Shinichiro.

Hayaletlerin onu üzmesine izin vermeden kafasını planlarıyla yormaya başladı. Bundan sonraki aşamalarda ne yapacağını biliyordu, iyi düşünmüştü ama şimdi hiç kusur var mı diye hesap ediyordu.

Altı gün boyunca ceza hücresinde kendi kendini yıprattıktan sonra ona kapıyı açan kişi ıslah evi terapisti oldu. Kazutora onu gördüğüne pek de sevinmemişti. Şimdilik bir görüşme havasında hissetmiyordu kendini. Yine de mecburen adamın odasına gitti ve onun karşısına oturdu.

"Yine ceza hücresine girmişsin." dedi adam sakince. "Buraya geldiğinden beri bu üçüncü ama ben hiç olmamasını tercih ederdim. Gösterdiğin gelişmeyi gözardı edemem. İlk ceza döneminden çok farklısın, ıslah olmak için çaba sarf ediyorsun. Lütfen emeklerini boşa çıkarma. Uyumlu olmak zor değil."

Kazutora iç geçirirken omuzları düştü. "Bu görüşmeyi hemen yapmak zorunda mıyız?" Sorusu ağzından bıkkınlıkla çıkmıştı. "Açlıktan bayılacakmış gibi hissediyorum ve şu an konuşmaya hiç halim yok. Başım da ha ağrıdım ha ağrıyacağım."

Terapist saatine baktı. "Ceza hücresinde zaman algın büyük ihtimalle tepetaklak olduğu için söylüyorum, saat şu an on bir. Kahvaltının üzerinden birkaç saat geçti ve akşam yemeğine de çok var. Burada bir şeyler yemene izin verirsem, görüşmeye katılır mısın?"

Çocuk bir an için terapistin gözlerine baktı. Doğru söyleyip söylemediğinden emin olmak istiyordu. Ek olarak, sahiden hiç de görüşme ruh halinde değildi ama midesi guruldayınca başıyla onaylamak zorunda kaldı. Yemek yemek için tek yol buysa bir süre katlanacaktı.

Yemek geldiğinde kullan-at kutudaki eriştelerden birkaç çubuk almadan önce terapiste son kez baktı. "Yemek yememe izin verdiğiniz için başınız belaya girmez mi? Yeni müdür suratsız, aksi ihtiyarın teki."

"Size illegal bir şeyler yapmadığım müddetçe müdürü ilgilendiren bir durum yok. Burası benim siz çocuklarla paylaştığım özel alanım. Niyet etti ama buraya kamera koymasına izin vermedim. Sorularının cevaplarını aldıysan, anlat bakalım."

"Yeni müdür rezil herifin teki. Beni tehdit etti, intihar etmem için teşvik etti ve bana hakaret etti. Sonra ben ona meydan okudum ve beni ceza hücresine kapattırdı." Terapist gülerken, Kazutora ağzına erişte tıkıştırıp dolu bir ağızla devam etti. "Gülmeyin! Çok ciddiyim. Pislik! Ona insanca yaşamak istediğimizi söyledim diye yaptı bunu."